SERIE
"De emmer der vernederingen is vol!" (Maurice De Brabandere)




Van Vlees En Bloed situeert zich in een typisch ergens in de Kempen gesitueerde beenhouwerij die door een familie wordt uitgebaat, waarbij de man des huizes, André Vangenechten (Lucas Van den Eynde) heer en meester is in het atelier en zijn vrouw Lilianne (Sien Eggers) de klanten bedient. In de beenhouwerij krijgt André de hulp van zijn ambitieuze meestergast Mike (Koen De Graeve), Andre's ietwat achterlijke broer, de doodbrave Luc (Tom Van Dyck), en het koppel doet ook nog een beroep op een winkelbediende, Anke (Maaike Neuville). De terugkeer van verloren zoon Rudy (Tom De Wispelaere) zet een hele reeks gebeurtenissen in gang waar vooral André niet om gevraagd heeft. Het water tussen hem en zijn zoon is te diep geworden sinds die de beenhouwerij zijn rug heeft toegekeerd, waardoor er de facto geen opvolger meer klaarstaat. De beenhouwerij is echter eigendom van André's moeder Maria (Reinhilde Decleir), die prompt bij het gehakketak tussen André en zijn zoon een herseninfarct krijgt. Meteen blijkt dat het niet zo simpel is wie er in geval van overlijden van moeder de beenhouwerij zal mogen overnemen. Naast André en Luc had Maria namelijk ook nog een dochter, Gerda (Mieke De Groote), die getrouwd is met een ambitieuze ex-inspecteur van het onderwijs, Maurice (de onnavolgbare Peter Van den Eede). Vooral Maurice, een beroepsmierenneuker die in de familie nooit aanvaard is, kan eigenlijk niet wachten tot Maria eindelijk gecrepeerd is, zodat hij met zijn deel van de erfenis eindelijk zijn felbegeerde appartement aan de kust kan kopen. Het levert in elk geval genoeg stof tot roddelen op voor de irritante overbuurman Herman (Herwig Ilegems), die onveranderlijk elke dag 100 gram salami komt kopen, en intussen in zijn geforceerd populaire stijl probeert alle geheimen van de familie Vangenechten bij elkaar te puzzelen. Maar hij is een plezante, ge kunt met hem lachen, want hij is nogal ne kéirel, hè? Althans, dat is zijn welgefundeerde mening over zichzelf.




Maar er ligt in de familie Vangenechten een kanjer van een lijk in de kast. André heeft namelijk een overspelige relatie met één van de vaste klanten van de beenhouwerij, de Nederlandse Christine Verspoor (Alice Reys). Telkens mevrouw Verspoor in de beenhouwerij twee koteletjes komt bestellen, naar eigen zeggen "om weer eens lekker te kunnen smullen",  is dat voor André het codewoord dat de kust veilig is en dat hij met de hond Joepie in het bos kan gaan wandelen, alwaar Christine voor hem klaarstaat voor wat in Olympische kringen wordt omschreven als de staande wip. De naïeve Luc heeft het briljant idee opgevat om eens een dag te kunnen volgen van de belevenissen van Joepie, en hij heeft de hond voorzien van een draagbare webcam. Wanneer op de film beelden te zien zijn hoe André zijn wandelingen in het bos concreet invult (wat hem namens Luc al dadelijk de bijnaam de bospoeper oplevert), lijkt het alsof er een granaat zonder pinnetje in het salon van de familie Vangenechten wordt gegooid. Wanneer Rudy de beelden onder ogen krijgt, probeert hij er alles aan te doen om zijn ouders weer met elkaar te verzoenen, en hij schenkt aan het immer hard werkend koppel dat geen tijd voor elkaar kan vrij maken een weekeinde aan de kust; het obstakel dat daarbij dient te worden overwonnen is dat André zijn schuinsmarcheerderij aan Lilianne dient op te biechten. Rudy zelf heeft echter ook niet dadelijk een proper verleden, want tijdens de jaren afwezigheid heeft hij dingen uitgestoken die beter niet in het daglicht komen, en al zeker niet voor de zoon van een beenhouwer. Moeder Maria onderneemt nog een laatste poging om de neuzen van de familieleden weer in één richting te krijgen, maar haar eigen gezondheid gaat er zienderogen op achteruit.




Ik heb Van Vlees En Bloed gemist bij de oorspronkelijke uitzending én bij de onvermijdelijke herhaling, maar ben toch overstag gegaan na de vele positieve kritieken van mijn omgeving én door het feit dat de aanvankelijk dure box eindelijk eens in promotie stond. Ik heb namelijk altijd een waarschuwingslichtje branden bij producties van Woestijnvis. Kneuterige uitlachtelevisie zoals Man Bijt Hond kan me niet bekoren, BV-quizjes als De Slimste Pens, euh, Mens die alleen maar moeten dienen om een paar politici extra zendtijd te geven al helemaal niet, fel op voorhand gehypete televisieseries zoals De Parelvissers konden mijn verwachtingen niet inlossen, wat er goed is aan Het Eiland dat iedereen ervan in een deuk ligt snap ik nog steeds niet, en het ronduit vulgaire De Ronde is zelfs te slecht om er pixels aan te verspillen. Hierbij hoort onvermijdelijk de bedenking dat Woestijnvis hofleverancier wordt van Vier en Vijf, de twee in Vlaanderen actieve SBS-zenders die niet dadelijk gekend staan om kwaliteitstelevisie en vooral berucht zijn voor hun overdadig gebruik van reclameblokken. Natuurlijk hoeft dit voor dvd-kijkers geen probleem te vormen, maar het huwelijk tussen kwaliteit en commercie is er altijd één van dansen op een slappe koord. Tot hiertoe zijn alle producties van Woestijnvis exclusief voor de VRT gemaakt; hetzelfde productiehuis is echter ook een kweekvijver voor briljante satire als Het Geslacht De Pauw, een vernieuwend televisieformat als De Mol, tot op heden het enige realityprogramma waarin de kandidaten met respect worden behandeld, en bijtende alternatieve humor als Willy's En Marjetten en Basta, waarin de jongens van het theatergezelschap Neveneffecten hun ding mogen komen doen.




Van Vlees En Bloed is echter in mijn ogen een voltreffer. De kommer en kwel van een Vlaamse middenstander wordt zó levensecht neergezet dat het soms hard en confronterend is. De zaken die André Vangenechten overkomen zijn eigenlijk stuk voor stuk pijnlijk en traumatisch voor de betrokkenen, en de regisseurs weten telkens weer om de kijker te laten grinniken met gênante situaties waar je eigenlijk niet mee mag lachen. De timing die daarbij gebruikt wordt is perfect: bijvoorbeeld net wanneer André zijn schuinsmarcheerderij opbiecht aan zijn vrouw, wordt er een schijnwerper op hem gericht en begint het orkest van het restaurant ter ere van hun huwelijksverjaardag Happy Birthday te spelen. De scenario's van de hand van de ex-De Mol-presentator Michiel Devliegher en acteur Tom Van Dyck, zijn goed gevonden en de dialogen bruisen van de spitsvondigheden, alleen de dubbele slotaflevering, waarin André samen met een bevriende politieagent in het bos tracht ingrediënten te vergaren voor zijn pensen spéciale, is te vergezocht, maar dat wordt dan weer goedgemaakt door het zeer bevredigend slot van de reeks. Het camerawerk is rustig en mooi, en men begaat niet de fout om te vervallen in het schieten met een steadycam of andere hippe truucjes die meestal inhoudelijke leegte trachten te maskeren. En vooral: er wordt goed tot zeer goed geacteerd, onder meer door Herwig Ilegems - die kort daarna zijn succes trachtte te verzilveren met het afgrijselijke Duts, maar you can't blame him for not trying, Tom Van Dyck die op kruissnelheid zit van zijn acteerkunnen en Peter Van den Eede, die weliswaar na Terug Naar Oosterdonk opnieuw een onderwijzerstypetje neerzet, maar die dat typetje heel goed beheerst en naarmate het verhaal vordert en het geheim van Maurice en Gerda in de openbaarheid wordt geworpen, diepgang krijgt. Maar vooral een verrassing is de anders niet vaak de schijnwerpers opzoekende Reinhilde Decleir, de zus van die andere bekende Decleir, die de meest indrukwekkende en geloofwaardige mater familias speelt die we sinds tijden op het kleine scherm hebben gezien.




BEELD EN GELUID
Binnen de categorie van televisieproducties ziet Van Vlees En Bloed er alleszins normaal uit. Het beeldformaat is 1.78:1 en het audioformaat Dolby Surround 2.0, wat perfect overeenkomt met de normale uitzending, en veel meer heeft deze reeks niet nodig. De beeldvoering is mooi gelijkmatig ingekleurd, wat aan de sobere kant en af en toe een beetje soft. De dialogen zijn goed verstaanbaar en de muziek komt goed tot haar recht. En veel spectaculaire geluidseffecten zijn er niet te bewonderen, afgezien van een knokpartij in een café.




EXTRA'S
Eerst en vooral een opmerking over de verpakking. De dvd-box lijkt op een pak met 100 gram salami, en effectief, de vier schijfjes zien er ook uit als sneetjes van deze worstenvariëteit. Spijtig genoeg is het sluitingsmechanisme van de disks maar zeer fragiel, en kan ik het me indenken dat het niet moelijk is om de disks te beschadigen. Over de disks verspreid vinden we vier verwijderde scènes (7:11) die netjes in het keuzemenu van de aflevering in kwestie zijn verwerkt, en tien making of-documentaires (50:10 samen) die een korte toelichting geven bij het productieproces. Naast 8 trailers (6:18) en een set met bloopers (2:30) is de voornaamste toevoeging in deze boxset een CD met de soundtrack van Koen Brandt. Een leuk hebbedingetje.




CONCLUSIE
Van Vlees En Bloed is een oprecht goede Vlaamse tragikomedie die wat tegen heilige huisjes trapt, maar nergens boertig wordt. De vormgeving van het pakketje is leuk, maar het is toch uiteindelijk de inhoud die behoort te primeren.