Mocht u een biografisch portret verwachten over de Franse modegod, dan bent u aan het verkeerde adres, want regisseur Bertand Bonello beperkt z’n aandacht tot de periode 1965-1977, een belangrijk moment in het leven van Yves Saint Laurent, want precies dan valt hij opnieuw ten prooi aan depressie en komt het voortbestaan van het voorzichtig opgebouwd imperium in gevaar. Dat de zaak niet failliet gaat, komt bijna helemaal op het conto van zijn minnaar Pierre Bergé, die hem naar Marokko stuurt, waar hij in alle rust een nieuwe collectie kan voorbereiden. Ondertussen wordt alles op alles gezet om de merknaam YSL internationale bekendheid te geven en het risico te spreiden door een parfumlijn te ontwikkelen, een handtassencollectie te ontwerpen en de Amerikaanse markt te veroveren met zowel haute couture als goedkopere confectie.

Regisseur Bertrand Bonello maakt een controversieel portret over Yves Saint Laurent en bijgevolg heeft hij niet op de goedkeuring van Pierre Bergé mogen rekenen én werd hem de toegang tot privédocumenten en ander belangrijk materiaal geweigerd. Je kan je voorstellen dat niet iedereen gelukkig is met het beeld dat Bonello ophangt van Saint Laurent als een promiscue en aan medicijnen verslaafde man, maar de regisseur houdt zich wellicht in voldoende mate aan de realiteit waardoor een juridisch dispuut met Bergé is voorkomen. Bergé zelf heeft trouwens geen reden tot klagen, want hij komt uit deze film te voorschijn als de man die op elk moment het zakenimperium uit de gevarenzone houdt en Yves Saint Laurent ook altijd verdedigt in de ellenlange discussies met de Amerikaanse investeerders.

De documentaire duurt ruim 2 uur, maar als gevolg van het hoge verteltempo en de waterval van anekdotes, vliegt Saint Laurent voorbij. De enige scène die niet helemaal bevredigt is de vergadering van Pierre Bergé met de Amerikaanse investeerder over de te volgen koers op de Amerikaanse markt én de toekomst van de merknaam YSL (die Bergé wil reserveren voor de haute couture). Voor de rest is deze film zeer onderhoudend en interessant. Gaspard Ulliel (Paris Je T'aime, 2006; Un Long Dimanche De Fiancailles, 2003) brengt een verdedigbare interpretatie van het hoofdpersonage, zonder dat hij vervalt in pure imitatie, en Jérémie Renier (Un Amour À Taire, 2005; Nue Propriété, 2006) is zonder meer een uitstekende Pierre Bergé.