Harold Ramis (Dr. Egon Spengler uit Ghostbusters) mag dan wel met films als Groundhog Day geschiedenis hebben geschreven in de Amerikaanse komediewereld, met deze Year One slaat hij echter de bal volledig mis en jammer genoeg voor hem is dit grotendeels te wijten aan de onuitstaanbare Jack Black. Niet dat we deze dikkerd verguizen, want per slot van rekening schitterde hij in heel wat genietbare komedies, maar de laatste jaren lijkt het wel of deze grapjas net iets te veel zijn best wil doen.
 

 

Het wiel mag dan al lang zijn uitgevonden en de Romeinen hebben met hun talrijke innovaties de wereld verbaasd, blijkt er toch nog een dorpje te bestaan dat bewoond wordt door een zestigtal neanderthalers. Buiten hun jachtgebied hebben ze nog nooit iets van de wijde wereld gezien, laat staan andere culturen ontmoet. Het gaat er bij deze jongens behoorlijk primitief aan toe en voor de mannen zijn er slechts twee mogelijkheden: of je bent een jager of een verzamelaar. De niet al te pientere Zed (Jack Black) is geen van beiden, evenmin als de bolleboos Oh (Michael Cera) waardoor deze twee meer dan eens als dorpsgekken aangezien worden. Niet bepaald de ideale manier om de vrouwtjes te imponeren en wanneer op een mooie dag een jachtpartij weer eens uit de hand loopt, heeft Zed er schoon genoeg van en trekt hij de richting van Het Gebied Van Kennis Van Goed En Kwaad uit. Meteen een ware uitdaging, want niet alleen is dit voor zijn stam het eindpunt van de wereld, ook staat daar een boom met magische vruchten geplant. Het wetboek van het dorp kent slechts één gebod en dat is dat het ten strengste verboden is om van de vruchten dan die boom te eten. Zed lapt de regel echter aan zijn laars en neemt een flinke hap uit de appel. Het gevolg is dat de arme drommel zijn biezen mag pakken in zijn geboortedorp. Niet dat de verbanning hem echt deert, want vol hoogmoed verklaart Zed dat hij op zoek is naar verruiming en best wel een maatje op zijn tocht kan gebruiken. Daar Oh beseft dat hij een gouden toekomst in zijn dorp wel mag vergeten, besluit hij om Zed te vergezellen. Het wordt echter een beslissing die hij zich snel beklaagt, want de onbekende wereld heeft wel zijn wonderen, doch ook zijn gevaren. De twee klungels worden in een mum van tijd verdacht van moord en hun geplande ontdekkingstocht ontaardt vrij snel in een vlucht die ze uiteindelijk op de slavenmarkt laat belanden waar ondertussen ook hun oude dorpsmaten tussen de koopwaar lijken te staan.
 

 

Ramis bedient zich in dit vrij infantiel scenario van allerlei afgelikte grapjes zoals bijv. het okselhaar van een holbewoonster of een achtervolging met ossen. Sommige stukken zijn zelfs oersaai, vooral dan de verhaallijnen die hun oorsprong in het Oude Testament vinden. Net zoals in vele van zijn voorgaande films komt ook bij Year One alle zwaartekracht op Jack Black te liggen en daar wringt het schoentje, want zelfs de meest hardnekkige fan zal moeten toegeven dat Black in een diep dal zit. Hij is nooit grappig en de geintjes zijn net iets te krampachtig om lachsalvo's te ontketenen. Ook hebben we hier te maken met enkele acteurs die we liever niet aan het werk zien. Waarom is er niemand die het lef heeft om Vinnie Jones duidelijk te maken dat hij echt niet kan acteren, en dus ook niet als Romeins opperbevelhebber? Wie dacht dat het niet pathetischer kon, die bekijkt Oliver Platt maar eens als de nichterige hogepriester. De twee lichtpuntjes in deze flauwe komedie zijn zonder twijfel Michael Cera en Christopher Mintz-Plasse, en voor de kenners is dat inderdaad McLovin uit Superbad. Ondanks deze twee blijft Year One een film die je maar beter mijdt.
 

 

BEELD EN GELUID
Als er iets positiefs over deze miskleun te zeggen valt dan is het de bijna uitmuntende beeldkwaliteit waardoor alles haarscherp te zien is, mooie contrasten en niks van filmgrain bevat. Ook het geluid kan op applaus worden onthaald, maar daar blijft het dan ook bij.
 

EXTRA’S
Als je de vele extra’s optelt bekom je meer beeldmateriaal dan de film zelf. Zij die maar niet genoeg kunnen krijgen van de grollen van Jack Black zullen beslist in hun nopjes zijn, ook al moet je behalve wat boertigheden en bekkentrekkerij niks verwachten in de bloopers en de 18 minuten durende documentaire, tenzij je het ziet zitten om de hele cast te horen vertellen hoe hilarisch Jack Black wel is en hoeveel respect ze voor Ramis hebben. Voor de echte freaks is er nog een alternatief einde dat zowaar nog onnozeler is dan de uiteindelijke versie, en een reportage over de kostuums van de holbewoners en de set van Sodom. Wie nog meer nood heeft aan rommel kan in een kortfilm nog eens de vechtkunsten van Vinnie Jones bekijken.
 

 

Year One is nooit echt grappig en steunt teveel op de geintjes van Jack Black die duidelijk aan bezinning toe is. Gelukkig is er nog Michael Cera, maar die zou er beter aan doen om op zoek te gaan naar een nieuwe Juno wil hij niet in het straatje van Jack Black terechtkomen. Hebben we nu al vermeld dat Year One een draak van een film is?