FILM
De 18-jarige Nick Powell heeft alles om het te maken: zijn familie is rijk, hij is een bolleboos én heeft talent te koop als schrijver. Toch voelt hij zich niet goed in zijn vel. Sinds de dood van zijn vader, zes jaar eerder, kijkt Nick namelijk heel wat cynischer tegen de wereld aan, wat niet bepaald resulteert in een grote vriendenkring. De enige echte vriend die hij heeft, verraadt hem dan ook nog valselijk aan Annie, een meisje dat zelf met woede en kleptomanie kampt. In haar confrontatie met Nick gaat Annie zo stevig tekeer dat ze hem doodt en met behulp van een paar vrienden zijn lijk in het bos verbergt. Maar Nick is helemaal niet dood. Hij zit gevangen in een tussenwereld, onzichtbaar voor zijn vrienden en familie en heeft drie dagen de tijd om hen diets te maken waar zijn zwaar gehavende lichaam verborgen ligt. Als hij daar niet in slaagt, volgt alsnog de dood. Vreemd genoeg is de enige met wie hij min of meer contact kan maken zijn 'moordenares' Annie.

Om met de deur in huis te vallen: The Invisible is een miskleun van jewelste. Wat in de handen van bekwame mensen wellicht tot een leuke, onderhoudende thriller had kunnen uitgroeien, wordt door regisseur David Goyer en scenaristenduo Mick Davis en Christine Roum vakkundig om zeep geholpen. Ik kan niet inschatten in welke mate ze trouw zijn gebleven aan oorspronkelijke roman van Mats Wahl of de Zweedse filmversie die daarvan werd gemaakt, maar het blijft een feit dat The Invisible zo tenenkrullend slecht is dat iedere betrokkene zichzelf uit schaamte zou moeten terugtrekken in een Afghaans grottencomplex. Wat kan je ander zeggen over een thriller die zich verkoopt als ‘van de producers van The Sixth Sense’ en waarin geen nanoseconde spanning te bespeuren valt?

Die afgrijselijkheid is in de eerste plaats de 'verdienste' van het scenario. De op papier intrigerende premisse komt namelijk nooit uit de verf, omdat de schrijvers te druk bezig zijn zich in de meest onlogische bochten te wringen. Het aantal keren dat van de kijker verwacht wordt te dom te zijn om het te helpen donderen, getuigt immers van een gigantische minachting t.o.v. het publiek. Een paar voorbeelden. Annie, die weet dat ze door de autoriteiten gezocht wordt, houdt zich continu op plaatsen op waar ze wel gesnapt moet worden. Alleen: er blijkt nooit een politieagent in de buurt: hoe gemakkelijk! De politie komt er overigens zeer bekaaid vanaf in The Invisible, want incompetentie schijnt volgens de scenaristen een vereiste te zijn om een penning te mogen dragen. Pas echt erg wordt het wanneer Nicks beste vriend bewust weigert mee te werken aan het onderzoek naar zijn verdwijning, zonder reden, omdat het de schrijvers nu eenmaal goed uitkomt. En de pogingen om Annie als een tragisch figuur neer te zetten wegens een moeilijke jeugd zijn onbedoeld hilarisch. Uren zou ik door kunnen razen over de negatieve aspecten van het script, maar helaas zijn er nog andere aspecten van de film die het verdienen genadeloos met de grond gelijk gemaakt te worden.

De regie van David Goyer bijvoorbeeld. De man debuteert achter de camera als niet-schrijver na een succesvolle carrière als scenarist van o.a. de Blade-films, maar hoe zeer ik het merendeel van zijn schrijfsels ook veracht, als regisseur bakt hij er zo mogelijk nog minder van. Geen tempo, een doelloze structuur en een overdreven voorliefde voor 'speciale' kraanshots vormen slechts een greep uit het onkundige arsenaal dat Goyer tentoonspreidt. Van acteursregie zal hij ook wel geen kaas gegeten hebben, te oordelen naar de prestatie die de cast aflevert. In de hoofdrol toont Justin Chatwin minder charisma dan zelfs een Jo Vandeurzen en blijkt al te duidelijk dat de verongelijkte, saaie blik die hij in Spielbergs War of the Worlds ten beste gaf, de enige is waar hij over beschikt. Margarita Levieva geeft hem niet veel weerwerk als Annie, niet verwonderlijk omdat ze continu verscholen zit achter een zwart mutsje en hoge rolkraag. Chris Marquette, een jonge acteur wiens werk altijd bekijkbaar was, zelfs in slechte films of tv-series, zet in The Invisible zijn eerste rotslechte prestatie neer, terwijl Oscarwinnares Marcia Gay Harden niet veel lager kan zakken dan haar rol van kille moeder.

Valt er dan niets aan te bevelen aan The Invisible? Er is een kort antwoord en een lang, maar beide komen neer op een heldere 'nee'. Studiobazen gaven David Goyer waarschijnlijk uit dank voor bewezen scenariodiensten de kans om het eens achter de camera te proberen, maar deden noch Goyer, noch zichzelf, noch de kijker daar een plezier mee. Het meest hemeltergend van al is misschien wel dat de prent ondanks een overduidelijke mogelijkheid om iets zinnigs te zeggen over uitgestoten mensen in onze samenleving, over hen die voor velen even onzichtbaar zijn als Nick, zelfs niet de moeite doet om deze subtext aan te raken. Maar omdat ik van nature een optimist ben, wil ik toch met een positieve noot eindigen. Het is scnearistenstaking in Hollywood. En dat betekent dat het nog een hele tijd kan duren eer Goyer, Davis of Roum weer eens een scenario gesleten krijgen.

BEELD EN GELUID
Nagenoeg de ganse transfer baadt in een grauwe 'teenage angst'-sfeer, waardoor de minpunten van het beeld nagenoeg constant in de kijker lopen. Een wisselvallig contrast, licht teleurstellende zwartniveaus en kleine compressieartefacten zijn dan ook de voornaamste mankementjes van wat over het algemeen een meer dan behoorlijke print is. De soundtrack geeft de dialogen helder weer, mixt hen prima met de alom tegenwoordige goth-songs en is dan ook nagenoeg vrij van enige kritiek.

EXTRA'S
De bonussectie op deze dvd is niet bepaald onzichtbaar, maar toch redelijk karig. De hilarisch interessantste extra is zonder twijfel het Audiocommentaar van regisseur Goyer en schrijfster Roum omdat beide hierop nog steeds in de waan verkeren een goede film te hebben gemaakt. Te oordelen naar het gebabbel van de twee dat optioneel ook over vier Deleted Scenes (5 min.) loopt heeft Buena Vista ons in een zeldzame blijk van medeleven nog meer geknipte scènes bespaard, terwijl de twee Videoclip (9 min.) moderne rock op zijn slechtst vertegenwoordigen. De schijf start op met een aantal makkelijk te skippen Cross-Promotionele Trailers.

CONCLUSIE
The Invisible was beter onzichtbaar gebleven voor de pupillen van deze reviewer, want ieder frame dat zich op het netvlies brandt is een overbodige, ergerlijke oefening in misplaatste non-spanning. Hollywood op zijn meest irritant kortom. Beeld en geluid zijn dan weer wel degelijk tot zeer goed, terwijl de bonussectie serieus werd getrimd in vergelijking met de R1-release.