Ik heb liever niet dat je naar mijn huwelijksplechtigheid komt, want je kan je niet inhouden, zegt de nog vrij jonge Esméralda tegen haar moeder Babou, je lijkt soms een beetje gek zoals je in die pralinewinkel tekeerging. Justin heeft het gezien en het is pijnlijk. Ik heb tegen z’n ouders gezegd dat je in Brazilië bent voor een lange vakantie. Dus zal het je ook niets kosten. Babou is beledigd en gekwetst, niet omdat ze slecht bij kas zit en dus haar ev. deel van de trouwkosten in geen geval kan betalen, maar vooral omdat het haar eigen dochter is die afrekent met een mentaliteit en een levensstijl die voor haar normaal is en die haar onafhankelijkheid en vrijheid geeft. Toegegeven, ze gedraagt zich als een overjarige hippie en ze trekt zich nauwelijks wat aan van status en conventies, maar zo hebben ze toch al die tijd geleefd tijdens hun lange verblijf op Guadeloupe en later in Parijs en in Biarritz? En ze waren toch gelukkig met z’n beidjes? Maar Esméralda heeft ondertussen Justin leren kennen, een serieuze jongen uit een rijke en voorname familie en hun goed georganiseerde, zij het een beetje saaie leventje trekt Esméralda aan: ze wil een man, een huis en een gezin, want al dat rondtrekken en zwerven met haar moeder heeft haar niet bepaald een prettige jeugd bezorgt, vindt ze.
 

 

Noem me dan nooit meer mama, zegt Babou in een opwelling, maar eigenlijk heeft ze begrip voor het feit dat haar dochter zich tegen haar levensstijl en –visie afzet en wat anders wil doen met haar leven, maar misschien had ze dat iets minder hard kunnen formuleren… Omdat ze geld nodig heeft en omdat ze een goede indruk wil maken op Esméralda, besluit Babou om het over een andere boeg te gooien en werk te zoeken. Ze biedt zich aan bij een bedrijf dat appartementen via timesharing verkoopt in Oostende en verkast een paar dagen later van Tourcoing naar de Vlaamse badstad, waar ze een flat deelt met een oudere Française die niet echt op haar gezelschap gesteld is. Na een korte introductiecursus wordt ze de straat op gestuurd om mogelijke kopers te werven, maar veel toeristen zijn er niet in de winter en de Oostendenaren wimpelen haar zonder meer af. Dan krijgt ze een gouden tip: de aanlegsteiger voor cruiseschepen in Zeebrugge. In haar beste Engels spreekt Babou er Britse toeristen aan en dat werkt: de dag nadien bieden zich 14 stelletjes aan om een flat te bekijken. Bij de firma zijn ze opgetogen en als één van hun verkopers na een ongelukje tijdelijk arbeidsongeschikt is, wordt Babou tot verkoopster gepromoveerd, tot ongenoegen van haar collega’s die nauwelijks geïnteresseerden kunnen werven. Babou deelt het goede nieuws meteen mee aan haar dochter en die belooft haar moeder op te zoeken in Oostende.

 

 

Ondertussen heeft Babou evenwel een stel daklozen op straat leren kennen, een jongen en een meisje in wie ze haar eigen avontuurlijke temperament herkent. Omdat het ijskoud is logeert ze het stelletje een nachtje in een leegstaande studio van de firma en nodigt ze uit voor een etentje ter gelegenheid van het bezoek van Esméralda. Die is evenwel niet opgezet met de sjofel geklede tieners die haar onderhouden over hun piercings en druggebruik. Esméralda stapt op de kusttram van De Lijn en verdwijnt richting Tourcoing. Een paar dagen nadien ontdekt een collega van de firma dat Babou het dakloze stelletje opnieuw in een flat heeft ondergebracht voor de nacht. De dag nadien wordt ze ontslagen.

 

Regisseur Marc Fitoussi maakt van z’n tweede bioscoopfilm Copacabana een lichtvoetige komedie met een ernstige ondertoon. Z’n hoofdpersonage Babou (Isabelle Huppert), een vrouw zonder veel ambitie en meestal pla         tzak maar met een gouden hart, heeft lange tijd een liederlijk en avontuurlijk leven geleid, samen met haar dochter Esméralda. Als haar dochter evenwel aankondigt te zullen trouwen met een jongen uit een conventioneel milieu, ontstaan er spanningen tussen hun verschillende levensvisies en lijkt een breuk onvermijdelijk. Babou heeft begrip voor de situatie en doet verwoede pogingen om zich een acceptabele levensstijl aan te meten, maar gemakkelijk is dat niet en bovendien blijkt dat ook Esméralda zich niet helemaal goed voelt in haar relatie met Justin. Die situatie biedt Babou de kans om haar grote hart te tonen en via haar mensenkennis en levenservaring als bemiddelaar op te treden waardoor ingewikkelde menselijke verhoudingen op het einde toch op de een of andere manier met elkaar verzoend worden.

 

Maar Copacabana is meer dan komedie, want regisseur Marc Fitoussi schuift heel voorzichtig onderwerpen in z’n scenario die we eerder in dramaproducties verwachten. Z’n meest opvallende insert betreft daklozen. Babou ziet ze vanuit haar appartement op de Oostendse zeedijk en op het strand, twee jonge mensen die geen onderdak hebben en die haar medeleven opwekken. Werkzoekende 50+’ers is een andere bekommernis: Babous eerder stuurse kamergenote is moeder en grootmoeder, maar om aan de kost te komen is ze uit haar vertrouwde omgeving vertrokken. Haar jarenlange ervaring in de onroerendgoedsector maakt geen indruk op de instructrice die haar als een beginneling behandelt. Anderzijds hebben haar pogingen om in de straten van Oostende geïnteresseerden te werven al evenmin het gewenste succes. Het resulteert is een pak verwijten en gecamoufleerde suggesties over onbekwaamheid. Regisseur Fitoussi’s pleidooi voor moderne vrouwen met een eigen mening en de vrijheid om zich te ontwikkelen naar eigen inzicht, want hoewel Babou zich wil aanpassen om haar dochter niet teleur te stellen, blijft ze binnenin van mening dat Esméralda gezien hun gedeelte verleden niet gelukkig kan worden in een conventionele man-vrouwrelatie en dat probeert ze zowel haar dochter als haar toekomstige schoonzoon aan het verstand te brengen, een missie die ze ernstig neemt. Ook timesharing en de harde verkoopstechnieken van sommige zakenlui moeten het ontgelden. Zo krijgt Babou als kersverse verkoopster te horen dat ze de aandacht van ev. kopers moet afleiden als het over de slaapbank gaat, want dat die moeilijk openklapt en in de badkamer van de flats moet ze vooral niet wijzen op de twee wasbakken, de ene met koud en de andere met warm water, die meer dan een meter uit elkaar staan.
 

 

Isabelle Huppert is de leading lady in Copacabana. Ze is speels, grappig, minzaam, eerlijk, charmant en gevoelig voor de verwijten van haar dochter. Bovendien houdt ze van haar vrije leventje en beseft ze maar al te goed dat ze als vrouw van veertig verantwoordelijkheden heeft, dat ze niet langer uit de hand van derden kan leven en dat drastische veranderingen dus nodig zijn. Althans voor de buitenwereld, want eigenlijk wil ze niets liever dan het kind blijven dat ze al altijd geweest is. Babou heeft bij momenten fonkelende sterretjes in de ogen, ze zet in op vriendschap, respect en medemenselijkheid, maar ze neemt het leven liefst langs de zonnige kant en zal er altijd voor zorgen haar eigen inzichten in daden om te zetten, want heeft ook zij niet het recht om zichzelf te zijn?

 

Een belangrijke rol is gereserveerd voor Lolita Chammah, in het echte leven Hupperts bloedeigen dochter en zelf ook actrice. Het geeft de film een aparte hook voor wie op de hoogte is, maar het speelt geen rol voor wie van die verwantschap niets afweet. Chammah hanteert een natuurlijk en vlotte stijl en ze past zich vrij gemakkelijk aan het acteerspel van haar moeder aan met wie ze overigens nooit eerder in een film te zien was. Volgens regisseur Fitoussi was de jonge actrice aanvankelijk bang dat men haar zou verwijten op het succes en de bekendheid van haar moeder te teren bij het opbouwen van een eigen carrière, maar in Copacabana verweert ze zich uitstekend en laat ze er geen twijfel over bestaan dat ze zelf voldoende talent in huis heeft. In een ondersteunende rol zien we de Gentse acteur Jurgen Delnaet (Aanrijding In Moscou, 2008) als de Oostendse havenarbeider Bart die in z’n beste Frans Babou wegwijs maakt, haar onderdak biedt als ze niet in het appartement terecht kan (met een onenightstand als gevolg) en die vervolgens aanstuurt op een serieuze relatie, waarop hij een duidelijk njet krijgt, want Babou weet precies wat haar ligt en wat niet en hoe ver ze kan gaan zonder haar principes geweld aan te doen. Interessant acteerwerk is er ook van de in Portugal geboren Française Aure Atika (Versailles, 2008) als de jonge instructrice van de onroerendgoedfirma en van de bij ons zo goed als onbekende Chantal Banlier als Babous vriendin Sophie.

 

 

De regisseur gebruikt een vrij realistisch kleurenpalet met een voorliefde voor wit en blauw. De scènes in het appartement en de conferentiezaal zijn lichtjes verdonkerd, de buitenopnamen zijn een beetje grijs als gevolg van het slechte weer in Oostende tijdens de opnameperiode. Het zwartniveau is in orde en de detaillering is uitstekend. Ongerechtigheden en andere technische mankementen zijn afwezig. Het geluid staat in een 5.1-uitvoering met een rustige soundtrack van Tom Gane en Seán O’Hagan, die ook de muziek voor Fitoussis debuutfilm La Vie d’Artiste (2007) componeerden.

 

In een lang Interview met Marc Fitoussi (23 min.) vernemen we waarom hij voor een komedie koos, hoe de samenwerking met Isabelle Huppert en dochter Lolita Chammah verliep en welke thema’s hij per se in de film wilde behandelen. Het Interview met Jurgen Delnaet (12 min.) gaat over het verschil tussen Bart (Copacabana) en Johnny (Aanrijding in Moscou) qua karakter en qua levensvisie en de manier waarop de acteur dat onderscheid voor de camera probeerde duidelijk te maken. Hij praat ook over z’n slapeloze nachten in het vooruitzicht van de samenwerking met een grote dame als Isabelle Huppert, maar hij zegt erbij dat het achteraf allemaal goed meeviel, dat Huppert zich niet als een verwende diva gedraagt, maar net voldoende afstand houdt tot de rest van de cast en de crew om zich helemaal op haar rol te kunnen concentreren.

 

 

Delnaet wijst ook op de aandacht van de regisseur voor het Vlaams karakter van Oostende. Hij toont Nederlandstalige reclameborden en opschriften, het logo van De Lijn, laat een aantal personages Nederlands spreken en hij overlegde met de Vlaamse acteurs bij het doornemen van de teksten over het Franse accent dat ze zullen gebruiken en waaruit moet blijken dat ze geen Franstaligen zijn; vandaar het steenkool-Frans van havenarbeider Bart in de film.

 

Vervolgens zijn er een aantal Verwijderde Scènes met of zonder Commentaar van de Regisseur (12 min.) die af en toe iets meer informatie bevatten over een personage, maar waarin het meestal gaat om kleine details zonder grote impact. Als afsluiter is er de Originele Bioscooptrailer, gevolgd door een aantal Andere Trailers.
 

 

In Copacabana draait het allemaal om de relatie tussen een frivole vrouw van middelbare leeftijd en haar veel conventionelere dochter op het moment dat moeder financieel aan de grond zit en dochterlief besluit om in het huwelijk te treden en zich de levensstijl van haar toekomstige echtgenoot en zijn rijke familie eigen te maken. Dat leidt onvermijdelijk tot een conflictsituatie en een aantal verwikkelingen die in deze feelgoodkomedie op een originele en sympathieke manier worden uitgewerkt met af een toe een sociaal-realistische knipoog naar wantoestanden in onze maatschappij, zonder dat daardoor de lichthartige toon wordt aangetast, of zoals regisseur Marc Fitoussi het formuleert: in een komedie moet de realiteit perfect zijn. Isabelle Huppert en dochter Lolita Chammah zijn een perfecte tandem en krijgen ondersteuning van o.a. hun Vlaamse collega’s Jurgen Delnaet en Veerle Dobbelaere (SM-Rechter, 2009). Technisch is de dvd helemaal in orde en de bonussectie bevat twee interessante interviews.