In het najaar van 1215 maakt de Engelse koning Jan (Paul Giamatti) zich op om de strijd aan te gaan met z’n baronnen. Die hebben hem na een driejarige burgeroorlog gedwongen om in een weiland bij Runnymede (Windsor) de Magna Carta te ondertekenen waarin zijn rechten als vorst worden beperkt, de vrijheden van het volk worden opgesomd en een onafhankelijke rechtspraak wordt geregeld. Maar z’n handtekening is nog niet droog of Jan bedenkt zich en doet een beroep op een Deens huurlingenleger o.l.v. de blonde reus Tiberius om Engeland voor hem terug te winnen, zoals hij met veel drama verklaart. Met de steun van de paus neemt Jan de burchten langs de Noordzeekust één na één in alvorens zich op Zuid-Engeland te concentreren. Doch de Engelse aartsbisschop Langton (Charles Dance) neemt het niet dat de monarch woordbreuk pleegt en is bereid een tegenoffensief te steunen. Als een konvooi van drie Tempelridders en een monnik door de Denen wordt aangevallen en alleen Tom Marchal (James Purefoy) daarover verslag kan uitbrengen in Canterbury, is voor de aartsbisschop de maat vol. De vooraanstaande burger en rijke wolhandelaar Albany (Brian Cox) wordt belast met de opdracht om het strategisch gelegen Rochester Castle op de oostelijke oever van de Midway-rivier (op de weg naar Londen) in te nemen en koning Jan en z’n Deense huurlingen tegen te houden tot de Franse troepen vanuit Calais de kans krijgen om versterking te bieden en definitief met hem af te rekenen.
 

 

Albany verzamelt een zevenkoppig commando waarvan uiteraard tempelridder Tom Marschal en z’n schildknaap deel uitmaken en voor de rest een aantal handige vechters die eerder in o.a. Dieppe aan z’n zijde gevochten hebben. De baron van Rochester biedt vooral mentale weerstand, want de trouwe vazal van koning Jan is niet opgewassen tegen de manschappen van Albany. Een paar dagen later verschijnen koning Jan en z’n Deense vechtersbaas Tiberius met een 1000 man sterk leger voor de poorten van Rochester Castle. Het wordt een ongelijke strijd, want op de kantelen van Rochester Castle staat hooguit 20 man met niet meer dan zwaarden, pijl en boog en een beperkte hoeveelheid pek om de meute tegen te houden, terwijl er langs twee kanten zware rotsblokken in de richting van donjon geprojecteerd worden en groepjes huurlingen met ladders de dikke muren te lijf gaan. Maar de eerste aanval wordt afgeslagen en koning Jan trekt zich terug om te overwinteren terwijl hij de burcht van op een afstand in het oog houdt. In het voorjaar probeert hij het opnieuw, maar ook die aanval wordt gecounterd door de onfortuinlijke bewoners van de burcht. Ondertussen wordt een tunnel onder de donjon gegraven en worden varkens aangevoerd om Rochester Castle definitief ten gronde richten. En de Fransen, die zijn nergens te bespeuren.
 

 

Liefhebbers van geweld en gore komen perfect aan hun trekken in Ironclad, waarin de middeleeuwse magnificent seven, een kleine groep van geoefende ridders, een kasteel verdedigt tegen een gigantische overmacht. Tijdens drie belegeringen en nog een aantal gewapende confrontaties kan u genieten van heel veel wapengekletter, van hoofden die doormidden gekliefd en handen en voeten die afgehakt worden, van teilen vol bloed, eindeloze modder en verwoestende vuurballen, verbouwereerde schildknapen en gillende edelvrouwen, en uiteraard heldhaftige tempelridders en hun kompanen tijdens hun harde en alles vernietigende confrontatie met de krachten van het kwaad. Als een goed verhaal, karakterontwikkeling en production value niet in uw top 3 staan, dan is Ironclad beslist een kolfje naar uw hand.

James Purefoy, u herkent hem als Marc Antony uit Rome (2005-2007) en als King Lot uit Camelot (2011), mag de rol van de toegewijde tempelridder voor z’n rekening nemen, een man die gedesillusioneerd is sinds zijn deelname aan de kruistocht naar het Heilig Land (waar z’n medebroeders zich ferm hebben misdragen) en die zich meer dan ooit aan God heeft gewijd. Op die manier waakt Hij over mijn ziel en worden al de doden die ik in zijn naam heb gemaakt mij vergeven, zegt hij tegen jonkvrouw Isabel die door koning Jan in een huwelijk is gedwongen met de veel oudere baron van Rochester Castle en die hem probeert te verleiden, waarin ze volgens haar hofdame niet zal slagen omdat tempelridders vrouwen haten. Het is een beetje een flauwe romantische verhaallijn met een weinig indrukwekkende Kate Mara (Transsiberian, 2008) als de ongelukkige jonkvrouw die wel eens wat anders in bed wil dan een impotente kasteelheer.
 

 

In de nevenrollen ziet u Brian Cox (Match Point, 2005) als wolhandelaar Albany, de man die de magnificent seven met z’n vele geld bijeenbrengt, Derek Jacobi (The King's Speech, 2010) als Cornhill, en Jason Femyng (Thee Curious Case Of Benjamin Button, 2008) als Becket, drie door de wol geverfde vechtersbazen die op een sympathieke, maar weinig diepgravende manier worden geportretteerd. Paul Giamatti (John Adams, 2008) kruipt in de huid van koning John en dat doet hij niet alleen met veel enthousiasme, hij schildert Jan ook als een man die overtuigd is van z’n gelijk, want waren het niet zijn voorouders die vanuit Frankrijk de oversteek maakten om van een woestenij een beschaafd land te maken met een eigen cultuur en godsdienst? Historisch mag hij dan in het ongelijk gesteld zijn, in Ironclad is z’n pleidooi niet alleen sterk, maar ook geloofwaardig. Charles Dance (Game Of Thrones, 2011-2012) ten slotte is een acteur die altijd op z’n pootjes terechtkomt en de manier waarop hij aartsbisschop Langton van Canterbury gestalte geeft, een man die opkomt voor de rechten van het volk, in dit geval die van de baronnen tegen het machtsmisbruik van koning Jan, het getuigt van een groot meesterschap. Dance zag u eerder ook al in In The Presence Of Mine Enemies (1997), Fingersmith (2005) en veel langer geleden nog in Alien 3 (1992) en in het prachtige The Jewel In The Crown (1984).
 

De beeldkwaliteit is goed, zij het dat er niet veel kleur overblijft in een film die gedomineerd wordt door bruin en zwart met de grijze burchttoren als achtergrond. De gevechtscènes zijn prachtig gechoreografeerd, opgenomen én gemonteerd en liefhebbers van het genre zullen ervan snoepen. Er zijn geen ongerechtigheden en het zwartniveau is in orde. Voor de soundtrack is een beroep gedaan op Lorne Balfe, niet de eerste de beste componist, want hij mocht ook al aantreden voor o.a. The Dark Knight (2008), voor Sherlock Holmes (2009) en voor The Da Vinci Code (2006)

Geen
 

 

Ironclad is voer voor liefhebbers van geweld, avontuur en gore, want meer heeft deze film niet te bieden. Meer dan genoeg, zegt u? Wellicht. Wie zijn wij om daaraan nog meer woorden vuil te maken.