FILM
Om een film op basis van een boek van Jan Wolkers te verknoeien, moet je als regisseur echt wel slechte intenties hebben, want Wolkers schrijft erg visueel en als lezer zie als het ware wat de auteur in letters en zinnen uitdrukt op papier. Ate de Jong, eerder producer van Left Luggage (1998) en The Discovery Of Heaven (2001), regisseur van Een Vlucht Regenwulpen (1981) en tegenwoordig heel erg actief voor televisie in Duitsland, weet hoe hij het werk van Wolkers moet aanpakken om diens onstuimigheid en enthousiasme naar het witte doek te vertalen. Brandende Liefde is zowel een (melo-)drama als een romantische comedy die op geen enkel moment verveelt en die na meer dan 20 jaar niets van haar frisheid heeft verloren.

Jan Bosmans (Peter Jan Rens) en zijn boezemvriend Kees van de Plasse (Huub van der Lubbe) zijn allebei begaafde jonge schilders. Ze willen graag een studiebeurs voor Parijs krijgen van het Franse ministerie van Cultuur en zoeken daarvoor toenadering toe de oudere vrijster mademoiselle Bonnema (Ellen Vogel) die goede contacten heeft met de organisatoren en die voor haar 'poulains' meestal een goed woordje doet. Ze schrijven zich bij haar in voor gratis bijlessen Franse les in ruil voor karweien in huis. Huize Betty of Huize B.B. zoals Jan en Kees de riante villa in het groen noemen, is een beetje een geïsoleerde plek met een concertviolist, Louis Lamman (Berend Boudewijn) en z’n jonge aantrekkelijke vrouw Anna (Monique van de Ven) in het appartement op de eerste étage en mademoiselle Bonnema's oude vader, een vergeetachtige chirurg, op de tweede. Mademoiselle Bonnema zelf is van de oude stempel: ze houdt er ouderwetse gewoonten op na en verbiedt de jongens om ook maar iets van doen te hebben met de huurster van de eerste verdieping die vaak alleen thuis is wegens de reizen van haar violist. Maar de hormonen van haar beide gezonde pupillen kan ze moeilijk onder controle houden en Jan, die na een tijdje in het souterrain komt wonen, probeert Anna te bewegen om voor hem naakt te poseren. Jan en Kees beginnen aan hun proefstuk voor de studiebeurs.

Het klinkt allemaal heel gewoontjes en niet bijzonder origineel, maar in de praktijk is Brandende Liefde best een aantrekkelijke comedy met veel humor, levenslust, hilariteit en tragikomedie. Deze opvolger van Turks Fruit - een film met vrij veel seks en bedscènes – is uiteindelijk veel minder expliciet en meer een onderhoudende familiefilm met een gezonde portie seks en bloot, mooi uitgetekende karakters en een leuk – zij het niet wereldschokkend – verhaal. Maar welke comedy is dat wel? Jan en Kees zijn twee heel hyperactieve, grappige en dolle kerels die de boel graag op stelten zetten. Zij zijn de tegenpolen van de stugge, duidelijk gefrustreerde en in zichzelf gekeerde mademoiselle Bonnema en de gereserveerde Anna, die de interesse van Jan voor haar persoontje ondanks alles prettig vindt. Ate de Jong houdt zich aan de korte vinnige dialogen van de schrijver en vuurt de beelden tegen machinegeweersnelheid op de toeschouwer af. Het verhaal valt nooit stil, ook niet wanneer er aandacht wordt geschonken aan zij-aspecten. Die zijn kort en nooit langer dan nodig en voeren zo gauw als mogelijk de aandacht terug naar de hoofdstroom waarbij de muziek van Laurens Van Rooyen vaak als auditieve overgang of introductie dienst doet. De lachende kop van Peter Jan Rens – mijnheer Kaktus, weet je nog? – houdt het verhaal stevig bij elkaar. Zijn enthousiasme en ongekunsteldheid geeft deze film een aparte sfeer en een apart tempo. Uit niets blijkt dat deze dertiger hier zijn filmdebuut maakt. Zijn acteerprestatie is ongekunsteld en ontwapenend. Huub van der Lubbe is een heel ander paar mouwen: zijn karakter leren we nauwelijks kennen, maar hij is dan ook niet echt een hoofdfiguur ondanks zijn veelvuldig optreden in deze film. Het boegbeeld van muziekgroep De Dijk heeft de moeilijke opdracht om voortdurend uit de bol te gaan, hij is de oversekste, de wild enthousiaste, degene die het ook zonder mademoiselle zal maken en er alleen voor zorgt dat zijn beste kameraad wél van haar invloed profiteert. Ellen Vogel schittert in een rol die haar op het lijf lijkt te zijn geschreven. Haar prestatie is van zeer hoog niveau en haar personage houdt tot op het einde stand: een droevige, melancholische en door het leven getekende vrouw met een gouden kern. Monique van de Ven is de verleidster die niet kan worden verleid, maar die de sympathie van Jan kanaliseert zonder dat zij overspelig en ontrouw wordt en hij gefrustreerd. Je moet het maar doen. Van de Ven is een grote dame, dat hoeft ze niet meer te bewijzen, ze is elegant, een mooie verschijning met karakter, een prima actrice, hier misschien in een iets te lichte rol, maar niet te min boeiend om naar te kijken.

Ate de Jong wikkelt het spektakel in de donkere kleuren van het interieur in Huize Betty, een oude villa met krakende trappen, veel houten lambrisering, volgestouwde kamers en muren waarop je geen lijstje meer kwijt kan, gefilterd licht van een vroege winterochtend, voorzichtig groen van uitbottende bomen tegen een blauwe achtergrond. De felle contrasten situeert hij in de buurt van Anna: wit zijdelings licht op haar vergulde gelaat en lichaam en het felle rood van haar spitse schoentjes, haar mantelpakje en strakke hoedje.

BEELD EN GELUID
Aan niets is te merken dat Brandende Liefde meer dan 20 jaar oud is: de kleuren zijn in hun oude glorie hersteld en de kopie is helemaal schoongemaakt. De detaillering is voldoende en de zwartwerking eveneens. Misschien zit er wel iets te veel geel in de donkere scènes. Af en toe is er nog een wit vlekje zichtbaar, maar dat valt nauwelijks op en het stoort nooit. Jammer van het letterbox-formaat waardoor de kwaliteit van het beeld niet maximaal is. Het geluid is van goede kwaliteit zonder ruis. Het is dan ook jammer dat de nasynchronisatie niet echt perfect is uitgevoerd en de aandacht bij momenten afleidt. De lipsynchronisatie van Kees is heel vaak fout. Er zijn geen Nederlandse ondertitels (alleen het Frans is vertaald), maar het taalgebruik is heel redelijk en voor Vlamingen in de meeste gevallen goed verstaanbaar (behalve de enkele keren dat er hard en snel wordt geroepen). Standaard Nederlandse ondertiteling zou evenwel de norm moeten zijn.

EXTRA'S
Deze dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Brandende Liefde is gewoon leuk, met ontroerende, humoristische en aandoenlijke scènes, een lichte mélange van machograpjes en flauwe studentenmoppen, vleugjes naakt en seks, onderhoudend zonder grote kunst te zijn, ontwapenend bij momenten, soms heidens en vervolgens emotioneel, een beetje plat en een beetje bevlogen met een sterke cast en prima acteerwerk, goed voor een 7.