FILM
De voorbije tien jaar heeft schrijver-regisseur Anthony Minghella zich zo’n beetje gepositioneerd als de David Lean van zijn generatie. Meeslepende films waarin romantiek een even belangrijke rol speelt als politieke intrige zijn het handelsmerk van de Brit geworden, waarbij je The English Patient als een locatiecompagnon van Lawrence Of Arabia kan zien en Cold Mountain een meer dan toevallige thematische verwantschap vertoont met Dr. Zhivago. Je zou bijna vergeten dat Minghella zijn filmcarrière begon met een intimistische, moderne relationele prent - Truly Madly Deeply in 1991. Vijftien jaar later keert hij nu terug naar zijn roots, naar een minder epische manier van vertellen, met het in het Londen van de noughties gebaseerde Breaking and Entering.

De titel van de prent – in het Nederlands zou die vrij vertaald ongeveer klinken als ‘Inbraak en Inbreuk’ – geeft meteen de paden aan die Minghella wil verkennen. Hoofdfiguur Will, een architect, krijgt te maken met een serie inbraken in zijn gloednieuwe kantoor in de wijk King’s Cross. Vastbesloten geen derde keer dieven over de vloer te krijgen, houdt hij ’s nachts zelf de wacht, tot hij de Bosnische tiener Miro ziet rondsluipen en hem achterna rent. Will ontdekt waar hij woont, maar verwittigt niet de politie. Hij zoekt wel contact met de moeder van de jongen, Amira. Wat schijnbaar begint als een kat-en-muisspelletje voor Will mondt uit in een relatie waarin de seksuele spanning te snijden is. Amira krijgt van Will voor het eerst sinds haar vertrek uit het moederland amoureuze aandacht en voor Will is zij de ontsnapping uit de dagelijkse sleur van een energievretende job, een moeilijke relatie met zijn vriendin en een contactgestoorde dochter. De inbraken van Miro hangen echter als een zwaard van Damocles boven hen.



De premisse van Breaking And Entering is intrigerend, de thema’s die Minghella aansnijdt zijn interessant en als je het totaalpakket op papier bekijkt – cast, crew, plot, thematiek – zou je een geheide cinematografische winnaar verwachten. En toch loopt het mis, want de film schiet snel uit de startblokken, verliest gaandeweg vaart, en botst halverwege tegen een horde waarvan hij nooit meer herstelt. Een belangrijk pijnpunt hierbij is dat de schrijver-regisseur de thematiek er zodanig in hamert dat de geloofwaardigheid zoekraakt. De personages filosoferen voortdurend over sociale kilte, gebrek aan affectie en meer zwaarwichtig materiaal, waardoor ze eerder de spreekbuis zijn van de cineast dan uitgediepte karakters. Dat Minghella drie kwartier laat passeren eer de plot écht in gang schiet, wrijft de ineptitude van zijn personages er nog eens extra in. Onvergeeflijk is bovendien Wills hardnekkige weigering om de jongen die verantwoordelijk is voor de diefstal van tienduizenden ponden aan computermateriaal aan te geven aan te politie. Dit haalt finaal alle credibiliteit onderuit en gooit een deken van onverschilligheid over het laatste uur van Breaking and Entering.

Voor zijn cast ging Minghella het niet ver zoeken: de twee hoofdacteurs werkten immers al eerder met hem samen. Jude Law is zo’n beetje de De Niro aan het worden tegenover Minghella’s Scorsese, aangezien dit hun derde opeenvolgende gezamenlijke prent is. In tegenstelling tot de twee vorige collaboraties – die Law beide malen een Oscarnominatie opleverden – pakt de mayonaise ditmaal echter niet. De acteur is weliswaar geloofwaardig als een yuppie-architect, maar zijn acties naast zijn beroep zijn dat des te minder, ook al omdat Laws maniërismes met iedere nieuwe prent voorspelbaarder lijken te worden. Juliette Binoche is een stuk beter op dreef als de Bosnische moeder, inclusief een accentcontrole waar Meryl Streep jaloers op zou zijn. Maar zelfs haar fijne performance wordt gediminueerd door onlogische handelingen die het script haar opdringt. In de nevencast laat Robin Wright Penn geen overweldigende indruk als Wills frigide Zweedse vriendin en draven de altijd betrouwbare Ray Winstone en Martin Freeman – voor het eerst in een dramatische rol – op in veredelde cameo’s. De extra punch in de bijrollen is dan ook afkomstig van nieuwkomers Rafi Gavron – wiens Miro een aandoenlijke kwetsbaarheid bezit – en Poppy Rogers, die haar tot overacting uitnodigende rol verrassend sereen neerzet.

Wat de film grotendeels tekortschiet op vlak van scenario en acteurs, maakt hij echter goed in het technische departement. Anthony Minghella’s script mag dan een van zijn minste zijn, zijn regie is er in de loop der jaren enkel op verbeterd. Bovendien worden zijn kadrages gecomplementeerd door het uitmuntende werk van D.O.P. Bruno Delbonnel, die de omgeving van het Londense King’s Cross magistraal in beeld brengt. In de soundtrack werkt de kruisbestuiving tussen classicus Gabriël Yared en hippe band Underworld wonderwel, terwijl ook het production design van Alex McDowell hoge toppen scheert. Niettemin voelt Breaking and Entering aan als een Choco Prince zonder vulling: degelijk en goedgemaakt, maar zonder een hartige kern die je doet terugkomen voor meer.



BEELD EN GELUID
Op de beeldkwaliteit van Breaking and Entering valt nauwelijks iets aan te merken: dit is zonder discussie een klassetransfer. De scherpte is fenomenaal, het contrast uitmuntend en de zwartniveaus zorgen voor veel diepte in het beeld. Visuele foutjes – hetzij in de originele print, hetzij in de digitalisering – zijn bovendien onbestaande. De kleuren zijn daarenboven een lust voor het oog, met als enige kritiek dat een enkele scène er te dof uitziet. Ook voor de soundtrack is het gepast superlatieven boven te halen. De sfeer van King’s Cross ademt uit de boxen, ook al zijn het voornamelijk de voorste speakers die aan het werk gezet worden.

EXTRA’S
De voornaamste extra is een Audiocommentaar van cineast Anthony Minghella. Hij is een bijzonder eloquent spreker, die deze track duidelijk terdege heeft voorbereid, waardoor en weinig stiltes vallen en je een schat aan informatie over de prent te verwerken krijgt. Minghella geeft optioneel ook commentaar bij zes Deleted Scènes (8 min.) doe vooral frustreren omdat de regisseur doet uitschijnen dat er nog ruim een half uur ongebruikt materiaal op de montagevloer bleef liggen. Lie, Cheat, Steal, Love (12 min.) is de titel van een degelijke maar te korte making-of, terwijl ook een Trailer (2 min.) aanwezig is waarin de geraspte stem van ‘movie trailer guy’ enigszins lachwekkend de film als een thriller tracht te verkopen. Naar goede gewoonte opent de disk met Cross-promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Breaking And Entering is thematisch gezien een van Minghella’s sterkste worpen, maar mondt uit in wat ultiem zijn zwakste langspeler is. Een prekerig scenario en wisselvallige acteerprestaties worden wel enigszins gecounterd door een superlatieve bijdrage van de technische crew. De audiovisuele kwaliteit op deze dvd is van het hoogste niveau en de bonussectie is oerdegelijk en informatief.