Die zuinigheid speelt in het voordeel van de originele King Kong, want uiteindelijk is elke verlenging van de speelduur in een nieuwe verfilming niet meer dan het uitmelken van hetzelfde eenvoudige verhaaltje dat Edgar Wallace en Merian C. Cooper destijds bedachten. Nieuwe versies hebben uiteraard het voordeel van de veel interessantere beeldverhouding, het feit dat er in kleur wordt gedraaid en dat het beeldmateriaal geen storingen bevat en haarscherp is. Maar nu is er dus de gerestaureerde versie van King Kong die minstens afrekent met een deel van de nadelen van de oude zwart-witfilm, want aan het beeldformaat kan uiteraard niet worden gesleuteld zonder onder en boven een stuk van de informatie te verliezen, maar strepen, scheuren en witte puntjes zijn voor 100 procent weggewerkt zodat u deze film kan bekijken zoals dat nooit eerder het geval was. Het zwartniveau is aangepast zodat wat 30 jaar geleden nog grijs en grauw was opnieuw in z’n oorspronkelijke tint te zien is.

De huidige CGI-technologie is uiteraard veel beter dan de primitieve technieken van 80 jaar geleden, maar het zal u verbazen wat de makers toen met eenvoudige middelen tot stand wisten te brengen om het publiek te verbazen. De beste fragmenten met Kong zijn de detailopnamen van zijn vervaarlijk ogende kop, want daarvoor zijn bewegende decorstukken gebruikt die niet moeten onderdoen voor gelijksoortige props van tegenwoordig. De fragmenten waarin het beestje in full te zien is, zijn van een minder goede kwaliteit en minder gedetailleerd, maar dan nog is het samenspel tussen Ann Darrow en King Kong uitstekend in beeld gebracht. Grootste manco is wellicht de manier waarop de verschillende dino’s in de film voorgesteld worden, want die komt nog nauwelijks overeen met wat we tegenwoordig over de voorhistorische giganten weten. De stigosaurus, een stevig beest met opstaande rugplaten en een zeer beweegbare staart met stekels, komt wellicht nog het best van al overeen met wat we over die soort ontdekt hebben in de voorbije decennia, maar de gigantisch koe met lange nek (zoals een giraf) en een lange staart uit de familie van de Sauropoden was geen vlees-, maar een ongevaarlijke planteneter en zou het dus nooit in z’n kop halen om als tussendoortje een matroos te kiezen! Vóór de Tweede Wereldoorlog ging men ervan uit dat de Tyrannosaurus Rex rechtop liep zoals een opzittend konijn, zeg maar, waarbij z’n staart grotendeels over de grond sleepte. Ondertussen weten we dat het beest z’n gigantische massa alleen in evenwicht kon houden door kop, nek en staart in één horizontale lijn op te stellen. Bovendien zijn er steeds meer bewijzen dat hij veel meer een aaseter was dan een echte jager, hoewel hij beslist af en toe een vers hapje op prijs zal hebben gesteld, maar met z’n naar schatting 8000 kg was hij niet meteen het meest wendbare dier van z’n tijd. Hoe onze voorouders meenden dat dinosauriërs eruitzagen kan u tegenwoordig nog zien in Crystal Palace Park in het Zuidoost-Londense Syndham Hill waar beeldhouwer Benjamin Waterhouse Hawkins in 1853 z’n vijftien dinosaurussculpturen voor het eerst tentoonstelde. De Tyrannosaurus zit er jammer genoeg niet bij, maar van de vijftien tentoongestelde dino’s lijkt alleen de iguanodon of reuzenhagedis op het beestje van weleer.

In King Kong (1933) volgen de verschillende fragmenten elkaar vrij snel op en de makers slaan vaak lange tussenstadia over waardoor er een suggestie van snelheid ontstaat. Zo zien we Anne Darrow pas op het moment dat het schip naar Sumatra (Indonesië) al zes weken de haven van New York heeft verlaten en op het einde van de film, als Kong via een gasbom onschadelijk is gemaakt op Doodskopeiland, zien we hem in het volgende fragment geboeid op het New Yorkse Broadway waar toeschouwers 20 dollar voor een ticket hebben betaald om de nieuwste stunt van Carl Denham te zien. De originele King Kong bevat geen enkel dood moment en alleen wegens de af en toe wat weinig spectaculaire special effects zou je wensen dat sommige fragmenten iets korter waren, maar door de bank loopt deze film als een trein zonder veel van het hoofdthema af te wijken of zich te verliezen in oninteressante nevenaspecten.

Over de acteerprestaties hoort u ons evenmin klagen. De dialogen komen er vaak een beetje als gekapt stro uitgerold – vooral tussen regisseur Darham en het scheepspersoneel – maar eens aangekomen op Doodskopeiland klinkt het allemaal een stuk natuurlijker. Robert Armstrong is niet alleen een aantrekkelijk acteur, hij acteert ook zeer natuurlijk en zorgt in dit onwaarschijnlijke verhaal voor een hoge mate van realisme. Z’n tegenspeelster Fay Wray – nee, ze wordt niet op hem verliefd - etaleert zich niet als de zoveelste femme fatale uit de Hollywoodcinema, maar ze maakt van Ann Darrow een bescheiden en natuurlijke schoonheid die blij is omdat Carl Denham haar van een onzeker bestaan op straat heeft gered. Ik ben bereid om alles voor hem te doen, zegt ze tegen de man waarop ze nadien verliefd wordt, maar ze beseft niet dat er zoiets bestaat als een reuzenaap op een verafgelegen eiland. Eens ze door King Kong is ontvoerd, wordt haar rol een niemendalletje waarvan het personage zich niet meer hertstelt. Belangrijkste nevenpersonage is John Driscoll, de rechterhand van de scheepskapitein, een jonge macho die niet veel op heeft met vrouwen aan boord, maar die eerder dan Kong bezwijkt voor de charmante Ann Darrow. Bruce Cabot speelt te allen tijde de tweede viool en als kijker vindt je het beslist een beetje jammer dat Ann Darrow op hem verliefd wordt en niet op Cark Denham. Maar ja, die denkt niet aan vrouwen, maar aan spannende opnamen van z’n heldin en een eventueel monster en aan veel geld als z’n nieuwste productie straks in New York wordt vertoond.