In z’n zeventiende film haalt de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar geen halsbrekende toeren uit. Eerder bevestigt hij z’n capaciteiten als groot verteller en scenarist, verfijnt hij z’n filmische techniek en doet hij wat een maker van dit soort cultuurproducten behoort te doen: de kijker verleiden. Maar daarvoor stelt hij hoge eisen, want met drie films in de film, een waterval van gebeurtenissen en plotwendingen, een verhaal dat voortdurend vooruit en achteruit spoelt in de tijd en een speelduur van meer dan twee uur, legt Almodóvar de lat bijzonder hoog. Dat hij daarbij de kijker twee uur lang op het puntje van z’n stoel weet te houden en hem ondertussen trakteert op liefde en jaloezie, naijver, drama, typische Almodóvar-humor, Hitchcockiaanse spanning, een story met accenten à la Orson Welles plus een uitstekende cast met als kers op de taart een bloedmooie Penélope Cruz,  betekent alleen maar dat Los Abrazos Rotos zonder meer Almodóvars zoveelste schot in de roos is.

 

Drie films in de film: vier films dus, voor minder doet Almodóvar het dit keer niet. Voeg daarbij het feit dat ze elkaar voortdurend beïnvloeden of door hun samenspel en de kleine manipulaties van de regisseur de finale uitkomst keer op keer in een iets gewijzigde richting sturen waardoor de kijker bij de minste afleiding - even naar de keuken voor een kopje koffie of een glaasje wijn bijv. – de pedalen verliest en het wordt duidelijk dat Almodóvar geen vrijblijvende komedie op het getouw heeft gezet. Los Abrazos Rotos zit namelijk stampvol verhalen en verhaaltjes die elkaar in sneltempo opvolgen en bovendien is er sprake van een vrij grote cast en verschillende verhaallijnen die in de loop van twee uur voorzichtig naar elkaar toegroeien, waarbij de flashbackstijl een hoge mate van concentratie vereist. Ondertussen teistert Almodóvar het netvlies van zijn publiek met bloedmooi opnamen, speciale camerastandpunten, een uitgekookt production design en een regenboog van warme en felle kleuren, waardoor één kijkbeurt beslist onvoldoende is om de visuele indrukken en de gelaagde betekenis van de film te behappen.

 

Hoofdpersonage in Los Abrazos Rotos is Mateo Blanco (Lluís Homar), of Harry Caine zoals hij zich sinds een auto-ongeluk 14 jaar geleden noemt en waarbij hij niet alleen het zicht, maar ook zijn grote liefde, de bloedmooie Lena (Penélope Cruz), verloor. Zij speelde de hoofdrol in z’n laatste film Chicas Y Maletas, waarvoor ze een auditie deed. De vlam sloeg meteen over, tot groot ongenoegen van Lena’s steenrijke en veel oudere, ziekelijk jaloerse echtgenoot en producent van de film, Ernesto Martel (Joséz Luis Gómez). Sindsdien leeft Harry een teruggetrokken leven als scenarioschrijver en krijgt hij de steun van zijn manager Judit (Blanco Portillo) en haar zoon Diego (Tomar Novas). Op zekere dag staat ene Ray X (Ruben Ochandiano) voor zijn deur, de artiestennaam van de ondertussen volwassen zoon van Ernesto Martel, met het verzoek om samen een filmscenario te schrijven. Maar omdat het duidelijk is dat de jongeman een zeer persoonlijk verhaal wil vertellen waarin hij afrekent met zijn tirannieke en homofobe vader, wijst Harry het voorstel af, ondanks de dikke cheque die Ray X als voorschot belooft uit te schrijven.

 

 

Manager Judit gaat ondertussen voor een veertiendaagse opdracht naar Barcelona en haar zoon Diego ontfermt zich over de blinde Harry. De jonge kerel krijgt op zijn beurt een ongeluk, moet het bed houden en is aangewezen op de hulp van Harry, die hem ter verstrooiing zijn levensverhaal vertelt waarin Diego’s moeder een niet onbelangrijke rol speelt. In een aantal lange flashbacks maakt Diego kennis met Mateo Blanco en komt hij alles te weten over Lena en Ernesto Martel. Het is een hartverscheurend, maar tegelijk afschuwelijk liefdesverhaal waarvan enkele cruciale en ontbrekende stukjes uiteindelijk toch op hun plaats zullen vallen en een aantal menselijke relaties een nieuwe inhoud krijgen of nieuwe perspectieven bieden.

 

Zoals we dat van Almodóvar gewoon zijn, omringt hij zich ook in Los Abrazos Rotos met een keur van voortreffelijke actrices met wie hij in eerder films heeft samengewerkt: Penélope Cruz (Vicky Cristina Barcelona, 2008) steelt als Lena uiteraard de show met haar looks, maar bovendien is ze een groot artiest en een sterke persoonlijkheid; Blanco Portillo (Volver, 2006) torst de zware rol van Judit en brengt die opdracht tot een goed einde. Lola Dueñas (Mar Adentro, 2004), Chus Lampreave (La Flor De Mi Secreto, 1995), Kiti Manver (Te Doy Mis Ojos, 2003), Carmen Machi (Hable Con Ella, 2002) en Rossy de Palma (20 Centímetros, 2005), het zijn allemaal bekende gezichten in kleinere rollen die de films van het Spaanse enfant terrible voorzien van herkenbaarheid en warme gezelligheid. Lluis Homar (Mateo/Harry) herinnert u zich beslist nog uit La Mala Educación (2004) en José Luis Gómez (Ernesto Martel) uit El Septimo Día (2004) van regisseur Carlos Saura. De nog vrij jonge Tamar Novas (Diego) zet een geloofwaardige rol neer als Judits zoon. U zag hem eerder in een klein rolletje in Goya’s Ghosts (2006) van regisseur Milos Forman.

 

Fatalisme, jaloezie en verraad, het zijn drie trefwoorden uit het oeuvre van Pedro Almodóvar en ook in Los Abrazos Rotos draait alles om de speling van het noodlot, afgunst en gebroken vertrouwen. Wat begint als een vrij luchtige flirt van een regisseur met zijn hoofdactrice, evolueert gaandeweg tot een buitengewoon spannend drama waarvan de kijker slechts zeer gedeeltelijke de uitkomst kan raden en nauwelijks vermoedt hoe het zal evolueren. Dat Judit al heel lang ruimere gevoelens koestert voor haar onfortuinlijke klant Mateo Blanco, is gauw duidelijk. Wat daarvan de consequenties zijn en wat ze voor hem verborgen heeft gehouden, dat spaart Almodóvar zolang mogelijk op. Ook over de schuldvraag omtrent het ongeluk van Mateo en Lena hult hij zich in stilzwijgen, evenals over de mogelijke betrokkenheid van Ernesto’s zoon Ray X bij wat een zeer precies opgezet complot lijkt te zijn. Maar Almodóvar zou Almodóvar niet zijn mocht het allemaal doorzichtig zijn en voor de hand liggen. Voor wie toch goed is in degelijke raadseltjes heeft hij een vernuftig montageplan uitgewerkt met fragmenten uit Mateo’s film Chicas y Maletas, met de opnamen die de zoon van Ernesto Martel (de latere Ray X) voor zijn vader maakt over het doen en laten van Lena op Mateo’s filmset, met diezelfde opnamen terwijl Ernesto ze in een later stadium in zijn thuisbioscoop bekijkt om na te gaan of er sprake is van een overspelige relatie tussen Lena en haar regisseur en uiteindelijk met fragmenten uit Mateo’s kersverse hermontage van Chicas y Malestas.

 

 

Los Abrazos Rotos bruist met andere woorden van de creativiteit en stelt niet teleur. Almodóvar draaide de prent op 35 mm Kodak, maar gebruikt ook 16 mm Kodak voor de amateuropnamen van Ray X, die vervolgens via het blow-upprocédé in de montage zijn verwerkt. Zoals wel vaker is suggestie bij de Spaanse regisseur belangrijker dan expliciete visualisatie. Zo horen we tijdens een vrijscène op de sofa in Mateo’s huis heel veel, maar zien we weinig: een stukje van een naakte mannenrug en een smalle vrouwenvoet met rode teennagels die net boven de rugleuning uitsteekt. Een tijdje later toont hij een vrijpartij met de partners als mummies in witte lakens gewikkeld waardoor het vrij lang onduidelijk is met wie Lena het bed deelt. Of hij vertelt een kort verhaaltje met alleen maar mannenschoenen en vuurrode hoge hakken en hij laat een blondine zichzelf beschrijven voor de blinde Mateo terwijl zijn camera haar al een tijdje in het vizier heeft. Het gaat dan niet om wat we zien, maar om wat zij vertelt en hoe ze het vertelt en hoe dat klinkt in de oren van Mateo. En in Chicas y Maletas zit een fragment over een shaker met gazpacho waarin een slaapmiddel is opgelost om een overspelige minnaar te verdoven. Waar hebben we dat eerder gezien en wie citeert Almodóvar hier met veel plezier? Op z’n 61ste is Pedro Almodóvar misschien z’n wilde haren kwijtgeraakt, maar amuseren doet ie zich wel en met hem een cast van vrienden en getrouwen die het beste van zichzelf geven om hem z’n zoveelste succes te gunnen.

 

Het kleurenpalet van Almodóvar herken je uit de duizend: fel, warm en exotisch, zij het dat de nuances in de loop der jaren zijn toegenomen, maar wel met het behoud van rood als hoofdtoon, de lievelingskleur van de regisseur. De opnamen – Madrid en Lanzarote – zijn prachtig met veel direct zonlicht, beige- en goudkleurige nuances in de binnenopnamen, een mooie cameravoering en veel oog voor detail. Het zwartniveau is topklasse en de transfer is vrij van ongerechtigheden. De filmprint bevat geen vuiltjes of beschadigingen. In tegenstelling tot wat de hoes van de dvd vermeldt, staat Los Abrazos Rotos wél in een 2.35:1-versie op de disk. De prachtige klassiek geïnspireerde soundtrack vol slepende violen is zoals gewoonlijk van de hand van huisleverancier Alberto Iglesias (o.a. Lucía Y El Sexo, The Dancer Upstairs, allebei uit 2001). De stemmen klinken goed en de 5.1-track zorgt voor een mooie spreiding van het spaarzame geluid in de huiskamer. 

Als extra krijgt u La Concejala Antropófaga, een zeer grappig kortfilmpje gebaseerd op een fragment uit Chicas y Maletas, waarin Carmen Machi als Lena’s vriendin Chon voluit mag gaan als het socialistische mensetende gemeenteraadslid dat tegen een onbekende slapende vrouw het verhaal doet over haar seksuele preferenties inzake mannen en over haar voorliefde voor pure heroïne. Tussen een drietal iets langere Verwijderde Scènes zitten twee fragmenten die meer informatie leveren over belangrijke scènes uit de film en die dus het bekijken waard zijn; een derde scène is met een nachtkijker in een restaurant voor blinden opgenomen. We zien Mateo, Judit en Diego in het pikkedonker een toast uitbrengen ter gelegenheid van Mateo’s verjaardag, wat uiteraard slecht afloopt. Het is een scène die gelukkig niet in de film is opgenomen – wegens té afwijkend qua toon en sfeer – maar die u beslist moet zien. Achter de Coulissen is een kort sfeerbeeld van de set en de laatste opnamedag, evenwel zonder interviews of commentaar, maar naar goede gewoonte van een uitstekende kwaliteit.

 

In Los Abrazos Rotos is Penélope Cruz weer helemaal op dreef en dat zal niemand betreuren, want Almodóvars muze trekt in elke scène de aandacht en tilt ze naar een hoger niveau, zelfs de zgn. onbruikbare shots uit Chicas y Maletas, het laatste project van hoofdpersonage Mateo Blanco. Los Abrazos Rotos is een lange film, maar dat valt nauwelijks op, want de regisseur laat het tempo geen moment zakken en vermijdt elke overbodige scène. Langzaam laat hij de spanning toenemen, waardoor de aandacht van de kijker geen kans krijgt om te verslappen. Om de film met een spetterende finale af te ronden, spaart hij ook deze keer een paar stevige troeven op voor de laatste scène.