De bovenstaande korte inhoud kon U reeds lezen in mijn bespreking van de bisocoopversie van Spider-Man 2, dus al wat U nog verder wil weten over mijn opinie over Sam Raimi's tweede en totnogtoe meest duistere luik van zijn Spiderman-trilogie kan U daar nog eens op uw gemak nalezen. Aannemende dat U de tweede film hebt gezien, en eigenlijk alleen maar deze review leest om te weten of een upgrade naar de nieuwe uitgave, de "extended edition" (merk de afwezigheid van de term "director's cut" op) gerechtvaardigd is, zal ik me hier beperken tot enkele opmerkingen over de 2.1-versie, die - toevallig - vanuit commercieel interessante marketingoverwegingen net voor de bioscooprelease van Spider-Man 3 op de markt werd gegooid. Het perfecte stramien van de gespleten superheld/dork-film werd eigenlijk al in de theatrical cut ingevuld, met in de tweede episode net als bij X-Men 2 het voordeel dat de hele ontstaansgeschiedenis vervat zit in een paar mooie tekeningen in de openingscredits, en meteen na de begintitels dadelijk tot de actie kan worden overgegaan. Met een groter budget voor speciale effecten, een formidabelere opponent dan in de eerste film, de obligate bijrol van Raimi's fetisj-acteur Bruce Campbell en de liefdesgeschiedenis tussen Peter Parker en Mary-Jane die uiteindelijk in deze film haar hoogtepunt bereikt is er eigenlijk weinig te vertellen dat nog niet in de oorspronkelijke versie te zien was. Het enige wat dan in een nieuwe cut kan gerealiseerd worden zijn nog wat extra shots om de gevechtsscènes, vooral het vervaarlijke duel tussen Doc Ock en Spidey op de forenzentrein, wat dikker in de verf te zetten. Ook wanneer het tweetal het nodig vindt om op de klokkentoren te gaan knokken, zit er een extra scène in waarin de twee door het raam een kantoor binnenduikelen, daar op 3,5 seconde ongeveer alles stukslagen wat redelijkerwijs kapot kan, en vervolgens samen weer het raam uitduiken om dan naadloos weer aan te pikken waar de theatrical cut was opgehouden. De scènes zijn in tegenstelling tot X-Men 1.5 geen herhalingen of alternatieve cuts die achter elkaar worden gemonteerd, maar ze laten het natuurlijk tempo van de film in waarde. Aan de narratief van het verhaal wordt daarentegen zeer weinig veranderd: er is een verlengde scène waarbij Peter en Harry bij Aunt May de verjaardag van eerstgenoemde komen vieren, en de romantische ontboezemingen van MJ en Peter zijn misschien iets langer gerokken. Maar ook daar: al wat er gezegd dient te worden, is al eens gezegd. De overige addities zijn vooral bedoeld om de lachers op de hand te krijgen: de gênante scène waarin Spider-Man wegens falende spidey powers de lift naar beneden moet nemen, en Peters daaropvolgende bezoekje aan de dokter zijn een beetje met een absurdistische toets bijgewerkt. De enige scène die in het departement goedkope comedy opvalt is die waarin J. Jonah Jameson in een moment van zwakte het toch eens niet kan laten om het uit de vuilnisemmer geviste Spidey-kostuum eens zelf aan te proberen. En ook dat voegt niet echt iets aan de film toe, want we weten zo al dat Jameson compleet gaga is.

Spider-Man 2.1 is niets meer dan de oude versie, opgesmukt met maar liefst acht (!) minuten aan bonusmateriaal. Vergelijkbaar met een director's cut van zeg maar (ik wéét dat we altijd dezelfde voorbeelden bovenhalen) The Lord Of The Rings zijn beide versies qua film echt gewoon inwisselbaar met elkaar.

De audiocommentaartrack op de 2.1-versie werd ingesproken door producente Laura Ziskin en screenwriter Alvin Sargent, die op de commentaartracks van de oude versie helemaal niet voorkwamen, en die toch tenminste een andere kijk op de film bieden dan wanneer Sam Raimi zijn oude audiotrack ook had geremonteerd en stukjes ertussen gevoegd. Dat is wel gebeurd met de Spidey Sense 2.1 trivia track is een lichtjes bijgewerkte versie van dezelfde feature op de originele release, maar aan het principe is niks veranderd. Meer nog, ik heb de indruk dat in de extended cut de timing hierdoor af en toe wat in het gedrang komt; de essentiële toevoeging zijn een paar ingebranchte achter de schermen-beelden.

Op disc 2 vinden we dan eerst en vooral 3 nieuwe documentaires terug die de upgrade van de film beschrijven. Inside Spider-Man 2.1 is een eerder matte opsomming van 13 minuten wat er allemaal nieuw is aan deze versie, gespekt met interviews van alle betrokkenen over hoe ze daar dan over denken. Leuk en luchtig maar in essentie bladvulling, want die de film een beetje kent zal ongetwijfeld die veranderingen zelf wel opgemerkt hebben, en wie niet zo heel begaan is met het Spideyverse zal waarschijnlijk zijn geld niet in 2.1 pompen. With Great Effort, Comes Great Recognition is een acht minuten durend nummertje zelfbevrediging, waarbij basically de makers op commando beginnen te kwijlen bij het vernoemen van de één of andere award die ze met de film zeker gingen winnen (óf ze die nu uiteindelijk binnen hebben gehaald verandert niets aan hun reacties, en de gewonnen oscar voor speciale effecten was redelijk voorspelbaar; toegegeven, het ziet er allemaal zeer strak afgelijnd uit, en dat is wat de bioscoopbezoeker voor een film als deze ook in de eerste plaats verwacht, waarschijnlijk. Villains of Spider-Man (14 min.) focust vreemd genoeg meer op de Goblin junior, Sandman en Venom die hun opwachting zullen maken in het derde luik; nogmaals, het essentiële over het magnifieke karakter van Doctor Octopus is al op de vorige versie behandeld. Het vijfdelige Visual Effects Breakdown (33 min.) is inhoudelijk veruit de interessantste featurette, waarin special effects-supervisor John Dykstra zijn ideeën over speciale effecten uiteenzet, en die aan de hand van een paar case studies illustreert. Bewonderaars van componost Danny Elfman komen dan weer aan hun trekken in de 5 minuten durende multi-angle feature Danny Elfman Scores Spider-Man 2, waarin je door de multi angle-optie kan switchen tussen de opnamesessie met het orkest met als inzetje de filmscènes waarin de muziek gebruik wordt, waarbij dan al dan niet een extra scherm verschijnt waarin Danny Elfman zijn score becommentarieert. En uiteraard zou een editie als deze zonder vooruitblik op Spider-Man 3 (2 min.) en een trailer van laatstgenoemde commercieel ondoordacht zijn.

Verder moet ik toch nog vermelden dat de tendens om bij Sony de kijker nog eens na het kiezen van het starten van de film in de menuschermen te trakteren op 37 copyright-notices, ergerlijk wordt.

CONCLUSIE
Spiderman 2 blijft een goeie en waardige sequel van het origineel, waarin de karakters een niveau hoger worden getild. Alhoewel de bijkomende special effects best aardig zijn, verzet deze 2.1-versie echter inhoudelijk geen bakens ten opzichte van de bioscoopversie.