FILM
Het subgenre van de 'heistfilm' - een prent waarin een kluis wordt gekraakt of diamanten uit een goed beveiligde locatie worden gestolen - is gebonden aan zo veel geschreven en ongeschreven regeltjes dat men ogenschijnlijk weinig moeite hoeft te doen om een geslaagde film in het genre te maken. Breng een resem kleine, sympathieke dieven samen, zadel hen op met conflicterende karakters, drop hen in een situatie waarop ze langzaam de controle verliezen, in een claustrofobische ruimte, en je bent al halfweg, zou je denken. Het klinkt allemaal zo gemakkelijk, vooral omdat het publiek een onverzadigbare appetijt heeft voor heistfilms: stuk voor stuk worden de prenten immers kaskrakers of cultfavorieten. Laat nu net daarin het gevaar schuilen. Een geslaagde heistfilm maken is namelijk meer dan het samengooien van clichés en het bedenken van een intigerende kraak. Dat ondervinden de makers van Daylight Robbery aan den lijve. Hun film volgt slaafs de regeltjes, maar begaat ook de grootste zonde die een filmmaker kan begaan: in een prent die bol moet staan van de claustrofobische spanning is er geen greintje suspense te bespeuren.

Voor de plot houdt regisseur schrijver Paris Leonti het simpel: zes mannen overvallen een bank door met een kleine vrachtwagen de ingang te blokkeren en de klanten te gijzelen. Ze zullen het geld vervolgens uit de kluis weghalen via een tunnelsysteem, in de hoop zo de politie om de tuin te leiden. De alibi's van de dieven zijn overigens ook waterdicht: vlak voor de overval checkten ze hun bagage in op de luchthaven onder het mom van een reis naar Duitsland voor het WK-voetbal. Na de roof hebben ze dan nog net de tijd hun vlucht te halen. Dit alibi zet uiteraard wel een zekere tijdsdruk op het kraken van de kluis. Er mag dus niks onvermoed misgaan. Helaas raakt een van de dieven zwaar gewond bij het rammen van de ingang van de bank met de vrachtwagen, waardoor de roof een aanzienlijke vertraging oploopt.

Alle goede bedoelingen ten spijt, kan Daylight Robbery nooit overtuigen. De makers zien de klok wel, maar weten de klepel niet hangen. De inventiviteit van de kraak zelf kan er bijvoorbeeld best mee door, maar het scenario laat interessante pistes en/of leuke observaties gewoon links liggen, waardoor de generische plot te weinig verhuld wordt. Het WK-voetbal sluimert bijvoorbeeld voortdurend in de achtergrond, maar heeft geen echte invloed op de roof, terwijl een kleine aanpassing wonderen kon doen voor zowel suspense als karakterontwikkeling. Dat Paris Leonti er nooit bij stilstond een van zijn personages een grote som geld op de openingsmatch te laten verwedden (en zo het persoonlijke belang van de kluisroof te verhogen), is dus symptomatisch voor een film die zich tevreden stelt met banale middelmatigheid. Dat enkele dialogen rechtstreeks verwijzen naar Spike Lee's superieure Inside Man is dan ook hoogmoed die snel ten val komt. Bovendien zijn er talloze voorbeelden van slechte research: de openingsmatch van het WK verloopt bijvoorbeeld anders dan in de realiteit.

Daylight Robbery is echter niet alleen op papier een onderpresteerder, ook visueel valt de film tegen. De regisseur doet nimmer pogingen om het verhaal vanuit het perspectief van zijn personages te vertellen. Hij plaats zijn camera haast arbitrair ergens in de ruimte in de hoop dat de kijker de actie zal kunnen volgen. Voor sommige scènes speelt de cineast nadrukkelijk leentjebuur bij grote voorbeelden als The Great Escape (de tunnel) en The Lavender Hill Mob (de sterke theoretische onderbouw van het roofplan), in andere sequenties blijkt hij gewoonweg incompetent. Dat laatste kan je de acteurs dan wel niet aanwrijven, veel kunde tonen ze evenmin. De cast bestaat voornamelijk uit een reeks B- en C-listers, mét karakterkoppen maar zonder het charisma om een film te kunnen dragen. Dat de krakers allemaal ongeveer evenveel schermtijd krijgen, ondermijnt bovendien de spanning, aangezien je nooit een vat krijgt op de hiërarchie bij de dieven. De politie draaft naar goede genregewoonte ook op, maar hun aanwezigheid wordt nooit voor dramatisch effect gebruikt en de acteur die de politiechef vertolkt oogt nog tammer dan Witse.

Er zijn maar weinig heistfilms waar ik niet van kan genieten: ik ben een groot liefhebber van het genre. Daylight Robbery is echter de uitzondering die de regel bevestigt. De film is te slecht om meegesleept te worden en niet slecht genoeg om campy genot op te wekken. Vrij vertaald betekent de titel iets als 'beroofd op klaarlichte dag'. Wie wil weten hoe ik me voelde na het zien van deze prent, is dat zo'n slechte omschrijving nog niet.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer is al even middelmatig als de film. Grote compressiefouten of opvallende printbeschadigingen zijn er niet. Scherpte en contrast kunnen bovendien zeker door de beugel. Maar de matte kleurenweergave werkt al eens op de zenuwen, net als het algemene gebrek aan punch in de transfer. Het audiospoor getuigt van weinig dynamiek, hoewel de dialogen steeds helder uit de boxen dwarrelen.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor de hoofdfilm en enkele andere prenten van de distributeur.

CONCLUSIE
Daylight Robbery is het ultieme bewijs dat een goede heistfilm meer moet zijn dan het slaafs volgen van de genreregels. De prent is generisch op het gemakzuchtige af. Tamme acteerprestaties en een onoordeelkundig scenario gaan bovendien hand in hand met een banale regie. Beeld en geluid zijn eerder degelijk dan goed, terwijl de bonussectie niets voorstelt.