Ondanks de vrijheid waarover we ons tegenwoordig zo tevreden voelen, zijn we toch meer bekrompen in ons denken dan vroeger. Anno 2013 protesteren idioten in Frankrijk luidop tegen de invoering van het homohuwelijk of zijn we verbolgen als één of andere burgemeester uit een carnavalstad een vluggertje op een toren maakt. Dan hadden onze ouders toch heel wat liberalere gedachten en zeker op filmvlak! Ergens midden in de jaren 70 was er een golf van Nazi Nasties, dat zijn softpornofilms die zich in concentratiekampen afspelen. Het idee vloeit voort uit omhoog geprezen arthouseklassiekers zoals Salo van Passolini en natuurlijk The Nightporter van Liliana Cavani. De eerste film in dit soort was Love Camp 7, die vrij vlug opgevolgd werd door Ilsa, She Wolf Of The SS. Daarmee was het hek helemaal van de dam. Er volgden talrijke Ilsa-kopieën die het enorm goed deden in de bioscoop en die later via de videomarkt nog een tweede glansrijke carrière kregen. Niet iedereen kon er evenwel mee lachen. Nu nog zijn films als Gestapo’s Last Orgy of SS Experiment Camp verboden in Groot-Brittannië. Wie ook zo’n film in dat genre regisseerde was de Italiaanse filmmaker Tinto Brass die van sexploitationfilms zijn handelsmerk maakte. Brass werd bekend door schandaalfilms als Paprika, The Voyeur en natuurlijk Caligula. Wat men ook over Brass mag beweren, hij blijft een zeer aparte regisseur en dat zie je ook in Salon Kitty, een softpornofilm met een avant-gardetintje!
 

Het verhaal dat is gebaseerd op de gelijknamige roman van Peter Norden stelt maar weinig voor. Duitsland staat aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. De officieren zijn er heilig van overtuigd dat het een blitzkrieg zal worden die slechts twee maanden duurt. Ondertussen zijn de wreedheden tegen buitenlanders al een tijdje aan de gang. Een van de slachtoffers is Kitty (Ingrid Thulin), de eigenares van een hoerentent die al haar buitenlandse werkneemsters moet laten deporteren. De krankzinnige Helmut Wallenberg (Helmut Berger) heeft evenwel een oplossing klaar voor Kitty. Hij geeft zijn manschappen de opdracht om op zoek te gaan naar twintig vrouwen die zowel nationaalsocialistisch, intelligent als mooi zijn. Het luxebordeel wordt een gigantisch succes, wel weet Kitty niet dat de hoeren in feite SS-soldaten zijn die geheimen aan hooggeplaatste officieren moeten ontfutselen.
 

Salon Kitty is zeker geen goede film, want niet alleen is hij voor een pulpfilm veel te lang (bijna twee en een half uur), ook zijn enkele scènes ronduit langdradig. En toch is deze Brass-prent een cultklassieker die je gezien moet hebben, al was het maar om te geloven dat zoiets kon in 1976! De personages zijn één voor één kleurrijk, een prachtvoorbeeld daarvan is de waanzinnige dokter Schwab (Lucianno Rossi) die er heilig van overtuigd is dat Jezus geen jood was, maar wel een kind van een Romeinse hoer en een Duitse huursoldaat. Net zoals in zijn andere klassieker Caligula heeft Brass er geen moeite mee om zijn publiek te choqueren. Expliciete seks met dwergen of krijgsgevangen met geamputeerde benen, Brass vindt dat het allemaal moet kunnen. Of dat nu al dan niet kan laat ik over aan moraalridders, wel levert het een bizar stukje cinema op, vooral omdat Brass gebruik maakt van zowel avant-garde- als expressionistische technieken uit de jaren 20. Het mooie schaduwspel dat hij hanteert is zonder twijfel een knipoog naar Dr. Mabuse en de scènes met de parades verwijzen dan weer naar het werk van Leni Riefenstahl, de regisseuse die in dienst van Hitler de fenomenale Triumph Des Willens maakte. Door al deze ingrediënten toe te voegen wordt Salon Kitty weliswaar geen kunst, maar op zijn minst zie je heel wat mooie beelden die aan pakweg Roma van Fellini doen denken. Dat heeft veel met de majestueuze decors te maken die zijn ontworpen door Ken Adam, de beroemde productiondesigner die ook de beroemde oorlogskamer van Kubricks Dr. Strangelove bouwde.
 

Salon Kitty was jarenlang één van die vele films waar cultliefhebbers (vaak tevergeefs) op zoek naar gingen, maar nu is er de Blu-ray waarop je meteen de volledig ongecensureerde (en bovendien gerestaureerde) versie te zien krijgt.
 

We zijn verplicht om de bekende mantel der liefde boven te halen. De beeldkwaliteit van sommige scènes blijft nog altijd barslecht, er is tonnen filmgrain te zien en bepaalde scènes zijn zo overbelicht zijn dat ze afschuwelijk worden. Je dient wel te weten dat de originele versie er nog slechter uitzag en dat de restaurateurs de film zo goed mogelijk hebben gerepareerd. Het geluid stelt niet veel voor en soms moet je de volumeknop helemaal opendraaien om ook maar wat energie uit je speakers te halen, maar ook dat is een gevolg van de toenmalige goedkope productie.
 

Er staan geen extra’s op deze disk.
 

Sommige scènes van deze controversiële prent zijn zo fout dat je je afvraagt hoe Brass destijds zo’n film op de markt kon brengen. Ook is het een wonder hoe hij Helmut Berger (de befaamde acteur die samenwerkte met mannen als Luchino Visconti) kon overhalen. Nu goed, anno 2013 is Salon Kitty in de eerste plaats een curiosum, een mustsee voor cultliefhebbers die niet vies zijn van wat avant-garde.