In 2002 trok regisseur Eytan Fox de aandacht met Yossi & Jagger over openlijke holebirelaties in het Israëlische leger, een voorzichtige poging om een heikel onderwerp bespreekbaar te maken. Niet dat daar in Israël, waar alle jonge mannen én vrouwen een lange legerdienst vervullen als gevolg van een schijnbaar eeuwigdurend conflict met de Arabische buren, nog discussie over bestaat. In het aanschijn van de dood is het onbelangrijk of de kerel die je aftocht dekt hetero of homo is, zegt daarover een personage in The Bubble, waarmee meteen duidelijk is dat Fox in deze film op hetzelfde pad doorgaat. Opnieuw is er sprake van een omstreden relatie, dit keer tussen een Jood en een Palestijn die elkaar voor het eerst tegen het lijf lopen aan de grensovergang tussen Nabloes en Tel Aviv waar Noam (Ohad Knoller) een patrouilleopdracht van een maand uitvoert. Op een middag wordt hij er geconfronteerd met een Palestijnse die tijdens het lange wachten bevalt van een baby. In het geharrewar verliest Noam zijn persoonsbewijs en Ashraf (Yousef ‘Joe’ Sweid), goeduitziend, geboren in Haïfa (en dus van geboorte Israëlisch), belt kort nadien bij hem aan met het document.

 

 

Noam woont in de trendy wijk van Tel Aviv waar hij een flat deelt met Lulu (Daniela Virtzer), een getalenteerde kunstenares die om den brode in een luxezeepwinkel werkt en met Yelli (Alon Friedman), de baas van het hippe café daar schuin tegenover. Noam werkt om de hoek als verkoper in een platenzaak. Samen proberen ze van het leven te genieten en de politieke en maatschappelijke mistoestanden op een afstand te houden. Ze zijn links en delen graag pamfletten uit tegen de oorlog, maar zelf tot actie overgaan komt niet bij ze op. Ze verstoppen zich in de luchtbel Tel Aviv, waar de westerse levenstijl en westers comfort een schild vormen tegen de harde realiteit van vernederende grenscontroles en vernietigende bomaanslagen. Hun zorgeloos leventje is voorbij op het moment dat Noam verliefd wordt op Ashraf en de politiek als een sluipend gif hun wereldje binnendringt.

 

In The Bubble vertelt Eytan Fox over het gemoedelijke leventje van jonge Israëli’s in Tel Aviv. Z’n film begint als een luchtige komedie met drie adolescenten op zoek naar vriendschap en genegenheid: Noam wordt verliefd op Ashraf, Lulu valt voor de sullige en onbetrouwbare hoofdredacteur van de trendy glossy Time Out en Yelli is verkikkerd op Golan, maar hij weert de aantrekkelijke kerel af omdat hij bang is om te worden gekwetst. Tegen de komst van Ashraf hebben Lulu en Yelli geen bezwaar, al beseffen ze wel dat zijn aanwezigheid voor hun omgeving niet vanzelfsprekend is. De problemen blijven dan ook niet uit en Ashraf keert uiteindelijk terug naar Nabloes waar z’n zus op het punt staat in het huwelijk te treden. Op begrip voor z’n geaardheid hoeft hij niet te rekenen, niet bij z’n zus en vooral niet bij haar toekomstige echtgenoot Jihad, een Hamas-aanhanger die net een bomaanslag in Tel Aviv heeft voorbereid. Terwijl Lulu en Noam op weg zijn naar Nabloes om Ashraf op te sporen, laat Eytan Fox de stemming grimmiger worden: het speelse en vermetele optreden van het tweetal (ze geven zich uit voor een Frans journalistenteam) staat in fel contrast tot de harde realiteit waarmee de jonge Palestijn thuis wordt geconfronteerd.

 

 

The Bubble was een groot succes in Israël en met name in de vrijhaven Tel Aviv die qua mentaliteit eerder aansluit bij Amsterdam of Londen dan bij het conservatiefreligieuze bolwerk Jeruzalem dat op de breuklijn tussen twee culturen ligt en waar de tegenstellingen over de functie van de stad tot regelrechte confrontaties leiden. Het siert Eytan Fox dat hij de homofobe en agressieve houding van de Palestijnen niet wegcijfert, maar evenmin de harde aanpak van het Israëlische leger verdoezelt. Dat het niet goed kán aflopen met de relatie tussen Noam en Ashraf is al bij voorbaat een uitgemaakte zaak; Toch blijft de kijker hopen op het tegendeel en Fox stelt z’n oordeel zo lang mogelijk uit door de aandacht op het privéleven van Lulu en Yelli te vestigen, twee figuren die door de regisseur overigens op gelijke voet met Noam worden behandeld, zij het met een minder grote dramatische impact in het kader van de Palestijns-Israëlische tegenstellingen.

 

 

Eytan Fox stopt enorm veel humor in zijn film en als voorbeeld voor de manier waarop gay movies óók gemaakt kunnen worden anno 2009, is The Bubble zonder meer een schot in de roos, waarmee Eytan Fox het bewijs levert dat er een alternatief is voor de platte aanpak van zijn Amerikaanse collega’s die hun heil zoeken in vehikels als Another Gay Movie, The Fluffer of Eating Out, producties die qua inhoud en vorm meer overeenkomsten vertonen met goedkope Amerikaanse tv-soaps dan met reguliere bioscoopfilms. Dat betekent niet dat Eytan Fox zich als een stijve hark gedraagt, in tegendeel, sinds het succes van Yossi & Jagger heeft hij de bakens ook verzet. The Bubble is bijgevolg minder strak geregisseerde, losser van toon en vooral een veel grappigere film die de kijker het gevoel geeft naar het werk van een relaxte regisseur te kijken die tegelijk z’n kwaliteitsbarometer nauwgezet in de gaten houdt. Ohad Knoller (Noam) herkent u beslist als Yossi en Yousef ‘Joe’ Sweif (Ashraf) kon u aan het werk zien als Rafik in het fel geapprecieerde Walk On Water (2004), samen met Lior Ashkenazi die ondertussen in Israël de status van superster heeft bereikt en in The Bubble onder z’n eigen naam optreedt in een kleine rol. Daniela Vitzer (Lulu) die debuteerde in een aantal miniseries op de Israëlische televisie, is een naam om in het oog te houden. Wie evenwel het meest de aandacht trekt – naast de beide hoofdrolspelers - is Alon Friedman die de lichtjes verwijfde homo Yelli gestalte geeft en daarbij de bekende clichés vermijdt. Omdat Fox en levenspartner Gal Uchovsky hem bovendien rijkelijk voorzien van gevatte, droge dialogen en puntige oneliners, slaagt hij erin om zijn personage op de voorgrond te dringen en in de gunst van de toeschouwer te komen, wat zeldzaam is voor een dergelijk karakter.

 

 

The Bubble eindigt als een bloederig drama en dat is misschien niet de uitkomst die het doelpubliek voor ogen heeft na de vrij luchtige voortgang gedurende meer dan 90 minuten, zij het met hier een daar een rake prik richting Joden én Palestijnen. Uiteraard had Eytan Fox ook voor een minder provocerend slot kunnen kiezen, maar wie in de luchtbel Tel Aviv woont en leeft, die beseft dat het gevaar nooit ver weg is en dat het goeie leventje van het ene op het andere moment kan uitdraaien op een gigantisch bloedbad. Het is een realiteit die Fox duidelijk niet uit de weg wil gaan, want als inwoner van Tel Aviv weet hij precies welke risico’s hij zelf elke dag loopt.

Met een handheldcamera kan een regisseur z’n personages heel dicht op de huid zitten of hij kan beweging en beweeglijkheid suggereren of de spanning een extra impuls gegeven tijdens actie- of bijv. horrorscènes; aan de andere kant heeft hij daardoor minder controle over de kadrering en de constante kwaliteit van het licht. In The Bubble resulteert die aanpak in binnenopnamen die niet altijd even scherp zijn en scènes met een iets grovere korrel. Omdat er anderzijds bij een stralende zon op locatie wordt gefilmd, is er sprake van een zichtbaar contrast tussen de beide soorten opnamen. Het zijn consequenties waarmee regisseurs rekening houden omdat ze niet opwegen tegen de gewenste voordelen. Het soms ongecontroleerd zwenken van de camera zorgt ook vaak voor een sfeer die we eerder met documentaires associëren. In The Bubble leidt dat tot zeer realistische scènes (aan de grenspost) en één keer laat Fox z’n personages zelfs op straat hun gang gaan en worden argeloze voorbijgangers in het verhaal gezogen. De camera probeert het allemaal zo goed mogelijk vast te leggen, maar het is duidelijk dat het om een ongecontroleerde scène gaat die quasi voor honderd procent documentair is. De kleuren zijn overwegend goed dankzij de vele openluchtopnamen en de felle kleuren in de kleding van de personages. Vuiltjes en andere ongerechtigheden zijn nauwelijks aan de orde. Het geluid kan u gewoon in stereo beluisteren of in 5.1 voor wie beschikt over home cinema. Uiteraard is het effect van het surroundsysteem indrukwekkender, vooral in de luidere scènes tijdens de Rave Against Occupation.

De Making of The Bubble wijkt af van wat we gewoonlijk van dergelijke extra’s verwachten en biedt een blik op de (voor Israeli’s) zeer herkenbare en hippe locaties in Tel Aviv die in de film worden gebruikt. Fox en Uchovky vertellen over de aanpak en de bedoeling van hun film en de acteurs geven uitleg over hoe het allemaal in z’n werk ging en welke verrassingen ze tegenkwamen tijdens het draaien. Vooral aan de filmopnamen in Nabloes wordt veel aandacht besteed omdat in geen enkel geval bekend mocht worden dat het om een film ging met holebiconnotaties, want hoe dicht Palestijnen en Israëli’s ook op elkaar wonen, ook op dat vlak liggen hun werelden mijlenver uit elkaar. De disk bevat ook een aantal Verwijderde Scènes waarvan sommigen interessant zijn en anderen nauwelijks afwijken van de filmversie. Ter afsluiting zijn er nog een aantal Andere Trailers.

De vertaling van het Hebreeuws en Arabisch is door een Vlaming uitgevoerd en bevat jammer genoeg een aantal toptienfouten tegen het Nederlands die gebruikers van verzorgd Nederlands vanbuiten behoren te kennen en die ze dus onmogelijk kunnen maken. Misschien kiezen ze bij Cinéart toch maar beter radicaal voor Standaardnederlands. En Weggeven Scènes is uiteraard wartaal voor Verwijderde Scènes, maar voor één keer zien we dat schoonheidsfoutje graag over het hoofd.

 

The Bubble is een aantrekkelijke film die evolueert van komedie naar drama en waarin regisseur Eytan Fox op een grappige, pittige, maar ook confronterende manier het verhaal doet over drie adolescenten die leven en werken in de trendy wijk van Tel Aviv. Liefde en amusement zijn hun grootste bekommernis en dat toont Fox ook uitvoerig, maar de politieke realiteit kunnen ze uiteindelijk niet uit de weg gaan. De regisseur vertelt het allemaal op een luchtige toon en laat de situatie vervolgens evolueren in een bijzonder grimmige richting. De hoofdpersonen zijn hetero’s en homo’s en dat zorgt voor een zeer evenwichtige positionering waardoor de film voor een groot publiek toegankelijk is, met dié beperking dat Eytan Fox geen pulpregisseur is en er dus onder de vele grapjes en de onbezorgde toon een harde politieke en sociaalrealistische kern schuilt die in de loop van de film aan de oppervlakte treedt. De acteerprestaties zijn verleidelijk en de making-of is boeiend voor wie niet vertrouwd is met de politieke en culturele situatie ter plaatse.