FILM
Op 11 februari 2012 overleed Whitney Houston, één van 's werelds grootste R&B-artiesten. Een van de laatste dingen die Whitney in haar korte leven deed was meespelen in Sparkle. Hoe mooi haar platen soms waren, toch was de popster op het witte doek niet bepaald een hoogvlieger. De maag van veel filmliefhebbers zal zich wellicht nog omkeren als we The Bodyguard  ter sprake brengen en dan hebben we het nog niet eens over Waiting To Exhale of het al even afschuwelijke The Preacher's Wife gehad. Gelukkig voor ons is Sparkle heel wat beter, ofschoon er buiten de States geen hond in deze muziekfilm was geïnteresseerd. Sparkle is een remake van de gelijknamige film uit 1976 die door Joel Schumacher is geschreven en zowel voor Irene Cara (het zangeresje van de Fame- en Flashdance-hits) als voor Philip Michael Thomas (inderdaad, Rico Tubbs van Miami Vice) de doorbraak betekende. Dat de film buiten de States geen hoge toppen scheerde heeft veel te maken met het feit dat de hoofdrol wordt vertolkt door Jordin Sparks (de jonge winnares van de zevende editie van American Idol), een "zangtalent" dat in onze contreien gelukkig nog niet is ontdekt. In Amerika is de jonge Jordin echter het nieuwe gouden haantje bij uitstek. Het was dan ook Whitney Houston die het sterretje in de remake wilde zien optreden. Houston had de rechten van de film al jaren voordien opgekocht omdat het ooit de bedoeling was om de nieuwe versie met popidool Aaliyah te draaien, doch besliste haar tragische dood in 2001 daar anders over.

Het verhaal van Sparkle speelt zich af in Detroit tijdens de jaren 60, een periode waarin de autostad door het Motown-succes de bijnaam Hitsville kreeg. Iedere zwarte tiener droomde er destijds over om in de illustere voetsporen van Diana Ross te treden, zo ook de drie zusjes Anderson. Tammy (Carmen Ejogo) beseft wel dat ze net als Sparkle (Jordin Sparks) en de schuchtere Delores (Tika Sumpter) heel wat talent heeft, doch ziet ze een popcarrière niet zitten. De platenbonzen die altijd in de weer zijn om de nieuwe Aretha te vinden beschouwen dat als een regelrechte zonde. Stix (Derek Luke) probeert de meisjes ervan te overtuigen om een platencontract bij Columbia te tekenen, doch probeert moeder Emma (Whitney Houston) daar op alle mogelijke manieren een stokje voor te steken. Ze kijkt neer op popmuziek, het is duivelsmuziek die ongewenste kinderen veroorzaakt, aldus de diepgelovige vrouw. Zoals dat altijd het geval is in films willen de kinderen niet naar de wijze (nou ja) woorden van hun moeder luisteren en zoals verwacht belanden de drie zusjes in de keiharde muziekindustrie. Het is niet alleen glamour die op hun wacht, ook de ellende staat voor de deur. Dat ondervindt Tammy als ze tegen de zin van haar moeder in het huwelijksbootje stapt met komiek Satin Struthers (Mike Epps). De echtgenoot heeft losse handjes en is een rem op de roem van de zusjes Anderson.

Het zal je wellicht al zijn opvallen dat Sparkle niet het soort film is waarvan je veel verrassingen moet verwachten. Het scenario bulkt van de clichés en je hebt het allemaal al eens eerder in Dreamgirls van Bill Condon of de matige Tina Turner-biografie What's Love Got To Do With It gezien. We hebben er wel het raden naar of het nu echt de bedoeling was of niet, maar de scènes waarin de arme Tammy door haar echtgenoot wordt afgeranseld, roepen herinneringen op aan Whitneys ervaringen met Bobby Brown. Heel wat fans verwijten hem de dood van Whitney. Maar goed, ondanks het feit dat er heel wat rake klappen worden uitgedeeld voelt Sparkle veel te veel als een brave Disney-film aan. Dat is wellicht de grote zwakte van de film. Er wordt degelijk geacteerd (zelfs door Houston), maar het slappe scenario is net zo melig als een R. Kelly-nummer. Het is wellicht geen toeval dat hij de man was die de nieuwe nummers schreef en dat is meteen het tweede knelpunt. Naast enkele onverwoestbare soulklassiekers zijn er ook nog enkele geslaagde nummers uit de oorspronkelijke film (allemaal geschreven door soullegende Curtis Mayfield), maar de nieuwe composities slaan werkelijk nergens op. Meer zelfs, de songs klinken veel te modern en passen helemaal niet in de sixties. Een ander zwak punt is Jordin Sparks zelf. Alles draait om haar zangtalent dat technisch wel in orde is, maar je geen enkele seconde bij de keel grijpt. Bovendien zal ze nooit de geschiedenis ingaan als een onvergetelijke actrice. Wie uit is op onschuldig entertainment zal deze prent misschien wel kunnen appreciëren, maar een klassieker zoals Lady Sings The Blues is Sparkle geenszins geworden.

BEELD EN GELUID
Puur technisch bekeken is deze film zowel op beeld- als geluidsvlak een knaller. Alles oogt haarscherp, de kleuren zijn wondermooi zonder ook maar één defect en er is een geluid aanwezig om u tegen te zeggen. En toch, hoe perfect het allemaal is, toch blijft het enorm karakterloos. Dat geldt zowel voor het geluid (soulmuziek had net zo veel ziel omdat de muziek niet perfect was) als voor het beeld. De composities van R. Kelly hebben trouwens niks met Motown of soul te maken. Meer zelfs, deze verschrikkelijke R&B bestond in de jaren zestig nog niet! Op deze soundtrack vind je het nummer Celebrate terug, het laatste liedje dat Whitney tijdens haar leven opnam.

EXTRA'S
Als je het extra materiaal in minuten zou omzetten, dan krijg je het idee dat het om een hele hap gaat. Helaas draait bijna alles om de muziek en kom je bitter weinig over de film te weten. Wie maar niet genoeg kan krijgen van de deuntjes kan ze van de eerste tot de laatste seconde herbekijken in Expanded Performances, ook al zal het een raadsel blijven wie daar nu in godsnaam behoefte aan heeft. A Tribute To Whitney Houston is misschien wel een veelbelovende titel, maar jammer genoeg is het niet meer dan een samenraapsel van inhoudsloze interviews met mensen die met haar in Sparkle hebben samengewerkt. En jawel, ze vonden het allemaal een eer om met haar te mogen werken, of wat had je anders verwacht? A Dream Come True vertelt het verhaal over (echt waar) de droom die werkelijkheid wordt of kort samengevat: hoe het komt dat een film die tien jaar eerder moest worden uitgebracht pas een decennium later het levenslicht zag. In A Sparkling Performance probeert men de kijker in een kwartiertje tijd wijs te maken dat Jordin Sparks een ware kunstenares is. Eens je daarvan overtuigd bent, probeert men je ook nog in Sparkle & Shine te vertellen dat de rest van de cast eveneens uit klasbakken bestaat. Regelrechte promotroep dus waar geen mens enige boodschap aan heeft. Indien je na dat alles nog niet genoeg hebt van al het R&B-geweld vind je ook nog een aantal videoclips op deze Blu-ray terug. Niks om van wakker te liggen dus.

CONCLUSIE
Sparkle is een vakkundig, maar inspiratieloos muzieksprookje dat te veel door Jordin Sparks wordt gedragen. Het jonge meisje kan wel een aardige noot zingen, maar zowel haar songs als haar acteerprestaties zijn volslagen zielloos. Desalniettemin is Sparkle geen draak van een film, wel zat er heel wat meer in. Een groot minpunt is ook de afgrijselijke soundtrack die werd gecomponeerd door R. Kelly.