FILM
Na een hoog oplopende ruzie in een bar met zijn vriendin Kendall Carter (Francesca Eastwood) wordt James Michael Sythe (Gabriel Basso) er van verdacht zijn vriendin achterna te zijn gegaan en haar het hoofd te hebben ingeslagen. Copywriter Justin Kemp (Nicholas Hoult) wordt uitgeloot om in de jury te gaan zetelen, maar naarmate het proces vordert, krijgt hij meer en meer het vermoeden dat hijzelf diegene is die Kendall van de weg heeft gereden. Er zijn verzachtende omstandigheden: de regen viel met bakken uit de lucht, en hij was oorspronkelijk van oordeel dat hij een hert had aangereden. Justin is ook een ex-alcoholverslaafde die juist op die dag in de bar was beland omdat het de dag was waarop zijn tweeling oorspronkelijk was uitgerekend vooraleer zijn vrouw Allison Crewson (Zoey Deutch) een misval kreeg. Justin heeft nochtans uiteindelijk geen glas aangeraakt; alleen: wie gaat hem geloven? Procureur Faith Killebrew (Toni Collette) heeft alvast bloed geroken en wil Sythe, een gang member met tatoeages van de meest beruchte bendes, zien hangen. Justin zou hem kunnen vrijpleiten, maar niet zonder zichzelf te beschuldigen.




Op zijn 94ste levert regisseur Clint Eastwood zijn versie van 12 Angry Men af, zijn kijk op het jurysysteem, en zoals dat steeds met zijn films het geval is, biedt het gegeven stof tot nadenken. De ouwe taaie maakt dus met andere woorden nog altijd boeiende films, alhoewel Juror #2 volgens mij onterecht aan de kassa flopte (kreeg de film in de Benelux wel een bioscooprelease? Ik ben niet zeker) en uiteindelijk de Blu-ray de meubels moet zien te redden. Naarmate de film vordert wordt het personage van Justin volledig uitgevleesd, en zien we vooral een man die bang is dat de nieuwe zwangerschap van zijn vriendin opnieuw zal uitdraaien op een ramp als hij voor te veel opwinding zorgt. Hij doet er nochtans aan om de jury in de richting van een niet schuldig-verdict te sturen. Hij krijgt daarbij de steun van Harold Chicowski (J.K. Simmons), een gepensioneerde politieagent die mee in de jury zit, maar uiteindelijk geroyeerd wordt omdat hij zijn eigen onderzoek begint te voeren. De film eindigt alleszins met de boodschap dat de waarheid toch altijd op de één of andere manier komt bovendrijven.




Juror #2 is een vrij statische, maar tegelijkertijd emotioneel intense film, die de motieven van de personages zeker niet afschildert als zwart-wit, maar in de spreekwoordelijke vijftig tinten grijs, die allemaal in een noodlottige situatie terecht zijn gekomen omwille van stom toeval. Eastwood brengt dat allemaal zeer sober maar degelijk in beeld, tegen een achtergrond van inwoners die uit een forenzenstadje komen waar u en ik zouden kunnen wonen.

BEELD EN GELUID
De Blu-ray is in het UK al een tijdje uit, en zal eerlang ook bij ons verschijnen, maar het ziet ernaar uit dat de schijf identiek zal zijn. Naar een 4K zullen we denkelijk mogen fluiten. De film is digitaal geschoten en van recente makelij, dus de details komen zeer goed en rijk over, de kleuren zijn helder en representatief, en het contrast is degelijk. Heel af en toe is er een klein compressie-artefact te zien op een gordijn of iets dergelijks, maar daar houdt de negatieve kritiek dan ook op. Een Dolby Atmos-track is veel te veel eer voor een film als deze, en het doet ons genoegen dat bij gebrek van een UHD deze track toch op de Blu-ray verschijnt. De track is vooral een oefening in subtiliteit, want veel actie valt er omwille van de aard van de film niet te beleven, behalve dan in de occasionele flashback waarin Justins auto-ongeluk wordt getoond of waar ons koppel tortelduifjes in de bar ambras maken. Mark Mancina tekende voor de sfeervolle soundtrack.




EXTRA'S
Nadeel van deze release is dat er geen morzel extra's op staat.

CONCLUSIE
Deze film verdiende beter dan na een week al op een streamingdienst gepleurd te worden, zeker met een naam als Clint Eastwood op de aftiteling. De wegen van de filmstudio's zijn soms ondoorgrondelijk. Juror #2 is een stevig drama op een technisch goede, maar kale release.