FILM
Met de Olympische Spelen van 1984 in het vooruitzicht, heeft de helikopterdivisie van de politie van Los Angeles ingezet op de ontwikkeling van een nieuwe, geavanceerde aanvalshelikopter, de Blue Thunder, die in geval van nood achter de hand wordt gehouden om eventuele terroristen zoals op de spelen van München klein te krijgen. Agenten Frank Murphy (Roy Scheider) en Richard Lymangood (Daniel Stern), die net de moord hebben zien gebeuren op schepen Diane McNeely (Robin Brantos), worden gevorderd om de kolossale gevechtshelikopter te besturen, dit geheel niet naar de zin van de originele testpiloot, kolonel F.E. Cochrane (Malcolm McDowell). Cochrane en Murphy hebben nog samen in Viëtnam gediend, en kunnen omwille van een eerder indicent elkaars bloed wel drinken. Tijdens de testvluchten ondervinden Murphy en Lymangood aan den lijve dat de aanwezige technologie zonder problemen kan worden aangewend om inbreuk te plegen op de privacy van de geobserveerde targets. Ze komen zo ook achter het bestaan van het geheime project Thor, waarmee enkele hooggeplaatste officiëlen in het raciaal verdeelde Los Angeles het vuur aan de lont willen steken, om een geldig excuus te creëren om Blue Thunder in te zetten.



The skies will never be the same. Of hoe een film na twintig jaar nog weinig aan actualiteitswaarde heeft ingeboet. John Badham Blue Thunder stelt in deze film terechte vragen over hoe ver de overheid bereid is te gaan in het opgeven van privacy om terreur te bestrijden (Patriot Act, iemand?), en in welke mate daarbij collateral damage als acceptabel wordt beschouwd - de eerste scène waarin de Blue Thunder wordt gedemonstreerd op een simulatie-terrein spreekt wat dat betreft boekdelen. In tegenstelling tot films als Firefox en tv-series als Airwolf blijft Badham mijlenver weg van de traditionele jaren '80 koude-oorlogsretoriek, en in plaats van een schimmige stereotiepe vijand zoals een stel zatte Russen op te voeren, wijst hij met de beschuldigende vinger naar de eigen hooggeplaatste machtsfiguren, die proberen hun macht te consolideren door een golf van angst te creëren. Waar hebben we zoiets nog recent gehoord? Slechterik van dienst is Malcolm McDowell, die na de Viëtnamoorlog feitelijk eerder voor de krijgsraad had moeten worden gesleept in plaats van te worden bevorderd. Roy Scheiders karakter heeft dan weer last van post-traumatische oorlogsstress, en zit voortdurend zichzelf te testen of hij intussen nog niet gek geworden is. Hier gaat Badham in zijn casting echter een beetje de vooraf platgetreden paden bewandelen, en maakt hij een karikatuur van bad guys en good guys onder de Viëtnam-soldaten, alhoewel ze allebei met evenveel gemak voor miljoenen schade aanrichten in het centrum van Los Angeles, weliswaar niet voor dezelfde zaak vechtend. Ook de afwikkeling van het verhaal, waarbij de twee tegenstanders het in een finale showdown tegen elkaar opnemen en je uiteindelijk weet dat er één van de twee in splinters gaat worden geschoten, is niet echt bijster origineel, maar wel zeer effectief.



Voor liefhebbers van luchtgevechten is Blue Thunder gesneden koek, ondanks de technische ongeloofwaardigheden zoals de merkwaardig stabiele camera die zonder de minste trilling al vliegend kan inzoomen op de magumbo's van de eerste de beste prostituée, en door de haast Orwelliaanse benadering van de overheid als de alomtegenwoordige Big Brother krijgt de film toch een zekere inhoudelijke meerwaarde mee. Het mogelijke misbruik van een dergelijk krachtig wapen begint geleidelijkaan te dagen bij Murphy, die in eerste instantie evenzeer verblind is door al de techno-snufjes die in het prototype aanwezig zijn. Uiteindelijk maakt Murphy op het einde van de film een radicale keuze over de wenselijkheid van een superwapen als Blue Thunder, maar hij heeft wel als prijs zijn morele maagdelijkheid moeten prijsgeven; hij is een redelijk man die vecht voor de goede zaak, waar we als kijker allemaal mee kunnen sympathiseren, maar de situatie dwingt hem om het wapen te gebruiken tegen zijn scheppers. Go figure!



De bioscoopfilm zou in 1984 nog gevolgd worden door een gelijknamige televisieserie. De paranoïde sfeer van de film straalde er echter niet op af, om maar te zwijgen van het feit dat er inhoudelijk enkele kunstgrepen moesten worden verricht om het verhaal na het dramatische einde van de film weer op de sporen te krijgen. Blue Thunder had tegen dan echter concurrentie gekregen van het superieure en met een veel groter budget gedraaide Airwolf, en de televisiereeks werd uiteindelijk na slechts 11 afleveringen genekt.



BEELD EN GELUID
Na een eerdere, bare-bones release van de film komt Sony nu op de proppen met een compleet geremasterde versie. Voor een intussen al meer dan 20 jaar oude film is het beeld merkwaardig goed, met een hoog contrast, wat echt wel nodig is in de nachtelijke scènes waarin Murphy en Lymangood over Los Angeles vliegen, en die ongeveer de helft van de film innemen. Ruis en printbeschadigingen zijn er nauwelijks te bemerken, wel brengt de remastering onvermijdelijk hier en daar wat edge enhancement mee, wat we er maar voor lief bijnemen. In feite is het beeld zelfs iets té goed geremasterd, want bijvoorbeeld in de scène waarin twee F16's de achtervolging op Blue Thunder inzetten, zijn de raketten die ze afschieten duidelijk fake. Maar ja, het waren de jaren '80, nietwaar? De 5.1 audiotrack kan de vergelijking met recentere actiefilms niet echt doorstaan; het klinkt allemaal wel okee, maar niet bijzonder luid of spectaculair. Alleen de soundtrack van Arthur B. Rubinstein is er goed door gediend, en klinkt voor een pure synthesizer-soundtrack redelijk stabiel.



EXTRA'S
Soms is het toch verbazend hoeveel materiaal er voor dergelijke oude films nog in de archieven te vinden is, als men maar goed genoeg zoekt. Het retrospective audiocommentaar van John Badham, editor Frank Morriss en motion control supervisor Hoyt Yeatman. De track is niet echt vernieuwend, maar liefhebbers van films met vliegend spul in zullen allicht wel aan hun trekken komen; verder leren we nog dat Badham zijn film flink heeft moeten aanpassen onder druk van Hollywood, en dat hij oorspronkelijk Murphy de rol van de slechterik wilde laten spelen, maar dat de scenaristen vonden dat een alomtegenwoordige geheime agenda van de overheid er bij het publiek beter zou ingaan. De documentaire "Building Blue Thunder" is redelijk inzichtvol maar met acht minuten wat aan de korte kant. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de driedelige documentaire "Ride With The Angels: The Making Of Blue Thunder", met drie kwartier een redelijk goed gestoffeerde documentaire, onderverdeeld in pré-productie, productie en post-productie. Onder meer regisseur John Badham, scenarist Dan O'Bannon en diverse crewmembers geven hun visie over het verschil tussen het scenario en de uiteindelijke film, het schieten van de luchtgevechten en de beslissingen in de montagekamer. Alleen zijn de acteurs van de film ondervertegenwoordigd: alleen hoofdrolspeler Roy Scheider heeft aan deze documentaire meegewerkt. Een derde, promotionele documentaire uit 1983 duurt 8 minuten, maar blijft in wezen een uitgesponnen reclametrailer. Tot slot vinden we nog drie gallerijen met samen een 80-tal storyboard-tekeningen terug. De trailer, die wel op de eerste versie aanwezig was, ontbreekt hier spijtig genoeg.



CONCLUSIE
De special edition van Blue Thunder is een upgrade waard voor het stukken beter beeldmateriaal en de toegevoegde waarde van de extra's. Alhoewel het scenario duidelijk van de oude stempel is, bevat de film enkele pertinente waarheden die nooit achterhaald zullen worden, en uiteraard hopen, hopen explosies en vuurwerk.