FILM
Veertig jaar geleden arresteerde K (Tommy Lee Jones) de Boglodiet Boris The Animal (Jemaine Clement) bij de lancering van de Apollo 11. Bij die gelegenheid schoot K er bovendien Boris' arm af. Veertig jaar later zit Boris in een zwaarbewaakte gevangenis op de maan, maar dankzij een uitgebreide list met een taart (!) slaagt hij erin om door de muur te breken. Dankzij de uitvinding van zijn medegevangene, Obadiah Price (Lanny Flaherty), kan Boris terug in de tijd reizen, en is hij van plan K te doden vooraleer die hem kan arresteren en/of zijn arm er afschieten. K's partner J (Will Smith) wordt op een ochtend wakker in een alternatief universum, waarin K veertig jaar geleden werd omgelegd door Boris, en waarin de Boglodieten op het punt staan de Aarde te veroveren. J's enige kans bestaat erin om terug te keren naar 1969 en de jonge K (Josh Brolin) te waarschuwen voor het nakende gevaar. De enige manier om de invasie te voorkomen is dat K ditmaal Boris niet arresteert maar gewoon koudweg neerschiet. 1969 is echter niet dadelijk het vriendelijkste era voor de zwarte medemens, zoals J tot zijn schade en schande moet ondervinden. K zelf gelooft geen woord van wat de tijdreizende J hem diets tracht te maken, en J eindigt ei zo na in een gigantische neuralyzer.

Tien jaar na de eerder teleurstellende sequel Men In Black II en een beetje surfend op de 3D-hype vond regisseur Barry Sonnenfeld het nodig om zijn agenten J en K nog een laatste keer op missie te sturen. Waar dit op het eerste zicht lijkt op het schaamteloos uitpersen van de bestaande franchise, verbaast Men In Black III in de positieve zin. J en K zijn qua karakter nog steeds dezelfde, J is het oneliners spuiende zwarte verbale geweld dat zich met een zekere dosis cynisme van zijn job kwijt, K is de onhandelbare nurkse stoïcijn die nog minder verschillende gelaatsuitdrukkingen kan hanteren dan Steven Seagal in zijn hoogdagen. Om het gegeven fris te houden is er net als in het derde deel van Back To The Future sprake van een rolwissel: in de sixties is J eerder de ernstige helft van het duo terwijl K - althans voorlopig nog - de fluitend zorgeloze partner is. Verrassend genoeg weet Sonnenfeld in dit derde deel de verhaallijn een mooie wending te geven waardoor het duidelijk wordt waarom K de verbitterde man is geworden die hij anno 2012 is. De manier waarop de verhaallijn full circle beëindigd wordt en de film weer aansluit bij het eerste deel, is zelfs zeer goed en respectvol gedaan en je verwacht van een franchise die ruim tien jaar in de ijskast heeft gelegen niet dat er zoveel moeite is in gestoken, wat bedoeld is als compliment. Films over tijdreizen zijn altijd een beetje dansen op een slappe koord; er zitten echter weinig tot geen plotgaten in dit scenario. De gebeurtenissen worden mooi gecentreerd rond de lancering van de eerste bemande maancapsule, en de sfeer van de late sixties, waarin onder meer Andy Warhol wordt opgevoerd in een weinig benijdenswaardige rol, komt netjes tot uiting. Voor de rest wordt er feitelijk goed geacteerd in de film: alleen Tommy Lee Jones heeft niet zo'n bijzonder grote rol - het incident in het sushirestaurant aan het begin van de film is er duidelijk ingevoegd om de man toch nog een paar lijnen tekst te gunnen - maar Josh Brolin als jonge K speelt voorwaar een betere Tommy Lee Jones dan Jones zelf, compleet met alle kleine onhebbelijkheden van zijn personage. Will Smith is zodanig met zijn personage J vergroeid dat hij geen enkel probleem heeft om te overtuigen. Michael Stuhlbarg als de knuffelbare alien Griffin heeft wat weg van hoe Robin Williams in zijn jonge jaren Mork van Ork speelde. Dé ster van de film is echter Jemaine Clement, die met zoveel bravoure de superslechterik Boris The Animal neerzet, dat we de makers van de franchise bijna vergeven hebben voor de zware blunder dat ze in het tweede deel Johnny Knoxville gecast hebben. Wegens zijn problemen met de arm der wet is Rip Torn de afwezige in dit derde deel. Zijn rol wordt opgevuld door Emma Thompson als de nieuwe baas van het kippenhok, agent O; door haar rol in de jaren zestig in te laten vullen door Alice Eve heeft men van de nood een deugd gemaakt en ineens een love interest voor agent K geïntroduceerd. Een lach en een traan, wat romantiek en veel slapstick: Men In Black III zit op het goede spoor.

BEELD EN GELUID
Men In Black III heeft net zoals zijn twee voorgangers een voorbeeldige beeld-en geluidskwaliteit meegekregen. Op het beeld is compleet geen ruis of artefacting te zien, wat onder meer duidelijk wordt in het bijna steriele hoofdkwartier van de MiB anno 2012. De nachtelijke scènes, zoals de achtervolging van Boris op de monocycles, zien er zeer strak en gedetailleerd uit, en er gaat in het donker geen detail verloren. De kleuren zijn goed gekozen, en er wordt zelfs een spelletje gemaakt met het laten contrasteren van de paletten in de twee tijdvakken, wat altijd leuk is in films over tijdreizen. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is dynamisch en ruimtelijk; vooral de scènes van het vertrek van de maanraket zijn overdonderend, maar eigenlijk zitten er geen dode momenten in.

EXTRA'S
In de menu's vinden we eerst en vooral een eerder mak spelletje "Spot the Alien" terug. Daarna volgen er een drietal redelijk aanvaardbare documentaires. In "Partners in Time: The Making of MiB 3" (26:24) wordt de film in zijn algemeenheid tegen het licht gehouden en vergeleken met zijn voorgangers. De docu bevat een hoop wederzijdse schouderklopjes en is redelijk licht, maar verantwoordt wel het bestaan van het sluitstuk van de trilogie. "The Evolution of Cool: MiB 1960's Vs. Today" (11:14) toont ons hoe de setdesigners het hoofdkwartier van MiB anno 2012 nog een beetje sterieler hebben gemaakt, het volwaardige papierloze kantoor, terwijl het retro-futuristisch design in 1969 oranje meubelen, secretaressen met elk een bus haarlak in hun kapsel en ponsmachines terug "in" laat zijn, en er wordt ons getoond hoe onder meer de gsm's (een joekel van een apparaat), de neuralyzer en de wapens er in de sixties uitzaken. In "Keeping It Surreal: The Visual Effects of MiB 3" (10:26) wordt ons een blik gegund op de totstandkoming van onder meer de grote vissen, de maangevangenis en het voortdurend uit elkaar vallende gezicht van Boris The Animal. Uit deze documentaires leren we onder meer welke moeite men zich getroost heeft voor het creëren van de éénwielige monocycles waarmee de agenten zich in de sixties verplaatsen, het zooitje illegale vissen uit Mr. Wu's restaurant en natuurlijk de finale op Cape Canaveral, waarvan de grootste uitdaging was om het zo historisch mogelijk te laten lijken op de eerste bemande maanlancering. Meer in detail bieden de documentaires "Scene Investigations" ons inzicht in de speciale effecten uit welbepaalde scènes: Lunar prison escape (4:29), Showdown at Mr. Wu's (4:27), J's time jump (4:07) en The Monocycle chase (4:37). De scènes worden voorts van de speciale effecten ontdaan in zes Procession Reels, met bijdragen over de MiB 3 trailer (2:38), Creating the weasel (2:54), Alien fish (3:04), Agent J prepares to time jump (1:34), Monocycle chase (4:02) en Creating Cape Canaveral (3:59). Na een melige gag reel (3:54) is het tijd voor een videoclip. Waar op de vorige twee films Will Smith zelf nog een luchtig deuntje mocht komen rappen, is het nu de beurt aan de (beperkte) talenten van ene Pitbull, eerder een chihuahua zonder tanden die het beste zou gediend zijn met een spuitje. Cross-promotionele trailers zijn ook onlosmakelijk verbonden met deze releases.

CONCLUSIE
Het zou zonde zijn om uzelf in deze ultieme fase te neuralyzeren en deze film, een uitstekende en waardige afsluiter van de Men In Black-franchise, aan u te laten voorbijgaan, want u mist wat. Deze prima Blu-ray is los verkrijgbaar, alsook in een boxset met zijn twee voorgangers.