Piano Phase: een compositie voor twee piano's. Als twee eigentijdse derwisjen draaien Anne Teresa De Keersmaeker en Michèle Anne De Mey rond hun as, waarbij ze elk een ander tempo volgen. Aanvankelijk blijven ze netjes gelijk dansen, dan begint de verschuiving en worden hun bewegingen asynchroon om na een zekere tijd opnieuw in dezelfde fase terecht te komen. Frontaal geplaatst licht zorgt voor zachte schaduwen van de beide dansers op de witte achtergrond en twee schuin geplaatste lichtbronnen, vooraan links en rechts, creëren een derde samengesteld schaduwbeeld van de beide danseressen tussenin. Tijdens de tempoverschuiving zorgt dat voor een zeer apart en grappig effect van een tollende derwisj met twee gezichten. Dan komen de dansers los van de achtergrond en bewegen ze zich in de vrije ruimte.

Come Out: een compositie voor stem. Een mannenstem herhaalt een oneindig aantal keren dezelfde woorden in een oneindige computergestuurde en gemanipuleerde loop. De dansers zitten naast elkaar elk op een stoel. Hun bewegingen zijn repetitief, bijna voortdurend asynchroon. Door de ramen van het Coca Cola-gebouw in Anderlecht zijn de lichten van de avondspits zichtbaar. De stem is nauwelijks meer dan elektronisch gereutel, mechanisch en repetitief en de dansers, als marionetten, bewegen zich kreunend en zuchtend in hun eigen kleine geïsoleerde wereld.

ROSAS DANST ROSAS
Ter gelegenheid van hun 20ste verjaardag besluit Thierry De Mey in 1996 om de vroege choreografieën van Anne Theresa de Keersmaeker op film vast te leggen. Voor Rosas Danst Rosas zet hij z'n camera’s neer in het voormalige RITO in Leuven, in 1933 uitgevoerd naar een ontwerp van architect Henry van de Velde. Het RITO-scholencomplex heeft een drie verdiepingen hoge U-vormige structuur. Het is een constructie in Bauhaus-stijl, opgetrokken uit beton en grote glasoppervlakken, ook binnenin, tussen de interne gedeelten van het gebouw, waardoor de doorzichtbaarheid en de helderheid door invallend licht maximaal is verzekerd: imposant, eenvoudig en functioneel. Op dezelfde manier probeert Thierry De Mey de confrontatie tussen Rosas en het historische gebouw vorm te geven. Moving In, de beginscène van het dansstuk, is een vloedgolf van beelden: de dansers komen te voorschijn vanuit alle hoeken en stromen samen in het centrale gedeelte van het gebouw. De Mey filmt ze met tegenlicht, in zwart en donkerblauw, doorheen het glazendak, met alleen de maan als lichtbron. We horen de striemende regen, we zien de schaduwen, we horen de voetstappen, onregelmatige tikken op een stenen vloer en ondertussen beweegt de camera mee, langs de glaswanden en de pover verlichte rechthoekige structuren van glas na glas na glas… De Mey toont de spastisch bewegende lichamen, anoniem nog, en dan Floor: vier op een rij, vallend, kronkelend, rechtverend als Egyptische sfinxen, ademend, zwaar ademend, vallend, en opnieuw vallend en voorzichtig de omgeving aftastend, zuchtend haast, vier lichamen in harmonie, in hetzelfde ritme, zoekend naar eenheid van zijn in de leegte, altijd onder controle. Thierry De Mey maakt long shots met geel licht op de voorgrond tegen een donker en transparant decor. Tussendoor toont hij ons details van de bewegende armen en de zwoegende lichamen, een techniek die hij vaker zal toepassen om het tempo te accentueren, het ritme te visualiseren.

Op disk 2 staat één extra, nl. de VRT-documentaire Het Gerucht: Rosas Danst Rosas (12 min., 1983) waarin u fragmenten uit de dansvoorstelling Fase te zien krijgt met tussendoor interessante interviews met de danseres. Voorts ziet u de partituur van het dansstuk, schetsen van hoe de figuren door de ruimte bewegen en tekeningen van de danseressen tijdens de uitvoering. Thierry De Mey vertelt dat voor deze productie muziek en choreografie op het zelfde moment geconcipieerd zijn en speelt met een collega een minimalistisch muziekstuk voor piano en saxofoon. 

Op disk drie is niet Répétions (41’30”) van Marie André de grote aandachttrekker, maar wel de Documentaire Early Works – Verschuivingen (49’) die regisseur-scenarist Ger Poppelaars draaide voor het programma Beeldspraak van de NOS (1987). In een korte inleiding stelt hij Anne Teresa De Keersmaeker aan het Nederlandse publiek voor (opleiding in Brussel en New York, debuutdansvoorstelling Asch uit 1980 mét videofragment) om vervolgens haar vier grote dansproducties onder de loep te nemen. U ziet foto’s, krantenknipsels, affiches én fragmenten uit Rosas Danst Rosas, Elena’s Aria en Bartók/Aantekeningen. Poppelaars heeft zich goed op z’n interview met Anne Teresa De Keersmaeker voorbereid en dat merk je aan haar reacties als hij haar vragen stelt die ze niet had verwacht of inzichten over haar werk formuleert die haar verrassen. In tegenstelling tot Marie André slaagt Ger Poppelaars er wel in om een band te smeden tussen artiest en toeschouwer en het resultaat is dan ook vele keren beter. Op disk 4 ten slotte vindt u Het Gerucht: Bartók/Aantekeningen (29 min.), opnieuw een VRT-documentaire (1986) waarin Anne De Keersmaker uitvoerig vertelt over haar nieuwe productie, de evolutie sinds Rosas Danst Rosas en de samenwerking met de drie andere danseressen die ze zeer nauw bij de vormgeving betrokken heeft. U krijgt ook lange fragmenten van de dansvoorstelling te zien.