Alles aan de film is evenwel geen rozengeur en maneschijn. De ellenlange sequenties waarin de wetenschappers de ruimteschepen betreden, die dan ook nog eens over een eigen zwaartekrachtveld beschikken, zijn visueel kunstig in beeld gebracht, maar ook wel een beetje aan de langdradige kant. Soms dringt een ongemakkelijke vergelijking met het snurkfeest 2001, A Space Odyssey zich op, en de geloofwaardigheid van het wetenschappelijk fenomeen dat centraal staat in de thematiek van de film, vergt ook een beetje met surrealisme flirtend inlevingsvermogen, maar slaagt er wél in een coherent verhaal te vertellen dat zich eerder situeert in het privéleven van hoofdpersonage Louise. Het deel in mij dat niet overtuigd is, zet zich wellicht af tegen de overdreven sentimentaliteit en het er iets te dik opgesmeerde intellectualisme; het deel in mij dat wel begeesterd raakt, weet wellicht de consistentie waarmee de interessante concepten worden aangesneden, te appreciëren. Meer kan ik echt niet zeggen zonder in detail te treden. Een meesterwerk? Nee, daarvoor is Arrival nog niet rijp. Een moedige poging, dat wel, maar daar blijft het bij.