Blithe Spirit maakt deel uit van de David Lean Centenary Collection, waarin ook alle andere films uit de Britse periode van de cineast zijn opgenomen: In Which We Serve, This Happy Breed, Brief Encounter, Great Expectations, Oliver Twist, The Passionate Friends, Madeleine, The Sound Barrier en Hobson's Choice.

FILM
Wie vluchtig de eerste drie films van David Lean bekijkt, merkt wellicht op dat die weinig variatie bieden, omdat ze adaptaties zijn van het werk van Noel Coward. Maar de waarheid is dat de drie films amper meer van elkaar kunnen verschillen. Waar In Which We Serve een propagandistische oorlogsfilm was en This Happy Breed een wisselvallig melodrama, trekt Blithe Spirit ongegeneerd de komische kaart. Van de drie films is het ook de productie die het best de kwaliteiten van Noel Coward tot zijn recht laat komen in spitante dialogen, leuke double entendres en vooral een humoristische kijk op de Britse upper class en haar gewoonten. David Lean lijkt misschien niet de ideale regisseur voor dit soort films, maar dat Blithe Spirit ook bijna zeventig jaar na dato nog amusant vertier biedt, mogen we zeker op zijn conto schrijven. Want wat is humor meer dan het vinden van het juist ritme? En wie kan dat beter dan een meestermonteur als David Lean?

De plot van de prent staat niet ver boven de verhaallijnen die je doorgaans op de amateurtoneelavonden tegenkomt. Charles Condomine is een schrijver die met het oog op zijn volgende roman het plaatselijk medium Madame Arcati uitnodigt voor een séance. Tijdens de avond zelf gebeurt er weinig bovennatuurlijks, maar de volgende dag ziet Charles ineens de geest van zijn Elvira. Zijn huidige echtgenote Ruth is daarmee niet opgezet en zij schakelt Madame Arcati in om de geest te verdrijven. Helaas is het medium een veredelde amateur die niet bepaald gespecialiseerd is in exorcismes. Naarmate de dagen vorderen, groeit de spanning in de ongewone driehoeksrelatie en slaagt Elvira erin om het huwelijk van haar ex-man zwaar in de problemen te brengen.

Omwille van het verhaal zal Blithe Spirit dus zeker niet de geschiedenisboeken ingaan. De prent springt namelijk van het ene voorspelbare plotpunt naar het andere. Maar gelukkig zit het script vol met uitstekende oneliners en - soms subtiele, soms heel wat minder subtiele - verwijzingen naar relaties en sex. Anno 1945 betekende dit dat je op de slappe koord moest balanceren om je niet de woede van de censuurcommissie op de hals te halen. Blithe Spirit houdt het meestal braafjes, maar er zitten toch een aantal interessante double entendres in waarvan je je afvraagt hoe de censuurcommissie die over het hoofd heeft kunnen zien. Deze snedige dialogen komen in eerste instantie wat gedateerd over, maar naarmate de film vordert, geraak je meer gewoon aan het ritme en de woordkeuze, zodat je volledig opgaat in Noel Cowards woordkunsten.

Ook aan de vertolkingen is het eventjes wennen, omdat nagenoeg iedere acteur speelt met een stiff upper lip die eerder geschikt is voor het theater dan voor het witte doek. De voornaamste zondaar heet Rex Harrison, die als Charles Condomine nooit geloofwaardig is als karakter. Maar Harrison heeft een zekere charme, waardoor je hem het gebrek aan diepgang vergeeft tegen het einde van de film. Dan is Kay Hammond veel beter op dreef, als Charles' tweede echtgenote Ruth. Haar acteerstijl is te vergelijken met die van Katherine Hepburn: kurkdroog maar dodelijk efficiënt. Dit contrasteert mooi met Constance Cummmins (Elvira) die er een natuurlijkere acteerstijl op nahoudt. Maar dé ster van de show is zonder meer Margaret Rutherford, die als medium Madame Arcati een heerlijk excentrieke interpretatie geeft van het personage. Telkens zij te zien is op het scherm, krullen je mondhoeken iets meer opwaarts.

De aantrekkingskracht die Blithe Spirit uitoefende op David Lean had echter niet veel te maken met de acteurs die meespeelden (hoewel dat een bonus moet zijn geweest) of met het verhaal. De prent bood de cineast vooral de kans om zijn montagetechnieken te verfijnen om de humor ten volle tot z'n recht te laten komen. Daarenboven zijn er de speciale effecten, die ook nu nog meer dan overeind blijven. Een onzichtbare geest die objecten laat bewegen is al te zien in de films van Georges Méliès uit het begin van de twintigste eeuw, maar de kwaliteit van de effecten in Blithe Spirit overstijgt die pogingen ruimschoots: ze zouden zelfs vandaag de dag niet misstaan in een filmproductie. Het VFX-team won er dan ook een verdiende Oscar voor. Andere prijzen won David Leans derde film niet. Maar daar zou zijn volgende film - op spectaculaire wijze - verandering in brengen.

BEELD EN GELUID
Woorden schieten tekort om de kwaliteit van de restauratie van deze film te omschrijven. Het bronmateriaal was naar verluidt niet in de beste staat, maar daar is op deze dvd weinig van te merken. Scherpte en contrast zijn voor een oude Technicolor-film verrassend goed en de kleurenweergave roept herinneringen op aan de prenten van Powell en Pressburger, ook al zijn de tinten relatief zacht weergegeven in deze transfer. De soundtrack biedt minder ruimte voor opvallende superlatieven, maar het monospoor laat de dialogen helder uit de voorste boxen klinken.

EXTRA'S
De enige extra's op de schijf zijn een Trailer (2 min.) en een Fotogalerij (1 min.).

CONCLUSIE
Blithe Spirit oogt als een buitenbeentje in de filmografie van David Lean, maar het blijkt een van zijn meest aangename verrassingen, ook al is de prent allerminst vernieuwend. Komedies doorstaan de tand des tijds notoir moeilijk, dus het zegt genoeg dat deze film slechts weinig sporen van cariës bevat. De beeldkwaliteit is bovendien uitzonderlijk hoog voor een film van deze leeftijd en ook de soundtrack klinkt prima. Alleen de bonussectie springt wat uit de toon door de karige extra's.