FILM
Amerika eind jaren '50. De prestigieuze middelbare school Welton - door de studenten smalend Hell-ton genoemd - voert begrippen als traditie, eer, discipline en uitmuntendheid zowel letterlijk als figuurlijk hoog in het vaandel. De studenten gaan echter de schok van hun leven beleven met de nieuwe leerkracht voor poëzie, John Keating (Robin Williams), zelf oud-leerling van Welton. Door zijn onconventionele lesmethode probeert hij de leerlingen zin voor non-conformiteit en zelfontplooiing bij te brengen. Bij sommigen slaat de vonk over: Knox Overstreet (Josh Charles) durft eindelijk zijn liefde bekennen aan een meisje dat al verkering heeft met de aanvoerder van een baseball-team, nieuwkomer Todd Anderson (Ethan Hawke) overwint zijn vrees om voor publiek te spreken, en vooral Neil Perry (Robert Sean Leonard) gaat in tegen zijn vader, die van hem per se geneesheer wil maken, terwijl Neil zelf acteur wil worden. Samen met enkele andere leerlingen richten ze, naar het voorbeeld van Keating zelf tijdens zijn studententijd, het Genootschap der Dode Dichters op, een geheime club waarbij ze samenkomen om gedichten te lezen en hun diepste zieleroerselen met elkaar te delen. De leden dragen Keating op handen als hun grote held, en nemen zijn levenslessen aangaande het plukken van de dag ter harte. Onvermijdelijk leidt dit tot een harde confrontatie met het strenge schoolbestuur, en wanneer er zich een persoonlijk drama ontwikkelt, krijgt Keating alle schuld in zijn nek geschoven.

Dead Poets Society is zowel het hoogtepunt uit de carrière van regisseur Peter Weir, als van hoofdacteur Robin Williams, die tegen zijn gewoonte in een zeer ingetogen en diepmenselijke invulling aan zijn rol geeft, die zelfs professionele Williams-haters tot respect moet doen bekennen. De beeldspraak wordt soms wat letterlijk geïnterpreteerd, zoals in de scène waarin Keating iedereen op zijn eigen tempo laat stappen, maar de film blijft volledig gevrijwaard van elke vorm van overacting. Ook vermeldenswaard zijn de soms zeer intense acteerprestaties van de schare jonge, frisse acteurs, waaronder o.a. een jonge Ethan Hawke, in de rollen van de diverse leerlingen. Ook hier ontloopt Dead Poets Society de val om van de rollen karikaturen te maken, en in de plaats daarvan krijgen we een mooi portret van een handjevol tieners, elk met hun eigen angsten, dromen en verwachtingen. Ondanks de aanwezigheid van Williams - inclusief zijn imitaties van Marlon Brando en John Wayne, is de film allesbehalve een komedie, maar veeleer een psychologisch drama waarin zeker iedereen die van ver of dichtbij te maken heeft met onderwijs - maar ook alle anderen - een levensles uit kunnen leren.

BEELD EN GELUID
Spijtig genoeg heeft Touchstone Pictures nooit een Nederlands ondertitelde versie van deze film uitgebracht, dus vallen we voor deze bespreking terug op de UK-versie. Het beeld is niet voor de volle honderd procent vrij van printbeschadigingen, maar deze zijn gelukkig maar licht en zeer sporadisch. Spijtig genoeg is het beeld tevens niet overal even scherp, waarschijnlijk een gevolg van het feit dat men ondanks de lengte van de film alles op een enkelzijdige DVD heeft willen persen. Gelukkig betreft het hier wel een anamorfe widescreen-versie. De Engelse 4.0-track wordt nergens expliciet benut voor ruimtelijke effecten, maar je kan argumenteren dat een film als deze natuurlijk niet nodig heeft. Waar deze wél nuttig gebruikt voor kan worden is voor de zeer sfeervolle muziek van Maurice Jarre, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de muziek niet altijd even toonzuiver is (en dan hebben we het niet alleen over de altijd wel een beetje vals klinkende doedelzakken tijdens de openingsscène).

EXTRA'S
Wegens het reeds eerder vermelde gebruik van een single sided single layer-disc, én wegens de ouderdom van de disc, was er absoluut geen plaats meer voor extra's. We mogen denkelijk al blij zijn dat het geen flipper disc is.

CONCLUSIE
Voor wie de taal geen hinderpaal vormt, is dit een zeer aanbevelenswaardige film, één van de weinige Amerikaanse high school-films die niet vervalt in banaliteiten of vulgariteiten. Een film om achteraf nog eens over na te denken.