FILM
Zowel in het werkelijke leven als in de film begint deze film twee jaar verder in het leven van Peter Parker (Tobey Maguire), na de gebeurtenissen uit de eerste Spiderman-film. Peter zit nu op de universiteit, waar hij fysica studeert, en heeft het, nog erger dan de eerste film, moeilijk om de touwtjes aan elkaar te knopen. Naast een opeenvolging van catastrofaal aflopende jobs en een poging tot studeren is het immers nog altijd zijn morele taak om als zijn alter ego Spiderman de wereld te behoeden van allerlei onheil. Af en toe verdient hij een zakcentje bij als de huisportretfotograaf van Spidey, wat hem bij de Daily Bugle van J. Jonah Jameson (J.K. Simmons) af en toe een schnabbel oplevert. Jameson is in zijn krant echter nog steeds zijn persoonlijke vendetta aan het voeren tegen de gemaskerde kruisvaarder, waardoor de meningen over Spiderman bij de publieke opinie op zijn zachtst gezegd verdeeld zijn. Nodeloos om te zeggen schieten de belangrijke dingen des levens hem voorbij, zoals interesse voor het andere geslacht. Zijn jeugdliefde Mary Jane (Kirsten Dunst) is het beu om maar te blijven wachten tot Peter zijn gevoelens aan haar bekent, en zijn constante afwezigheid, zowel fysiek als mentaal, maakt de zaak er niet makkelijker op. Als ze uiteindelijk aankondigt dat ze zich verloofd heeft met John Jameson (Daniel Gillies), de zoon van, geraakt Parker zelfs in een diepe persoonlijke crisis verwikkeld, waarbij zijn spider-senses het op de cruciale momenten laten afweten.|




Parker speelt ernstig met het idee om zijn kap over de haag te smijten en de misère van de wereld te laten voor wat het is. Er staat de wereld echter een bedreiging van formaat te wachten: de goedbedoelende (dat zijn ze in het begin allemaal) doctor Otto Octavius (Alfred Molina) experimenteert met een vorm van kernfusie die economisch rendabel zou moeten zijn. Het cruciale experiment voor de ogen van de verzamelde pers loopt echter mis, en buiten het feit dat zijn vrouw Rosie (Donna Murphy) er het leven bij inschiet, versmelten de tentakelarmen die Octavius in staat stellen om de gevaarlijke tritium-brandstof te manipuleren, met zijn ruggengraat, en transformeren hem tot de gevaarlijke gek Doctor Octopus. Doc Ock wil desnoods over lijken gaan om zijn levensgevaarlijke experimenten voort te zetten, en om zijn onderzoek te bekostigen haalt hij een bank leeg. Peters voormalige boezemvriend Harry Osborn (James Franco), die bij de mislukte experimenten van Octavius zijn kapitaal is kwijtgespeeld, wordt noodgedwongen een objectieve bondgenoot van Doc Ock: in ruil voor de kostbare tritium vraagt hij aan Octavius om Spiderman aan hem uit te leveren, tegen wie hij nog steeds een wrok koestert omdat die zijn vader, Norman Osborn alias de Green Goblin, heeft gedood.




Horrorregisseurs als Sam Raimi zijn blijkbaar beter dan gemiddeld in staat om grote spektakelprojecten tot een goed einde te brengen. Peter Jackson bewees dit al met Lord Of The Rings, en ook voor Raimi slaat met deze Spiderman 2 de bliksem tweemaal op dezelfde plaats in. Het grote voordeel is uiteraard dat de voornaamste karakterontwikkeling al in de eerste film is gebeurd, en het trio Maguire-Dunst-Franco intussen hun rollen al zodanig goed onder de knie heeft dat ze elk hun personages net die extra dimensie mee kunnen geven om de sequel boeiend te houden. De succesformule is dat de kijker mee sympathiseert met de hero with a flaw: Peter Parker wordt uit elkaar gerukt door zijn burgerzin én een schuldcomplex omdat hij door zijn nalatigheid verantwoordelijk was voor de dood van zijn oom Ben. Hij is nog steeds niet in het reine met zijn verleden, want hij is er in die twee jaar nog altijd niet toegekomen om de waarheid hierover aan tante May te vertellen. May zit zelf nog veel dieper in de geldproblemen als Peter zelf, wanneer ze haar rekeningen niet langer kan betalen en gedwongen wordt het huisje te verkopen waarin ze zoveel herinneringen aan haar Ben heeft. En dan de flaw: Peters zwakke plek is nog steeds MJ - de overigens verrukkelijk in beeld gebrachte Kirsten Dunst. Peters verantwoordelijkheidszin reikt zelfs zover dat hij de liefde van zijn leven moet weerstaan, omdat ze als "het lief van" mogelijk een doelwit kan worden voor zijn vijanden. MJ is in het begin van de film blijkbaar nog bereid om even om haar schouder te kijken, om te zien of Peter haar volgt, maar zijn schijnbare verstrooidheid - in werkelijkheid veroorzaakt door de verschillende interventies die hij moet verrichten als zijne gemaskerdheid - staat de liefde in de weg.




Een banale karakterschets die leest als een stationsromannetje, en toch geraakt Sam Raimi er ruimschoots mee weg. Aan wat ligt dat? Aan de herkenbaarheid zal het waarschijnlijk niet liggen, want het superhelden-dilemma dat Peter Parker voorgeschoteld krijgt is niet iets wat wij alle dagen meemaken. Wat de zaak wel enorm helpt is dat er op het scherm een enorm seksueel geladen chemie borrelt tussen Peter en Mary Jane, waar de vonken zo met elk woord dialoog afspringen. Omdat je als kijker toch hoopt dat het uiteindelijk goed komt tussen dit droomkoppel, wekt Peters klunzigheid mateloos veel sympathie op. Daarbij komt nog dat Raimi om een erg subtiele wijze zijn eigen film relativeert: de openingsscène, waarin Spiderman zijn bijzondere gaven benut om pizza's te leveren binnen het half uur, zet al onmiddelijk de juiste toon, en die wordt de hele film lang aangehouden. Niet dat het avontuurlijke element daarmee verdrongen wordt; integendeel. Spiderman 2 is mogelijk nog spectaculairder en luidruchtiger dan zijn voorganger, en Spidey gaat een paar keer zwaar fysiek Doc Ock te lijf, wat de cue vormt voor enkele bijzonder goed gechoreografeerde vechtscènes.




Zelfs Octavius is niet zomaar een plain evil vilain, maar heeft een zeer menselijke kant die maar aangetast wordt door het kwaad na een trauma dat het mislukte experiment én de daaruit volgende dood van zijn vrouw op hem heeft, maar die in een zeldzaam ogenblik van helderheid in zijn waanzin toch nog op zoek is naar boetedoening voor zijn wandaden. Alfred Molina is overigens zonder discussie de geknipte acteur om aan de gekke geleerde gestalte te geven. De relatie tussen de diverse hoofdpersonages wordt door de resem dubbele identiteiten nog eens extra uitgediept: Peter Parker is een oprecht bewonderaar van Octavius' werk, en heeft het daarom extra moeilijk om uiteindelijk de handschoen tegen hem op te nemen. Het is pas nadat hij achtereenvolgens Aunt May en - wat had U gedacht? - zijn geliefde Mary Jane in gevaar worden gebracht, dat hij uiteindelijk geen andere keuze meer heeft dan hem trachten uit te schakelen. Wat hem niet alleen fysiek, maar ook mentaal moeite kost, en dat aspect weet Tobey Maguire aan zijn karakter wel mee te geven.




Het enige échte slechte karakter is Harry Osborn, zoals de axioma's van de superheldenfilm het voorschrijft in tempore non suspecto de beste vriend van Peter Parker. Hij blijft loyaal aan hun vriendschap, alhoewel hij verbitterd is over het feit dat Peter de identiteit van de vermeende moordenaar van Harry's vader - Spiderman dus - niet wil prijsgeven. Met hem gaat het van kwaad naar erger, en zelfs al wordt hij door Doc Ock bedreigd, hij is zélf degene die de fatale stap neemt en Doc Ock datgene belooft waar hij naar verlangt, in ruil voor een persoonlijke wraakoefening. De afloop hiervan is overigens een kanjer van een open einde voor een derde episode in de Spiderman-saga. Net als Bryan Singer in zijn X-Men reeks heeft gedaan, is Raimi niet te beroerd om zijn karakters in de film mee te laten evolueren, en als brug naar de volgende film toe alle stukken van het schaakbord te halen en te herarrangeren. Raimi heeft een goed gevoel voor timing, is een meeslepende verteller én heeft een goed oog voor het visuele aspect, hetgeen zich zowel vertaalt in de prachtige futuristische decors als in het bijzonder goeie camerawerk, met veelvuldig gebruik van aparte perspectieven en slow motion-sequenties, waarbij de fameuze scène uit de trailer, waarin Doc Ock een wagen door de voorruit katapulteert, net op het moment dat Peter en Mary Jane net op het punt staan elkaar te kussen, exemplarisch is.




Samengevat: als de Spiderman-franchise commerciële pulp is - wat allicht ook zo bedoeld is - dan is het toch die van het A-merk. De cast van het eerste deel gaat voluit voor deze sequel, alhoewel Kirsten Dunst in vergelijking met de eerste film qua bijscholing eigenlijk alleen maar een cursus gillen in het openbaar heeft moeten volgen. Maar dat zal ons nu eens worst wezen, zie!

BEELD EN GELUID
We krijgen uit de UK een Sony-release op UHD met Nederlandse ondertitels. Het beeld van deze transfer is echt een plaatje: een zeer filmisch aandoende prent met stabiele en heldere kleuren, waarin textuur en detaillering domineren. Onder meer de scènes waarin Peter enkele pakken slaag moet incasseren en zijn Spidey-suit beschadigd geraakt, zijn buitengewoon realistisch vormgegeven, waarbij je haast de pijn van zijn bloedende wonden voelt. Fijne texturen, zoals het gezicht van Mary-Jane op een affichecampagne voor parfum, zijn excellent. De HDR-kleuren maken het geheel nog wat stabieler, en ook bij de nachtelijke scènes, zoals wanneer Doc Ock Harry na sluitingstijd een bezoekje brengt, zijn helder afgelijnd. De CGI-effecten zijn van degelijke kwaliteit en het valt nauwelijks op dat ze fake zijn. We krijgen de keuze tussen een Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-track en een DTS-HD MA 5.1-track, waarbij onze voorkeur uiteraard naar de eerste gaat. Die is heerlijk agressief, en er valt heel wat actie te beleven in deze prent, zodanig dat de track eigenlijk geen dode momenten kent. Zelfs op momenten waarop Peters Spidey-senses beginnen te kriebelen en hij hoort dat er een crashende auto op hem afvliegt, klinkt dit met bijzonder veel gevoel voor richting. Ook de aanval van Doc Ock op de operatietafel klinkt buitengewoon ruimtelijk, en geeft ons tevens een typisch Sam Raimi-momentje, inclusief kettingzaag. Enige minpuntje is dat de soundtrack van Danny Elfman hier en daar een beetje vlak klinkt, maar dat is muggenziften. Dit euvel doet zich overigens alleen voor bij de Dolby Atmos-track en niet bij de DTS-HD MA-track.




EXTRA'S
Alle extra's van alle Spiderman-releases op één editie krijgen, het blijft moeilijk. Zo is de documentaire Making The Amazing van op de trilogy boxset hier verdwenen. Wel krijgen we op de bijhorende Blu-ray zowel de film te zien als de langere Spiderman 2.1-cut, die spijtig genoeg niet weerhouden werd voor de 4K-schijf. De 4K-schijf bevat overigens dezelfde boring kenmerken als de eerste film op 4K: een collectie van 4 Moments-clips, wat gewoon wat aaneengeplakte filmfragmenten zijn die geen enkel doel hebben dan ruimte innemen, en een handjevol pagina's met cast en crew-informatie.

De Blu-ray bevat dus zoals gezegd niet al het bonusmateriaal van de trilogy boxset, maar er is toch nog genoeg om u vrolijk over te maken - completisten zoals ik moeten maar de beide versies in de kast houden. Er zijn drie audiocommentaren te beluisteren. De eerste bevat een bijdrage van acteur Tobey Maguire, regisseur Sam Raimi, producent Avi Arad en co-producent Grant Curtis. De track werd in 2004 opgenomen en bevat een boel all-roundinformatie over de de film, de achtergronden, de structuur, het acteerwerk en nog veel meer. De tweede track gaat meer technisch met bijdragen van enkele special effects-medewerkers zoals Steve Johnson, Eric Hayden, John Dykstra, Anthony LaMolinara, Scott Stokdyk en Lydia Bottegoni, allen min of meer verantwoordelijk voor de visuele effecten. Leuk voor technici maar redelijk droog. Deze beide tracks staan op de theatrical cut, in tegenstelling tot de derde track, die over de 2.1-versie gaat, met producente Laura Ziskin en scenarist Alvin Sargent. Zoals gezegd gaat deze track meer over de verlengde versie, en er vallen nogal wat stiltes.




VH1 goes inside Spider-Man (20:14) is een eerder promotioneel aangedikte featurette die u anno 2004 naar de cinemazaal moest lokken. Hero In Crisis (14:59) gaat over de morele dilemma's waarmee Peter Parker in deze film te maken krijgt. Interwoven: The women of Spider-Man (15:35) geeft ons - spijtig genoeg niet letterlijk - inzage in de vrouwelijke personages uit de film. Visual Effects Breakdown (32:38) is inhoudelijk veruit de interessantste featurette, waarin special effects-supervisor John Dykstra zijn ideeën over speciale effecten uiteenzet, en die aan de hand van een paar case studies illustreert. Bewonderaars van componost Danny Elfman komen dan weer aan hun trekken in de multi-angle feature Danny Elfman Scores Spider-Man 2 (5:12), waarin je door de multi angle-optie kan switchen tussen de opnamesessie met het orkest met als inzetje de filmscènes waarin de muziek gebruik wordt, waarbij dan al dan niet een extra scherm verschijnt waarin Danny Elfman zijn score becommentarieert. De disk bevat ook een blooper reel (7:39) en een documentaire Inside 2.1 (3:36) is een eerder matte opsomming wat er allemaal nieuw is aan deze versie, gespekt met interviews van alle betrokkenen over hoe ze daar dan over denken.




With Great Effort, Comes Great Recognition (7:52) is een nummertje zelfbevrediging, waarbij basically de makers op commando beginnen te kwijlen bij het vernoemen van de één of andere award die ze met de film zeker gingen winnen (óf ze die nu uiteindelijk binnen hebben gehaald verandert niets aan hun reacties, en de gewonnen oscar voor speciale effecten was redelijk voorspelbaar; toegegeven, het ziet er allemaal zeer strak afgelijnd uit, en dat is wat de bioscoopbezoeker voor een film als deze ook in de eerste plaats verwacht, waarschijnlijk. Dan krijgen we de videoclip (3:51) van het nummer Ordinary van Train. Er volgen nog twee soort van bloopers, Willem Dafoe / "Doc Ock" On-Set Gag (1:21) en Alfred Molina / "Doc Ock" Green-Screen Gag (0:45), en Villains of Spider-Man (13:34) focust vreemd genoeg meer op de Goblin junior, Sandman en Venom die hun opwachting zullen maken in het derde luik; nogmaals, het essentiële over het magnifieke karakter van Doctor Octopus is al op de vorige versie behandeld. Afgesloten wordt met 3 trailers (5:34).

CONCLUSIE
Spiderman 2 blijft nog altijd de beste van de franchise, met vooral een memorabele en goed uitgevleesde tegenstander van Spidey. De UHD verdient de topstatus, alhoewel niet al het bonusmateriaal van de vorige versies weerhouden werd. Alle verschillende versies van Spiderman verzamelen is een dure hobby, neem het aan van iemand die het kan weten.