Tijdens een interview op de Franse televisie verklaarde Alain Delon zonder blikken of blozen dat Jean-Pierre Melville de grootste cineast aller tijden is. Deze filmmaker, één van de grote namen uit de nouvelle vague-beweging, mocht dan wel één van Delons beste vrienden zijn, toch had de echtgenoot van Romy Schneider een beetje gelijk. Ten minste als we het over misdaadfilms hebben, want Melville was zonder meer de grootmeester in het genre. De Franse filmmaker heeft zijn bewondering voor de Amerikaanse cinema nooit onder stoelen of banken gestoken, desalniettemin ontwikkelde hij een heel aparte stijl die nooit zou worden geëvenaard.

 

Melville was het soort cineast dat de misdaad tot in de puntjes in beeld brengt. Zijn manier van filmen is het tegenovergestelde van de hedendaagse (onnozele) CG-cinema. Iedere beweging is belangrijk en zijn camerawerk zorgt ervoor dat je oog het daadwerkelijk ziet. Het mooiste voorbeeld daarvan is de kraak in Le Cercle Rouge, maar ook de openingsscène in Le Samouraï, want het duurt zo maar eventjes zeven minuten vooraleer het allereerste woord word gesproken.

 

Jean-Pierre Melville (1917-1973) maakte in zijn korte leven één kortfilm en dertien langspeelfilms. Wellicht is Le Samouraï, samen met Le Cercle Rouge, zijn bekendste. Jef Costello (Alain Delon) is een huurmoordenaar in Parijs. Hij leeft in eenzaamheid en is een man van weinig woorden. Hij krijgt een opdracht en voert die uit zonder er zich vragen bij te stellen. Als hij een eigenaar van een nachtclub lood in de maag pompt, loopt alles mis. Er volgt een intrigerend kat-en-muis-spel.

 

Delon is de geknipte acteur voor dit soort rol. Dankzij het cinematografische genie van Melville en de fotogenieke Delon zijn alle beelden om in te lijsten. Melville neemt de kijker mee in een Parijs dat we niet kennen. Geen kiekjes van de Notre Dame of de Eiffeltoren, maar wel verlaten steegjes die tegelijkertijd charme en gevaar uitstralen. Zijn tegenspeelster was zijn toenmalige echtgenote Nathalie Delon: een adembenemende schoonheid die buiten Frankrijk nooit is doorgebroken. Eigenlijk gebeurt er niet zo veel in de film, maar iedere seconde is wel razend spannend. Bovendien maakt Melville er een gelijke match van. Er zijn geen helden. De misdadigers voeren, net als de flikken, hun job uit. Degene die wint is hij die het geluk aan zijn zijde heeft, net als in het echte leven.

De transfer die je op deze Blu-ray te zien krijgt is ronduit fantastisch. De prent dateert wel uit 1967, maar dankzij de haarscherpe kleuren lijkt het wel alsof je naar een film kijkt die nu is gemaakt. De geluidsband is Frans mono, maar je hoort geen geruis op de achtergrond.