FILM
Gevangen in een eindeloos doolhof van wegen in de Nevada woestijn probeert Jeremy Stanton (Dean Cain) de juiste weg te vinden. Hij is verdwaald. Een paar uur eerder heeft hij als vice president meegeholpen aan het roven van zijn eigen bank. Jeremy is op weg naar zijn vrouw en zoontje om een nieuw bestaan op te bouwen. Jeremy heeft echter één grote fout gemaakt: hij heeft een sporttas met enkele gestolen miljoenen voor zichzelf en een collega bankbediende gehouden en wordt nu opgejaagd door de andere bankovervallers. Gehinderd door wegafsluitingen, omleidingen en overstromingen probeert hij de juiste weg te vinden. Zijn enige hulp hierbij is de telefoniste van de verkeerscentrale. Zij probeert Jeremy middels de mobiele telefoon veilig door de woestijn te leiden. Inmiddels komt zijn achtervolger dichter en dichterbij...

Deze film is een samenzwerende aanval op het intellect van de kijker. Het hoofdpersonage heeft net meegeholpen aan een bankroof in een drukke stad en zit nu te midden van de woestijn, hij weet blijkbaar zelf niet hoe hij daar geraakt is. De logica van het scenario is zodanig infantiel dat er enkel ergernis wordt opgewekt. De oerdomme handelingen van het hoofdpersonage zijn niet bij te houden. Even een greep uit het aanbod:

Jeremy's collega wordt mishandeld door de bankovervallers, die proberen te achterhalen waar hun achtergehouden geld zit. De overvallers bellen Jeremy op terwijl ze zijn makker onder schot houden. Er weerklinkt een schot en de verbinding wordt verbroken. Wat doet Jeremy? Hij belt verschillende keren naar de GSM van zijn collega en spreekt een boze boodschap in waarom hij niet opneemt. Jeremy koopt een roadmap maar lijdt blijkbaar aan een soort navigatiedyslexie, enkele shots later zit hij zijn kaart in alle windrichtingen te draaien, erg handige jongen. Meermaals ziet Jeremy een truck langs de weg passeren, misschien had hij even de tijd moeten nemen om de weg te vragen? Hij drinkt uit een beker van een lokaal wegrestaurant, maar blijkbaar was het niet nodig om bij zijn bestelling even na te gaan of iemand hem daar de juiste richting kon uitsturen. Wanneer hij dit even later dan toch probeert bij de winkelier van een lokaal benzinestation, spreekt die sukkel uiteraard alleen maar Spaans. Op een weg die steevast rechtdoor loopt is Jeremy in staat om in cirkeltjes te rijden, en verschillende malen langs hetzelfde punt te passeren. Een politieagent duikt verschillende malen op uit het niets, en verdwijnt ook weer als sneeuw voor de zon, zeer vreemd op een open vlakte. De sterke arm der wet maant Jeremy zelfs aan om te stoppen. De reden? Hij had zijn lege drankbeker uit het raam gekieperd en de politieman komt die even stilzwijgend terug overhandigen. Jeremy besluit even later om voor God weet welke reden zijn geld uit een sporttas te halen en het te verbergen in een zak met winkelwaar. De sporttas wordt uit het raam gegooid en het geld verborgen in een doos met cornflakes, een zak snoepjes en nootjes. De reden? U mag het ons altijd komen vertellen. Wanneer Jeremy eindelijk de weg naar Californië gevonden heeft, besluit hij na een irritante speech over kruispunten en doelen in het leven (afkomstig van een cassettebandje met daarop de leer van een relaxatieguru waar hij al heel de rit naar zit te luisteren) om toch maar in the middle of nowhere te blijven, logisch toch?

De film bevat ook een paar krasse literair hoogstaande dialogen. Voorbeeldje:
- I know that he doesn’t know anything.
- How do you know that?
- I just know all right, trust me

Of wat dacht u van deze parel: "You are so close that I can smell the salt in your tears and the sugar in your piss". Pure Shakespeare...

De regie, eveneens afkomstig van dezelfde Darren Lemke is er al even slecht aan toe. Flashbacks van familieleden en American Football wedstrijden, tot zelfs de hond van Jeremy's collega, moeten ervoor zorgen dat het karakter van het hoofdpersonage wordt uitgediept. Mooie, maar vooral grandioos mislukte poging. De enige vorm van visuele spanningsopbouw die de regisseur kent is het cliché van een niet startende auto. Wilde shots van sleutels die worden omgedraaid, personages die bedrukt kijken, voeten die wild op de gaspedalen duwen, het eindresultaat heeft meer weg van een amateurfilm dan van een professioneel product. This is utter, utter Crap!

BEELD EN GELUID
Het digitale beeld staat met een anamorfische aspect ratio van 1.85:1 op de disc. De filmprint is erg scherp en vrij van vuiltjes. Sommige luchtshots bevatten een minimum aan grain maar zijn nergens even storend als het scenario. Het Engelse Dolby Digital 5.1 geluid laat de subwoofer en de surrounds bijna overal werkloos achter. De drie fronts functioneren naar behoren maar bevatten door het beperkte budget van de prent maar weinig of geen interessant sound design.

EXTRA'S
Enkel de trailer is terug te vinden.

CONCLUSIE
Lost moet zowat de slechtste film uit 2004 zijn. Ongeveer alle plotlijnen zijn een tarting van logica en gezond verstand. Het schrijftalent van de regisseur/scenarist en de acteerkunsten van hoofdrolspeler Dean Cain, zijn van zulke proporties dat de kijker best enkele kotszakjes ter hand neemt alvorens dit toonbeeld van zielloos amateurisme te ondergaan. Zelfs de statische familiefilmpjes van nonkel Jos zijn spannender!