FILM
De Galactische Federatie zit met de handen in het haar wanneer de gekke geleerde doctor Jumba (David Ogden Stiers) in het geheim genetische experimenten heeft gevoerd. Zijn Experiment 626 (Chris Sanders) is een klein blauw monstertje dat alles vernietigt wat hij op zijn weg tegenkomt. De Federatie besluit bij monde van haar presidente (Zoe Caldwell) om het gedrocht op een onbewoonde asteroïde te kieperen, maar het wezen neemt de benen en stort neer op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Daar ontmoeten we het weesmeisje Lilo (Daveigh Chase), die bij haar oudere zus Nani (Tia Carrere) woont, nadat hun ouders zijn omgekomen in een ongeval. Lilo is op zijn zachtst gezegd een sociaal gevalletje, zwaarmoedig omdat ze altijd buiten de boot valt. Nani doet haar best om in het onderhoud van haarzelf en haar zusje te voorzien, en laat daarvoor zelfs haar knappe minnaar David (Jason Scott Lee) in de kou staan, maar het komt regelmatig tot bitse woordenwisselingen tussen de zusjes. De familie, of beter, wat er van over is, krijgt regelmatig bezoek van Cobra Bubbles (Ving Rhames), een sociale werker die er over denkt om Lilo te plaatsen. Als laatste poging om Lilo wat affectie bij te brengen laat Nani haar in het asiel een hondje kiezen. Uit het aanbod kiest ze uitgerekend het genetisch Experiment 626, die bij zijn aankomst op Aarde prompt door een vrachtwagen is overreden, en noemt hem Stitch. Stitch, die achtervolgd wordt door zijn maker, doctor Jumba, en de milieubewuste Aarde-expert, Agent Pleakley (Kevin MacDonald), gedraagt zich als een aardig hondje - af en toe toch - om zich tegen zijn achtervolgers in te dekken. Meestal laat Stitch echter een spoor van vernieling achter, en het kost Lilo alle moeite van de wereld om hem wat elementaire omgangsregels bij te brengen. Wanneer Jumba en Pleakley van hun opdracht om Stitch terug te brengen een fiasco maken, stuurt de Federatie de niets ontziende kapitein Gantu (Kevin Michael Richardson) om orde op zaken te stellen.



Na Atlantis, The Lost Empire en voor Treasure Planet is het weer logischerwijs de beurt aan een iets luchtigere Disney. Lilo & Stitch is een vrijblijvende maar aanstekelijke komedie, waarbij de scenaristen tegen het einde aan alle remmingen overboord hebben gegooid en toch wel héle rare zaken aan het roken waren toen ze dit script schreven. Regisseur Chris Sanders heeft overigens zelf de stem van Stitch ingesproken. Dat het wezentje tegen het einde van de film perfect beleefd Engels spreekt, en zich plots wél kan gedragen als het erop aankomt, is nochtans maar een rare knik in het verhaal, want Stitch is véél geloofwaardiger wanneer hij vernieling zaait. Als een rode draad door het script probeerden de makers de traditionele familiewaarden nog maar eens boven te halen - "O'hana means family, means no one gets left behind or forgotten", om Lilo's levensles in één zin samen te vatten. Alhoewel een ontwricht en danig ontspoord gezin zoals dat van Nani en Lilo geen alledaagse kost is in Disneyfilms, en het verhaal aardig de realistische toer opgaat wanneer het over plaatsingen in voogdijgezinnen handelt, is dit aspect toch wel iets te doorzichtig gebracht om er plezier aan te beleven. Dé revelatie van de film is de kleine Daveigh Chase, die de stem van Lilo heeft ingesproken, en Disney bewijst hiermee dat ze toch nog goed de kinderlijke spontane naïviteit kunnen in beeld brengen. Zo had Lilo's uitleg waarom ze aan een welbepaalde vis op dinsdag een boterham met pindakaas moet geven omdat die vis Heer en Meester van het Weer is, zo uit de mond van uw eigen koters kunnen komen.



Een andere opmerkelijke keuze is om in plaats van originele liedjes uit te pakken met een resem Elvis Presley-klassiekers, uiteraard uit diens Hawaii-periode, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hier commerciële belangen naar aanleiding van het 25 jaar voorheen overlijden van de King een part in hebben gespeeld. De tekenstijl is erg zwierig, op het karikaturale af, en vooral op de ruimtewezens (Jumba heeft vier ogen, Pleakley maar één) hebben de animatoren al hun talent kunnen botvieren. Computeranimaties zijn niet meer weg te denken, en ook in Lilo & Stitch is op het einde de achtervolging van de ruimteschepen langs de kust van Hawaii een lust om te bekijken. De eerlijkheid gebiedt ons wel om te zeggen dat men hier duidelijk mosterd heeft gehaald bij de podrace uit Star Wars Episode I. De overeenkomst tussen de presidente van de Galactische Federatie met de leden van de Trade Federation uit eerder genoemde film is ook wel té toevallig, en als we helemaal gaan vitten op het gebrek aan originaliteit, dan vinden we ook nog dat Pleakley zowel de looks als het karakter van Mike Wazowski uit Monsters Inc. heeft overgeërfd. De film bevat ook enkele traditioneel getekende maar effectieve gags, zoals het regelmatig opduiken van een dikzak die niets met het verhaal te maken heeft, en altijd tevergeefs een ijsje probeert te eten. Alhoewel het happy end wat afgeraffeld is, is Lilo & Stitch uiteindelijk toch een aangenaam tussendoortje geworden, geen groots artistiek succes en zeker niet op commercieel vlak, maar dergelijke films zijn natuurlijk oneindig vele malen beter dan alle direct to video-sequels waar men bij Disney zo veel tijd en zo weinig middelen in steekt.



BEELD EN GELUID
Wat betreft de technische specificaties streeft men bij Disney hoe langer hoe meer naar de status van perfectie. De beeldverhouding 1.66:1 is - in tegenstelling tot Atlantis, The Lost Empire - wél correct, en da's mooi meegenomen, want het is een beeldje om van te snoepen. Zeer scherp, aangename kleuren, niet de minste printbeschadiging te merken, ruis die men nagenoeg met een vergrootglas moet gaan zoeken... alleen af en toe een beetje interlacing, maar anders zou het beeld perfect geweest zijn. Ook het geluid van deze release is dik in orde: een zeer zuivere dialoog, veel details in de surroundkanalen, zoals in de scène waarin Stitch door het verluchtingssysteem probeert te ontsnappen, en natuurlijk de spectaculaire finale, en in de muziekscore van Alan Silvestri geen enkel kraakje te horen. Op de bespreking van The Emperor's New Groove bekloegen we ons nog over het feit dat de ondertiteling te hoog stond, en dat er wél een Nederlandse Dolby Digital 5.1-track aanwezig was, maar "slechts" een Vlaamse 2.0-track. Aan beide verzuchtingen schijnt Buena Vista gehoor gegeven te hebben, want er is geopteerd voor een iets kleiner lettertype dan bij de vorige releases, en alhoewel we natuurlijk virulent voorstander blijven van het bekijken van een film in zijn oorspronkelijke taal, halen de Nederlandse en Vlaamse track beiden dezelfde technische standaard als de Engelse track.



EXTRA'S
Nog steeds start een Disney-DVD ongevraagd met enkele cross-promotionele trailers, in dit geval - hou u vast - Stitch II en Peter Pan II. De menu's zijn mooi geanimeerd, en in vergelijking met pakweg Robin Hood een stuk sneller toegankelijk, wat mooi meegenomen is. We moeten nog steeds een rode kaart trekken voor het wél teleshopping-overdubben en niet ondertitelen van de extra features; echter deze keer kan je, behalve bij het spelletje, wel voor een (niet-ondertitelde) Engelse versie kiezen, maar als je bijvoorbeeld voor Nederlandse ondertiteling hebt gekozen, wordt hier bij elk bonusfilmpje by default elke keer opnieuw de overdubde versie opgestart, wat een ongelofelijk gegoochel met de afstandsbediening vergt. Het inmiddels traditionele spelletje is om het met een eufemisme te zeggen niet dadelijk een intellectuele uitdaging. Ook wordt op de releases tegenwoordig nogal eens de educatieve kaart getrokken: hier kan je bijvoorbeeld in het kort wat weetjes opvragen ove de verschillende eilanden van Hawaii. In het filmpje "A Stitch In Time" (3 min) krijgen we een fictieve biografie van Stitch en zijn werk achter de schermen bij oudere Disney-klassiekers. In een 4 minuten durend filmpje krijgen we - vooral dan de kleintjes onder ons - een eerste Hoela-lesje. Verder wordt de muziek van de film onder de aandacht gebracht in twee filmpjes; in het eerste neemt het zangeresje Wynonna, die op de aftiteling het Elvis-nummer Burning Love mag inzingen, ons mee achter de schermen, en er staat een (fragment van een) videoclip van de A-Teens op, die een cover brengen van "I can't help falling in love with you", bij de meesten beter bekend in de versie van UB 40. Voor wie meer geïnteresseerd is in het maken van de film, krijgen we een korte featurette van 4 minuten "The look of Lilo & Stitch", over de eerste conceptuele schetsen, en één van 3 minuten "Animating the hula", waaruit moet blijken dat de hoela-scènes nogal wat studie van de animatoren heeft gevergd.



Veruit de interessantste featurette is "On location with the directors", 19 minuten, vreemd genoeg de enige featurette die wél van Nederlandstalige ondertiteling is voorzien, en inhoudelijk met een straatlengte voorsprong de op inhoudelijk gebied best uit de verf komende featurette. Als toemaatje krijgen we nog 3 verwijderde scènes - kwalitatief variërend van storyboards over animatics tot afgewerkte scènes - met telkens een inleidende uitleg waarom de scène de uiteindelijke versie niet gehaald heeft. Vooral de eerste, die toont welke vernielingen Stitch al voorafgaand aan het verhaal op andere planeten heeft aangericht, is hilarisch. Als kers op de taart vinden we nog de befaamde 4 trailers voor de film terug, waarbij Stitch keet komt schoppen op de set van respectievelijk Beauty And The Beast, Aladdin, The Little Mermaid en The Lion King. Als we iets over deze schare extra's moeten zeggen, is dat, alhoewel dit duidelijk geen dubbele special edition is, het nastreven van variatie een hoofddoel was. De extra's zijn soms wat kort, maar er is voor elke leeftijd wel wat te vinden op deze disc.



CONCLUSIE
Opnieuw een helder stukje ontspanning pur sang voor alle leeftijden dat door een DVD-release meerwaarde heeft gekregen.