FILM
Het vergt een speciaal talent om een komedie te schrijven die bulkt van de goede grappen. De makers van Are We Done Yet? bezitten dat talent duidelijk niet. Meer zelfs: ze slagen erin om in een film die anderhalf uur duurt niet één echte grap voorbij te laten komen. Ja, dat lees je goed: niet één! Op geen enkele moment tijdens het bekijken van de prent heb ik gegrinnikt of gebulderd, gegniffeld en geginnegapt, gegierd of gewoonweg gelachen. Onverwacht is die vaststelling niet als je weet dat de dvd-cover zowaar pócht met een regisseur die o.a. Daddy Day Care op zijn cv heeft staan. Steve Carr regisseerde bovendien ook al de prent waarvan Are We Done Yet? een sequel is, de naar het schijnt al in gelijke mate van humor verstoken roadtrip Are We There Yet?

Nochtans doen de eerste vijf minuten van de film het beste verhopen. Voor het eerst sinds lang krijgen we bijvoorbeeld nog eens het RKO-logo te zien – jammerlijk geüpdatet met CGI helaas – omdat Are We Done Yet? een (losse) remake is van een RKO-release uit 1948: Mr. Blandings Builds His Dream House, een productie die ik nooit zag maar die op loutere basis van de cast (Cary Grant, Myrna Loy, Melvyn Douglas) stukken beter moet zijn dan dit Ice Cubevehikel. Ook de geanimeerde begingeneriek is nog aangenaam – zij het opvallend derivatief – vanwege raakpunten met de opening van de Pink Pantherfilms. Zodra de live-action van start gaat, zakt het niveau echter pijlsnel onder nul, om vervolgens gradueel af te dalen naar het absolute vriespunt.

De prent pikt de draad op waar Are We There Yet? eindigde, maar het is niet nodig de eerste film gezien te hebben om de sequel te kunnen volgen. Het gezin Persons is immers een typisch voorspelbaar nieuw samengesteld gezin naar Hollywoodnormen. Vader Nick (een zichtbaar ongeïnteresseerde Ice Cube) wil echter uit hun krappe appartement in Portland verhuizen omdat zijn vrouw Suzanne (Nia Long) zwanger is van een tweeling en hij in alle rust wil werken aan het uit de grond stampen van een sportmagazine. De kinderen – een zoon en een dochter – zijn hiermee niet opgezet en nukken dan ook bij de verhuis naar een statig huis in het groen, ver buiten de stad. Het huis zelf blijkt daarenboven zijn nieuwe bewoners evenmin een aangenaam verblijf te wensen, want het ene na het andere mankement komt aan het licht, van hopeloos verouderde elektrische leidingen tot rotte muren en een door termieten aangetaste vloer. Te midden de chaos die hem op persoonlijk én carrièrevlak kwelt, tracht Nick met de moed der wanhoop het hoofd boven water te houden.



Films over ogenschijnlijke droomhuizen die een nachtmerrie blijken, zijn niet bijster origineel – het twintig jaar geleden door Steven Spielberg geproduceerde The Money Pit komt spontaan in me op – maar doorgaans bieden ze wel de ruimte om een goede mix tussen fysieke humor en wijze familiale levenslessen te vinden. Niet in Are We Done Yet? helaas. De levenslessen zijn weliswaar present – handig samengepropt in een ziekelijk zeemzoet slotkwartier – maar de fysieke humor is zo banaal en oubollig dat lachstuipen zelfs geen optie zijn. Regisseur Steve Carr heeft bovendien geen enkel gevoel voor timing of filmische esthetiek en het scenario wordt louter bevolkt door personages die in drie categorieën op te delen zijn: dom, stereotiep en antipathiek. Dikwijls alledrie tegelijk zelfs. Ice Cube neemt de ene onlogische beslissing na de andere waardoor je je afvraagt hoe dit karakter ooit succesvol kan zijn als magazine-uitgever. Nia Long wordt enkel opgevoerd wanneer de met haken en ogen aaneenhangende plot daarom vraagt. En John C. McGinley is alomtegenwoordig als de lokale aannemer / vroedvrouw / snelwandelaar / makelaar / inspecteur / ... die constant op de zenuwen werkt met een afgrijselijke ADHD-vertolking.

De Amerikaanse filmindustrie heeft na al die decennia eindelijk ontdekt dat er een grotendeels onontgonnen markt is voor prenten gericht op Afro-Amerikanen. Toneelmaker Tyler Perry had recent succes met zijn Medeaproducties en ook Ice Cube duikt steeds vaker op in films die specifiek op de zwarte Amerikaan focussen. Helaas bewijzen ze die doelgroep met gedrochten als Are We Done Yet? geen dienst omdat de schabouwelijke artistieke kwaliteit van dit soort 'komedies' voorgoed een stigma op de Afro-Amerikaanse film dreigt te drukken. Denken vanuit marktsegmenten is op zich geen slecht idee. Denken dat het publiek dom genoeg is om alles te slikken een onvergeeflijke zonde.

BEELD EN GELUID
Elk artistiek falen ten spijt valt op de beeldkwaliteit van Are We Done Yet? weinig af te dingen. De transfer geeft mooi een helder kleurenpalet weer, toont contrastrijke beelden met knappe zwartlevels en bevat geen enkele printbeschadiging of grainoverdaad. Een uitstekende transfer kortom. Het geluid klinkt degelijk maar ontbeert dynamiek. Dat is vooral te horen wanneer muziek de soundtrack vult. De melodieën zijn dan vaak niet meer dan doffe achtergrondruis.

EXTRA'S
KIDding Around on the Set (6 min.) is een korte featurette waarin de twee kindacteurs uit de film ons door de set gidsen. Chuck Mitchell Jr.: Jack of all Trades (5 min.) focust vervolgens op het enerverende personage van John C. McGinley. Opvallend aan de Bloopers (3 min.) is dat ze zonder echt grappig te zijn nog hilarisch overkomen in vergelijking met wat je in de film te zien krijgt. Wie niet in slaap is gevallen tijdens de prent kan via negen vragen zijn opmerkzaamheid testen in een eindeloos gerekte Film Quiz (8 min.). De laatste extra is een duet Cross-Promotionele Trailers voor films die wellicht nóg slechter zijn dan Are We Done Yet?

CONCLUSIE
Are We Done Yet? is een draak van een film: een voorspelbare familievriendelijke 'komedie' zonder één echte grap en doorspekt met goedkoop Hallmarksentiment. De goede beeld- en geluidskwaliteit betekent niet dat je deze productie niet als de pest moet mijden.