FILM 
Wederom kreeg Martin Scorsese geen Oscar. Een schande. Niet alleen is The Wolf Of Wall Street de beste film uit het Oscargroepje van dit jaar, ook is Marty zonder twijfel de beste regisseur aller tijden. Een zeer controversiële filmmaker, dat wel. Het is daarom wellicht dat hij dit jaar zo’n beeldje niet heeft gekregen. Net zoals in 1980 toen Robert De Niro en editor Thelma Schoonmaker wel met een prijs werden bedacht, maar de genie van dit meesterwerk met lege handen naar huis werd gestuurd. Dit boksdrama wordt door menig filmliefhebber als de beste prent beschouwd die Scorsese ooit heeft gedraaid. Zelf weet ik nog altijd niet of ik deze titel aan Taxi Driver of aan de biografie van Jake LaMotta schenk. Feit is wel dat Raging Bull één van de laatste films was waarin regisseurs een absolute vrijheid hadden. Meer zelfs, United Artists was zo in de weer met Heaven’s Gate (het geflopte epos van Michael Cimino dat heel Hollywood zou veranderen) dat Scorsese niet werd gestoord.

Raging Bull is immers een zeer dure productie en het was niet zo vanzelfsprekend dat Scorsese deze film in zwart-wit kon draaien. Achteraf bekeken zorgde deze ingeving - een tip van de Britse filmlegende Michael Powell (de echtgenoot van Schoonmaker) - voor een cinematografisch hoogtepunt, op dat moment was het een enorm risico. Het is wel bizar dat Raging Bull één van de grootste (zo niet de beste) sportdrama’s ooit werd omdat Scorsese helemaal niet van sport houdt. De New Yorkse filmer houdt het liever op muziek en het was vooral Robert De Niro die aandrong op een verfilming van Peter Savages boek. Reeds tijdens de opnames van Bertoluccis 1900 was De Niro diep onder de indruk van het schrijfsel. In die tijd was hij nog de lievelingsacteur van Scorsese en dus was het nogal wiedes voor De Niro dat hij voor de verfilming zou zorgen. Uiteindelijk gaf Scorsese het boek door aan Paul Schrader, maar die sleutelde zo hard aan het oorspronkelijke verhaal dat De Niro weigerde om mee te werken. Uiteindelijk liep alles gesmeerd en werd Raging Bull één van de films die steevast in de top tien van beste films aller tijden staat. Terecht? Reken maar!

Natuurlijk is Scorsese de ideale man om dit script te draaien. Hij mag dan wel niets van sport afweten, maar het hele verhaal speelt zich af in de Lower East Side van Manhattan in de jaren 40: de arme buurt van New York waar Scorsese zelf opgroeide. Het enige talent dat Jake LaMotta (Robert De Niro) bezit is zijn uithoudingsvermogen en zijn vuisten waardoor hij in de boksring belandt. De Bronx Bull zoals hij wordt genoemd, vecht tegen de allergrootsten (van Sugar Ray Robinson tot Marcel Cerdan). LaMotta is niet alleen een beest in de ring, ook in de huiskamer slaat hij alles verrot. Zijn vrouw Vickie (Cathy Moriarty) krijgt om de haverklap rake klappen. Jake is ontzettend jaloers en denkt dat zij met iedereen in bed duikt, zelfs met zijn broer Joey (Joe Pesci) die tevens zijn manager is.

Er zijn verschillende redenen waarom Raging Bull zo’n meesterwerk is. United Artists spoorden de producers wel aan om een nieuwe Rocky te maken, maar uiteindelijk werd het een cinefiele parel die iedereen bekoorde (ofschoon de film de eerste weken de grond werd ingeboord). Het heilige trio Scorsese-Schoonmaker-Schrader werkt altijd. Er is over ieder shot uitvoerig en lang nagedacht en Schrader wist verdomd goed dat hij met de allerbeste acteur kon werken. Want jawel, je merkt het vandaag niet meer, maar tot op het einde van de jaren 80 was Robert De Niro de allerbeste acteur die op deze planeet rondliep. De Niro ging enorm ver in deze film. Door een dieet van milkshakes en cheesecakes verdikte hij 30 kilo om zo gestalte te kunnen geven aan de bokser uit 1956 die toen eigenaar werd van een nachtclub in Miami en compleet aan de drank verslaafd raakte. Ook Joe Pesci is een klasbak, ten minste als je hem een krankzinnige bruut laat spelen. De Niro ontdekte Pesci na het zien van The Death Collector. Pesci was wel tweede keuze omdat oorspronkelijk de voorkeur naar Robert Redford uitging, maar die was bezet.

BEELD EN GELUID
Of Raging Bull op Blu-ray enige meerwaarde kan bieden blijft een moeilijke vraag. Scorsese opteerde immers voor een prachtige, korrelachtige zwart-witfotografie die op een dvd bijna hetzelfde resultaat geeft. Jammer genoeg vond iemand het een goed idee om voor gele ondertiteling te kiezen, wat uiteraard afschuwelijk oogt. De ondertiteling uitschakelen is een allesbehalve gemakkelijke klus, weinig mensen zullen immers het gemompel van De Niro en Pesci begrijpen. De soundtrack is er eentje om in te lijsten. Naast de klassieke score van Pietro Mascagni, kun je tevens deuntjes van Perry Como, Nat King Cole, Ella Fitzgerald en Tony Bennett horen.

EXTRA'S
Ik beken. Het bekijken van een film met een audiocommentaar vind ik één van de meest overbodige dingen waar een cinefiel zich mee kan bezighouden, maar dat geldt niet als de moderator Martin Scorsese is. De New Yorker ademt gewoon cinema uit en heeft echt iets zinnigs te vertellen. Ook met het andere bonusmateriaal zitten we op rozen. Er zijn vier documentaires die samen voor meer dan een uur interessante beelden zorgen. Iedereen die bij de film betrokken was vertelt zijn verhaal, zelfs de echte Jake LaMotta die het normaal vindt dat jonge kinderen stelen. Na de première vroeg hij zijn ex-vrouw of hij werkelijk zo’n varken was, waarop zijn gewezen echtgenote antwoordde dat hij in realiteit nog erger was.

CONCLUSIE
Raging Bull is inderdaad zo’n film die opduikt in lijstjes van werken die iedere cinefiel moet hebben gezien. Je kan je misschien vragen stellen bij deze titels, maar dit drama hoort er zeker bij.