BLUE LAGOON, THE (BLU-RAY)
Bespreking door: Werner - Geplaatst op: 2013-08-18
FILM
Wanneer het schip van Arthur Lestrange (William Daniels) vergaat, weet matroos Paddy Button (Leo McKern) in een roeiboot een onbewoond eiland te bereiken, samen met Lestranges zoon Richard (Glenn Kohan) en het pas wees geworden nichtje Emmeline (Elva Josephson). De matroos kan nog net een hutje opzetten vooraleer hij overlijdt aan de noodlottige gevolgen van een aangespoeld vat rum, gecombineerd met een nachtelijke zwempartij. Richard en Emmeline kunnen zich aanvankelijk goed redden op het eiland waar het fruit weelderig aan de bomen groeit. Wanneer ze echter pubers worden, ontdekken Richard (Christopher Atkins) en Emmeline (Brooke Shields) meer en meer dat de éne een jongetje is en de andere een meisje. Dat gaat gepaard met het nodige gekibbel over en weer, maar ook met haast dierlijke seksuele aantrekkingskracht. Van een terugkeer naar de beschaafde wereld is er dan al lang geen sprake meer. En van het één komt het ander: het compleet nooit voorgelichte koppel wordt van de éne dag op de andere geconfronteerd met het feit dat er zomaar een baby'tje uit Emmeline komt vallen.
In het post-Dutrouxtijdperk is het quasi onmogelijk geworden om de klassieke roman van Henry De Vere Stacpoole - die dateert van 1908 alstublieft dankuwel! - met als hoofdonderwerp een incestueuze relatie tussen een neefje en een nichtje nog verfilmd te krijgen, maar ook in 1980, op het einde van de tolerante seventies, was de film ook al voer genoeg voor schandaal. Zowel de volwassen Richard en Emmeline als de kindversies zijn in deze film uitgebreid butt naked te bewonderen, wat gezien de aard van het boek onvermijdelijk is. Gechoqueerde puriteinse christenen staken een litanie af over de decadentie van Hollywood en het moreel verval (en er was ook nog iets bij over de terugkeer van de antichrist of zo), dus laat ons hopen dat ze bij deze gelegenheid niet zo stom zijn om deze Blu-ray te kopen en dan opnieuw gechoqueerd te zijn.
Hoe dan ook, het heeft een eeuwigheid gekost om twee geschikte castleden te vinden, vooral omdat regisseur Randal Kleiser - ik associeer de man altijd met het walgelijk debiele en foute Grease - het aanvankelijk in zijn hoofd had gehaald om de twee acteurs ongeveer het gros van de film poedelnaakt te laten spelen, een voorstel dat het uiteindelijk niet haalde. De lijst van bekende acteurs die uiteindelijk afhaakten voor de rol van Emmeline is niet te overzien, en bevat grote namen als Jamie Lee Curtis, Carrie Fisher, Kim Basinger, Bridget Fonda, Anjelica Huston, Daryl Hannah, Jodie Foster, Jennifer Jason Leigh, Michelle Pfeiffer en nog veel meer, en het had een haar gescheeld of Richard was vertolkt door John Travolta, John Belushi, Sean Penn, Richard Gere, Matt Dillon en zelfs Christopher "Superman" Reeve. Soit. Preutse doos Brooke Shields kreeg uiteindelijke de rol nadat ze heronderhandelde dat haar personage toch voor het grootste deel van de film gekleed zou rondlopen, én dat ze voor de naaktscènes gebruik kon maken van de diensten van een dubbelgangster. Enerzijds begrijpelijk omdat ze op het ogenblik van de opnames nog maar veertien (!) was, en dat in dergelijk geval de keuringscommissie het niet bij een R-rating zou hebben gelaten. De film heeft weinig tot niets bijgedragen aan de carrière van beide acteurs: Christopher Atkins heeft zich naderhand uitsluitend nog in het B- en C-circuit kunnen manifesteren, terwijl Shields zich vooral onledig heeft gehouden met veelal flauwe tv-sitcoms van bedenkelijk allooi, maar geen enkele keer nog heeft mogen fungeren in een A-blockbuster. Hun vertolking in deze film is echter adequaat. Critici vielen nogal eens over de simplistische dialogen en het kinderachtige gedrag van Shields' personage, maar we mogen niet vergeten dat de gehele opzet van de film net is om jongvolwassenen af te beelden met een sociale ontwikkeling van een kind van acht. Men had eventueel dit nog realistischer kunnen maken door de personages in de loop der tijd een eigen vocabularium te laten ontwikkelen - dat zulks perfect mogelijk is bewijst een film als Watership Down. Bovendien zijn een paar van de scènes rake typeringen: het getraumatiseerde gedrag van Emmeline bij haar eerste maandstonde, terwijl ze compleet geen seksuele voorlichting heeft gehad, zit recht op de waarheid.
Nochtans is The Blue Lagoon een redelijk getrouwe verfilming van de schandaalroman van De Vere Stacpoole geworden, waarin de hete hangijzers niet uit de weg worden gegaan. De film levert een interessante bijdrage aan de nature vs. nurtured-discussie, waarin men om het simpel te stellen de vraag tracht te beantwoorden of seksueel gedrag aangeboren of aangeleerd is. Het beetje wat Richard en Emmeline over de relatie tussen man en vrouw weten wordt aangeboden door een reeks vieze prentjes die Paddy heeft weten te bergen; soms wordt tot in het absurde toe toch nog de klemtoon gelegd op het aangeleerde aspect. Zo wordt waarschijnlijk om de conservatieve aanhangers van geen-seks-voor-het-huwelijk te paaien een scène voorzien waarin Richard en Emmeline op een plaatje zien hoe een koppeltje netjes trouwt zoals de norm voor fatsoenlijke burgers is, waarmee ze met een improvisatie en de middelen die ze ter beschikking hebben er een eigen draai aan geven alvorens (tijdens? nadat?) van bil te gaan. Sommige scènes komen wat knullig over, mee door een overdaad aan gêne van Shields, waarbij je je de vraag kan stellen hoe de film er zou uitgezien hebben mocht men voor de vrouwelijke hoofdrol iemand met minder morele bezwaren gekozen hebben. Toch blijft er uiteindelijk een mooie coming-of-agefilm over, waarbij de naaktscènes smaakvol in beeld gebracht worden, maar waarbij ook - wat sommige mensen nogal eens vergeten - de natuurpracht van de Fiji-eilanden weergaloos mooi in beeld wordt gebracht.
Er werd in 1991 een sequel geschoten, Return To The Blue Lagoon, met Brian Krause en Milla Jovovich. Doe mij en uzelf een plezier en negeer dat die film ooit gemaakt is.
BEELD EN GELUID
Geloof het of niet, maar The Blue Lagoon werd nog genomineerd voor een Oscar voor de cinematografie van cameraman Néstor Almendros. Deze Blu-rayversie biedt in HD wellicht de best mogelijke kijkervaring die we van deze oudere film ooit zullen mogen aanschouwen, en vooral op gebied van kleurbalans en belichting scoort deze transfer hoge toppen. Ook is er veel detail zichtbaar. Een minpunt is dat het met de scherpte niet altijd even goed zit, en vooral in langeafstandshots van het tropische eiland gaat het beeld hier en daar de mist in - figuurlijk dan. De DTS-HD MA 5.1-track weet vooral de soundtrack van Basil Pouledoris te onderstrepen, en details in de ambiënte soundtrack die voorheen amper hoorbaar waren, worden nu geopenbaard. De dialoog klinkt echter niet even overtuigend, en er zitten één of twee scènes in de film waar het geheel té kunstmatig klinkt om een topscore te kunnen rechtvaardigen.
EXTRA'S
We moeten het afleggen tegen een versie van het Amerikaanse kwaliteitslabel Twilight Time, die véél dikker bezaaid is met extra's, waaronder twee audiocommentaren. Na een promotioneel getinte documentaire The making of The Blue Lagoon (9:08) en een trailer (2:45) is de pret al voorbij.
CONCLUSIE
De cultreputatie die The Blue Lagoon beslist om de verkeerde redenen heeft verworven doet een beetje afbreuk aan de kwaliteiten van deze coming-of-agefilm, in wezen een oprecht liefdesverhaal gesitueerd op een tropisch eiland. Wellicht had de transfer nog net iets beter gekund, maar wellicht zullen er voor een grondige restauratie van deze prent niet echt veel middelen beschikbaar zijn.
Studio:
Sony Pictures HE
Regie:
Randal Kleiser
Met:
Brooke Shields, Christopher Atkins
Beeldformaat:
1.85:1 HD
Geluid:
Engels DTS-HD MA 5.1
Portugees Dolby Digital 5.1
Frans Dolby Digital Mono 1.0
Duits Dolby Digital Mono 1.0
Italiaans Dolby Digital Mono 1.0
Spaans Dolby Digital Mono 1.0
Ondertitels:
Nederlands, Engels, Frans, Duits, Italiaans, Spaans, Portugees, Deens, Fins, Noors, Zweeds, Japans, Engels CC
Extra's:
• Documentaire "The making of The Blue Lagoon"
• Trailer