FILM
In 1977 stuurde de Nasa een ruimtetuig, de Voyager II in deep space, met aan boord een uitnodiging voor buitenaardsen. Wanneer een buitenaardse sonde het Amerikaanse luchtruim binnendringt, wordt deze op goeie traditionele koude oorlogwijze verwelkomd met een luchtdoelraket, en de sonde stort neer in de buurt van Wisconsin. Een buitenaards etherisch wezen bereikt het dichtstbijzijnde huis, waar Jenny Hayden (Karen Allen) woont. Jenny is nog maar pas op jonge leeftijd weduwe geworden, nadat haar man, de dakwerker Scott (Jeff Bridges) bij een ongeval om het leven is gekomen. Het ruimtewezen vindt in een fotoalbum een haarlok, en neemt zijn DNA en daarmee ook zijn gedaante aan. Uiteraard beleeft Jenny de schrik van haar leven wanneer iemand die als twee druppels water op haar overleden man lijkt, plots in de woonkamer staat. De Starman, net bekomen van zijn ervaring als levende schietschijf, seint naar zijn soortgenoten om hem weer op te komen halen op zijn oorspronkelijk bedoelde landingsplaats, Arizona, en hij kidnapt Jenny en dwingt haar naar daar te rijden. Jenny probeert eerst de aandacht van alle toevallige passanten te trekken, maar wanneer ze de agressieve reacties van de mensen op de ietwat vreemde gedragingen van de buitenaarder ziet, krijgt ze medelijden met hem, die al vlug overslaat in liefde - al was het maar omdat de Starman zo verdomd veel op Scott lijkt. Bovendien blijkt hij een erg gevoelig wezen dat oprecht bekommerd is over al wat leeft, die als een soort van antropoloog de mensheid kwam bestuderen. Het falen van zijn missie houdt echter in dat, als hij niet binnen de drie dagen wordt opgepikt, hij zeker en vast zal sterven. De militaire overheid heeft intussen de verschillende puzzelstukjes aan getuigenissen samengelegd, en heeft een vrij goed idee van wat er precies gebeurd is. Onderzoeker Mark Shermin (Charles Martin Smith), die nog aan de ontwikkeling van de Voyager II heeft meegewerkt, wordt als expert erbij geroepen. Er wordt een helse klopjacht op de Starman georganiseerd. Wanneer Mark ondervindt dat zijn baas George Fox (Richard Jaeckel) een redelijk ongezellige verwelkoming voor de Starman heeft geprepareerd, inclusief een dissectiesessie, twijfelt hij waar zijn loyauteiten liggen

Met Starman wou horror-regisseur John Carpenter het eens over een totaal andere boek gooien, en dat is hem aardig gelukt. Starman is een mooie romantische film opgehangen aan een klassiek SF-thema: buitenaardse bezoekers. Wie SF zegt, zegt special effects, en alhoewel het gros van de film handelt over de vlucht van Jenny en de Starman voor de politie, worden toch hier en daar leuke truukjes gebruikt, zoals in de openingsscène waarin de Starman op een minuutje tijd zich van een baby ontpopt tot een volwassen man. In het begin zie je wel duidelijk de hand van horrormeester Carpenter, wanneer Jenny in het huis ronddwaalt, in de veronderstelling dat ze alleen is, en plots haar overleden man voor haar neus komt staan. Maar dan hebben we het ongeveer gehad, want het gewelddadigste wat er verder te zien is, is een uit de hand gelopen caféruzie met een smoezelige knokpartij tot gevolg. De prent evolueert vervolgens tot een redelijk gevoelig verhaal met toch hier en daar een klein spoortje van diepgang, wanneer blijkt dat het rouwproces dat Jenny nog steeds doormaakt voor haar overleden man nog een onverwachte wending krijgt. Hier en daar probeert de regisseur zelfs nog een beetje humor in het geheel te verweven, voornamelijk rond het onbegrip van de alien voor typisch menselijke situaties (rood licht: stoppen; groen licht: doorrijden; oranje licht: rapper rijden!), maar het is toch altijd met een sausje van bitterheid en onvermogen overgoten. Jeff Bridges speelt zijn rol als wereldvreemde geniaal, ook Karen Allen en Charles Martin Smith leveren goed weerwerk, en de rest van de cast verandert te snel op deze tocht van Wisconsin naar Arizona om nog wat aan het verhaal bij te dragen. Als wat moeten we deze film nu catalogeren? Een komedie is het zeker niet, misschien SF, maar het is voornamelijk een romantisch en menselijk drama.

BEELD EN GELUID
Dit is een beetje een teleurstelling. De hoeveelheid grain en de bruine overtonen zijn misschien een beetje eigen aan de stijl en de ouderdom van de film, maar tegelijkertijd ontbreekt er heel wat detail, waardoor onder meer de gezichten er niet dadelijk gedetailleerd uitzien, en de zwartniveau's nooit helemaal bevredigend diep zijn. Naar het einde van de film toe verbetert één en ander wat, maar de eerste indruk die het beeld achterlaat is er zeker geen om van achterover te vallen. De Engelse Dolby TrueHD 5.1-track is aanvaardbaar, maar mist punch en detail, en de mooie soundtrack van Jack Nitzsche (met een hoog Vangelis- of Jarre-gehalte) komt er toch nog niet helemaal ongeschonden uit, alhoewel dít tegenover de dvd wel een merkbare vernetering is. Er wordt wel wat moeite gestoken in bijvoorbeeld de richting van de overvliegende helikopters en de spectaculaire eindscène, maar op de finale versie van Starman is het nog even wachten

EXTRA'S
Waar is de making of-documentaire? Waar is de commentaartrack? Een Blu-ray die qua bonusmateriaal afgetroefd wordt door de dvd is niet meer van deze tijd. Enkel de trailer is nog overgebleven. Foei Sony! Als er bovendien iemand weet waarom de dvd AL gekwoteerd is en de Blu-ray 12, dan mag 'ie het nu zeggen.

CONCLUSIE
Starman slaat als Blu-rayrelease een beetje tegen: de geluidstrack is iets verbeterd, maar de beeldkwaliteit hinkt nog steeds achterop en het weglaten van de extra's op een toch niet al te lange film is een lelijke misser, waarbij Sony die fout bij tijdgenoten als Blue Thunder niet maakte. Ik zou bijna durven zeggen om gewoon de dvd bij te houden, want de upgradewaarde is beperkt, tenzij het ontbreken van PAL-speedup voor u van primordiaal belang is.