FILM
Chinese ondergrondse kernproeven (het gele gevaar heeft het weer es gedaan!) hebben ervoor gezorgd dat de tectonische platen zijn gaan schuiven, waardoor het opwarmingseffect gevoelig versneld wordt. De oplossing om de aarde terug in balans te krijgen is even drastisch als onwaarschijnlijk: volgens seismoloog Matthew Salin (John Rhys-Davies) kan een nucleaire ontploffing die Los Angeles met de grond gelijk maakt, een wereldwijde ramp tegenhouden. Hij wordt daarin bijgetreden, zij het niet van harte, door zijn vervreemde dochter Julie McGrath (Tamara Davies, geen familie). Het alternatief is dat iedereen binnen drie dagen geroosterd wordt, dus voor president Nelson (Rutger Hauer) is dit echt wel een no-brainer. Terwijl de mariniers Los Angeles evacueren, maakt een team onder leiding van heethoofd-kolonel Ryan Beckett (Mark Dacascos) zich klaar om de nukes te gaan plaatsen. Becketts overste, generaal Moore (G.W. Bailey), heeft hem beloofd dat de evacuatie van zijn dochter, Faith (Rayne Marcus), prioriteit krijgt. Wanneer in de verwarring van de evacuatie Faith op de dool geraakt door de verlaten straten van Los Angeles, ook nog eens in de handen valt van een religieuze nutball, én Ryan merkt dat de president over het lot van zijn dochter liegt, moet hij kiezen waar zijn loyauteit ligt.

Wat doe je als je een rampenfilm van het kaliber van Armageddon of Deep Impact wil maken, maar niet over de nodige budgetten beschikt? Juist, je beknibbelt op de lonen van de acteurs. Voor de prijs waarvoor Bruce Willis alleen maar eens naar het publiek komt zwaaien, is hier ongeveer de volledige cast mee gefinancierd. En natuurlijk steel je volop plotwendingen uit je illustere voorbeelden, je werkt ze alleen wat goedkoper uit. Zo voeg het aan het team halve garen - uiteraard Amerikanen - die de wereld gaan redden een sinister nevenfiguur toe die een eigen agenda heeft, je zorgt dat één of meerdere protagonisten tegelijkertijd een generatieconflict uitvechten, dat de president een wuss is die in zijn broek doet (ra ra hoe komen ze op Rutger Hauer???), en natuurlijk zorg je voor een romantische niet ter zaken doende subplot. Als je het ver genoeg drijft, zorg je zelfs dat één van je actrices (Rayne Marcus) fysiek een zweem van gelijkenis met laten we zeggen Liv Tyler vertoont. Alhoewel vooral de special effects te lijden hebben gehad onder de budgetinkrimping, en je voor de verfilming van de directe gevolgen van het verstoorde natuurevenwicht vooral beroep moet doen op de verbeelding van de kijker, is de film nog niet half zo slecht als voornoemde bekende voorbeelden of als je zou denken, maar het helpt toch als je je verwachtingen ook weer niet té hoog stelt. Films als The Core, waar de makers ook duidelijk mosterd hebben gehaald, zijn ook maar niet meer dan entertainende pulp. Ik ben altijd wel geïnteresseerd in films waarin nucleaire brol de lucht in wordt geblazen, al was het maar om te zien hoe de makers de rechtstreekse en onrechtstreekse impact van een dergelijk cataclysme in beeld brengen; de slotscènes maken wat dat betreft nog relatief een behoorlijke indruk, ondanks de gigantische letter B die over de hele productie gebrandmerkt staat. Ook zijn John Rhys-Davies en Rutger Hauer behoorlijke acteurs, die zelfs in matige producties nog overeind blijven. De manier waarop Mark Dacascos zijn macho-typetje neerzet - we moesten onwillekeurig denken aan Brix & Bongers, voor de kenners onder ons - verraadt echter ineens waarom we deze acteur niet al te snel op Hollywoods A-list zullen zien. De titelrol in de in productie zijnde stripverfilming Rahan zal daar ook geen reet aan vooruit helpen. Ook de leden van zijn team, die het éne moment nog devoot staan te bidden en even later in hartje Los Angeles op ongetwijfeld zéér christelijke traditie beginnen te schieten op al wat beweegt, lijkt een zooitje C-acteurs (B is een klasse te hoog) te zijn, die tenminste aan deze film de verdienste hebben gehad dat ze daardoor niet langer in de rij moesten staan bij het stempellokaal.

BEELD EN GELUID
De zorgeloosheid waarmee deze film werd geproduceerd, straalt af van deze productie. Voor de zoveelste keer worden we door Indies getrakteerd op een zogenaamde Dolby Digital 5.1 unwrapped-track, een techniek waarmee 2.0-tracks zonder enig gevoel voor finesse worden opgepompt. Alhoewel de eerste paar minuten qua geluid een behoorlijke indruk maken, is daarna iemand achter de remix-knoppen in slaap gevallen, en klinkt al wat er uit de achterste speakers komt als een ondefinieerbare prut. De anamorfische beeldkwaliteit is al bij al nog redelijk te noemen: de kleurbalans is niet altijd evenwichtig, en de scherpte is niet van referentiekwaliteit, maar het beeld bevat toch niet al te veel ruis. Voor een single layer disc mag dat wel.

EXTRA'S
Tenzij U een chapter-indeling als een extra beschouwt, is deze disc niet van bonusmateriaal voorzien. Wat bovendien een erg slechte indruk maakt is dat diegenen die de hoestekst hebben opgesteld, de film blijkbaar zélf niet hebben gezien. Er wordt daar namelijk beschreven dat de natuurramp uit de film wordt veroorzaakt doordat de aarde dichterbij de zon komt te draaien.

CONCLUSIE
Scorcher vertrekt van een redelijk veelbelovend uitgangspunt, maar de afwerking is op alle gebied minderwaardig. Huurtip voor een verloren zomeravond. U kan natuurlijk ook gewoon de tijd gebruiken om uw teennagels eens bij te knippen.