SERIE
We bespreken per uitzondering nog maar eens een reclame-dvd. Deze zat bij het nummer van Humo van dinsdag 13 juli, en is mogelijk nog nabestelbaar. Er doen geruchten de ronde dat de dvd ook zou uitkomen in een bundel samen met de strips, ergens in het najaar. We nemen echter het zekere voor het onzekere.




Doorgebroken als een overnight sensation is op één jaar tijd het grofgebekte kaboutertje, eerst als stripfiguur in het blad Humo en vervolgens onderwerp van een animatiefilmpje in Man Bijt Hond een begrip geworden. Bedenker Jonas Geirnaert - in een vorig leven onder meer de afstotelijk vieze VJ Marcel in Willy's En Marjetten - zette de eerste krabbels op papier toen hij aan het werk was aan zijn gelauwerde animatiefilm Flatlife - waarmee hij in Cannes met een prijs werd vereerd - en omdat hij een verzetje nodig had tekende hij tussen de soep en de patatten het eerste stripje van de archi-lelijke kabouter die een boom een mot op zijn smoel wil verkopen. Vooral viral marketing bezorgde de tekenfilmpjes op korte tijd een cultstatus, ook en vooral in Nederland, wat Woestijnvis, die hoopten de filmpjes te verkopen aan het programma De Wereld Draait Door tot de vrij onsympathieke actie bewoog om alle filmpjes van Youtube te halen. Niet dat het veel heeft uitgemaakt, want de filmpjes hebben zich vermenigvuldigd als paddestoelen, en waren zelfs al online gesignaleerd minuten na de uitzending in Man Bijt Hond.




De filmpjes zelf hebben niks educatiefs of esthetisch, en dat is bewust zo gekozen: kabouter Wesley is een gefrustreerd, zielig figuurtje dat het lak heeft aan alles en iedereen, zijn frustraties blijkbaar alleen maar kan kanaliseren door gebruik van excessief geweld, en naast een behoorlijke portie surrealisme spelen ook menselijke uitwerpselen en mishandeling van dieren een prominente hoofdrol in de uitwerking van meer dan één plot. De tekeningen zien er bewust uit als werkstukjes van een kleuter, inclusief tekstballonnetjes met een kinderlijk naïef handschrift boordevol taalfouten. Het geheel wordt gepresenteerd met op de achtergrond nummers als La Felicidad van Hammondorgelspeler Klaus Wunderlich. De scenario's zijn behoorlijk van de pot gerukt, niet altijd even smaakvol, en zoals Geirnaert zelf heeft verklaard bedenkt hij de plot plaatje per plaatje, wat ervoor zorgt dat op tijdsspanne van minder dan twee minuten het verhaal ergens compleet anders naartoe gaat dan waar het is begonnen. Geirnaert verzorgt zelf de stem van Wesley, waarbij hij als een waanzinnige de longen uit zijn lijf brult; de stemmetjes van alle andere randfiguren worden ingesproken door zijn collega van het cabaretgenootschap Neveneffecten, Jelle De Beule, die mogelijk soms nóg droger uit de hoek kan komen dan Geirnaert zelf.




De resultaten zijn ernaar. Enkele van de filmpjes zijn hoogstens middelmatig te noemen, maar er zitten anderzijds briljante pareltjes tussen. In het filmpje De Tovergieter bijvoorbeeld, hetgeen Geirnaert in De Wereld Draait Door nog zijn favoriete filmpje noemde, waar ik het overigens volmondig mee eens ben, wordt de kabouter op een dag tijdens het werken in de tuin (wat hij overigens haat, zoals vele dingen), bezocht door een magische gieter die in brand vliegt als je tweemaal het woord "Turbo" zegt. De kabouter kan het niet laten om het ding tot spontane zelfontbranding te laten overgaan, en terwijl de gieter het uitschreeuwt van de pijn komt de kabouter niet meer bij van het lachen. Spijtig genoeg komt de grap als een boemerang terug in het gezicht van Wesley aangevlogen, en even later is het de beurt aan de gieter om eens goed te lachen met de miserie van de brandende Wesley ("de pijn is ondraaglijk"). Wanneer ze beiden opgebrand zijn, proberen ze vervolgens een kat in brand te steken, maar de grap mislukt alweer, en ze vliegen allebei een tweede keer in brand. Dan worden ze bezocht door een tovenaar die stelt dat de betovering verbroken is; helaas is dit maar een smoesje opdat de tovenaar zelf nog eens dezelfde misselijke grap met zijn slachtoffers kan uithalen. Einde.




Dit is ongeveer het niveau van surrealisme dat alle filmpjes halen. Er wordt de draak gestoken met films als Memento en Titanic, de filmpjes worden bevolkt door neushoorns die pizza's calzone met extra olijven bezorgen maar geen cola mogen drinken of anders ontploffen, ambtenaren die conform de wettelijke verplichting hun eigen kak op moeten eten, telefonerende ijskasten, wandelende pita's, kannibalistische kaaskroketten, loterijwinnende bloemen met een tank, sarcastische parachuteinstructeurs, een hybride kruising van een Kazachse heroïneboer en een tractor van het merk Druzhnik, de Flauwe Humoregel en als klap op de vuurpijl de Gelijke Kansencommissie die een klacht komt behandelen omdat er geen wijven in de tekenfilmpjes van Kabouter Wesley meespelen.




Intussen loopt er in het fotomuseum van Knokke-Heist een retrospectieve tentoonstelling van het werk van Jonas Geirnaert, wat gezien de jonge leeftijd van de artiest een hele eer is. Geirnaert heeft overigens aangegeven zeker volgend seizoen geen vaste bijdragen in Humo of Man Bijt Hond meer te overwegen: qua grappen over Wesley is hij naar eigen zeggen leeggeschreven, en Bill Watterson indachtig is het misschien maar best dat Wesley stopt op het hoogtepunt van zijn carrière. Maar Jonas: het was een bijzonder leuk jaar. Dank u.

BEELD EN GELUID
Het is moeilijk om een waardeoordeel uit te spreken over de beeld-en geluidskwaliteit van dit werkstukje. Het geheel ziet er uit alsof het in een Oosteuropese sweatshop in elkaar is gedraaid. De tekeningen golven constant heen en weer, en zowat alle tekeningen zijn fel buiten de lijntjes gekleurd, om het geheel nog meer te doen lijken op een tekening van een kind uit de kleuterschool. 




EXTRA'S
De filmpjes staan allemaal individueel op aparte hoofdstukken, maar het is ook mogelijk om een play all-functie op te roepen waardoor de filmpjes aan één stuk worden gespeeld, zonder het introfilmpje waarin Kabouter Wesley tussendoor telkens de hond van Man Bijt - een stamp onder zijn kloten geeft. In plaats van titels van hoofdstukken staat het menuscherm vol met pictogrammen van voorwerpen en figuurtjes uit de filmpjes, zoals de tovergieter, de wandelende pita en het vogeltje dat mee naar de cinema gaat. Voor de kenners spreken de figuurtjes voor zichzelf. Naast alle 37 filmpjes die voor televisie zijn gemaakt, bevat de disk twee bonusfilmpjes. In één van de filmpjes uit Kabouter Wesley ter gelegenheid van Kerst zijn ongenoegen over zijn werkgever Woestijnvis en over alle televisieprogramma's van het productiehuis, in het tweede probeert Wesley samen met collega-cartoonfiguurtje Jos Het Debiele Ei van cartoonist Jeroom om presentatrice Erika Van Thielen zo ver te krijgen dat ze haar borsten laat zien voor een fotoreportage voor Humo.




CONCLUSIE
Het soort humor dat door Humo, Woestijnvis en consoorten wordt gebezigd is meestal niet mijn smaak, maar naar de avonturen van de onfortuinlijke Wesley keek ik week na week uit. Wie snel geshockeerd is koopt deze DVD beter niet, maar alvast mijn moeder, die ook niet zo voor Humo-toestanden te vinden is, vindt Wesley geweldig. En voor het geld moet je het niet laten, maar je moet er wel snel bij zijn, godmiljaar! Want voor dit collector's item betaal je binnen een paar jaar misschien wel honderd miljoen miljard.