Het duurt even voor de serie op gang komt, want in aflevering 1 (en zelfs nog een beetje in aflevering 2) moet een uitgebreide en veelkleurige cast voorgesteld worden. De belangrijkste hoofdpersonages zijn Vincent en Frankie Martino, een tweeling, gespeeld door James Franco. Vincent heeft net het echtelijke dak verlaten nadat z’n vrouw nog maar eens z’n kleren in brand heeft gestoken. Hij is de toegewijde barman van de The Deuce, een café dat tot het zakenimperium van de Italiaanse maffioso Rudi Pipilo (Michael Rispoli) behoort. Z’n broer Frankie is uit heel ander hout gesneden. Hij is een gokverslaafde en omdat hij vaak verliest, draait Vincent op voor de schulden. Frankie zal na verloop van tijd in dienst treden bij Rudi Pipilo, die steeds meer mannetjes nodig heeft om zijn zakelijke partners en z’n werknemers in het oog te houden.

 

Op straat maken we kennis met de pooiers en hun meisjes, maar de schaars geklede Candy met de blonde pruik (Maggie Gyllenhaal) werkt voor eigen rekening. Zij hoeft geen kerel die haar beschermt en daarvoor de opbrengst van een hele nacht opeist. Bovendien is Candy niet zinnens om de rest van haar leven in weer en wind klanten te ronselen op straat. Ze heeft de geruchten gehoord over plannen om erotische films te draaien, want sinds de wetgeving i.v.m. obsceniteiten versoepeld is, blijkt steeds meer mogelijk, al is het zeer onduidelijk waar de grens op welk moment precies ligt. Candy neemt contact op met een veertiger die seksfilms maakt in de aanwezigheid van een betalend publiek (wat niet illegaal is), maar die geen filmrol in de camera stopt (want obsceniteiten filmen is aanvankelijk nog illegaal), en ze merkt hoe de grens beetje bij beetje wordt opgeschoven: eerst een diepe decolleté, dan een halve borst, een tepel, schaamhaar, een slappe piemel, een wat geïrriteerde piemel, etc… tot in 1972 plots Deep Throat probleemloos in New York in première gaat (over een vrouw met een clitoris achteraan in de keel) en het hek helemaal van de dam is. Candy is er gelukkig in een vroeg stadium bij betrokken en na verloop van tijd is ze niet meer de steractrice van de film, maar gaat ze zelf in de regisseursstoel zitten...

 

De pooiers zien de veranderingen op de markt met lede ogen aan: wie aan z’n trekken komt met een 8 mm-filmpje hoeft natuurlijk niet meer zo gauw naar een hoertje. Larry, Rodney en C.C. zien niet alleen hun inkomsten achteruit gaan, sinds de stedelijke overheid de meisjes liever in bordelen dan op straat aan de slag ziet gaan, worden ze een beetje overbodig. Een meisje in een club heeft nl. minder bescherming nodig tegen belagers en gewelddadige klanten. Stilaan wordt hun rol beperkt tot het leveren van meisjes – die ze vaak als nieuwkomers oppikken in het plaatselijke busstation – want maffiabaas Rudi Pipilo staat op het punt om z’n tweede bordeel te openen, waarvoor hij een beroep doet op Vincent Martino, maar die heeft geen zin in het verhuren van meisjes en dus neemt zijn zwager Bobby Dwyer (Chris Bauer) de bordelen voor zijn rekening.

 

Vanuit hun auto houden de politiemannen Alston (Lawrence Gilliard Jr.) en Flanagan (Don Harvey) de activiteiten op Times Square in de gaten. De straatprostituees oppakken of hun pooiers arresteren is niet meer aan de orde sinds hun dat tijdens een ochtendbriefing door de officier van dienst is medegedeeld. Een opdracht van hogerhand, zegt hij terwijl hij even naar het plafond kijkt. Aston, Flanagan en hun collega’s weten wat hij bedoelt, en ter compensatie vinden ze elke maand een envelop met extra geld in hun postbakje, afgeperst door de NYPD van de plaatselijke slijterijen, bordelen en pooiers. Een nieuwe politiecommissaris dreigt evenwel roet in het eten te gooien en Danny Alston beseft dat het een kwestie van tijd is vooraleer aan de corruptie een einde wordt gemaakt. Bovendien werkt hij ook actief mee aan het bestrijden van de illegale handel, want hij beseft dat de jonge journaliste Sandra Washington een kritisch krantenartikel voorbereidt met de informatie die zij van hem krijgt over de prostitutie en de pornobusiness op Times Square en over de weinig frisse praktijken van zijn eigen politiekorps.

 

In The Deuce brengen de makers het New York van de jaren 70 helemaal tot leven: we zien de naar onze huidige normen ouderwetse en vliegdekschipachtige auto’s (Lincoln Continentals), de brede dassen en lange bakkebaarden, de typische dameskapsels, de felgekleurde jurken en de veel te korte minirokken, en bovenal de alomtegenwoordige sigarettenrook, in cafés, bordelen, huiskamers, kantoren en uiteraard ook op straat. In het pré-Rudy Giuliani-tijdperk (burgemeester van 1994 tot 2001) was New York vooral een vuile en gevaarlijke stad waar de maffia het voor het zeggen had en de corruptie hoogtijd vierde. Gewelddoden waren een dagelijks fenomeen en de algehele verloedering lag aan de basis van een wijdverspreid gevoel van onveiligheid in de hele stad. Het zou tot de verkiezing van Rudy Giuliani duren vooraleer het roer werd omgegooid, maar ondertussen was de zeer lucratieve pornobusiness al lang uitgeweken naar Californië en was Times Square vooral synoniem met prostitutie en drugshandel.

 

Geweld en expliciete seks zijn belangrijke thema’s in The Deuce, waarbij de vrouwen voor een keer niet als excuus worden gebruikt, maar hun moeilijke levensomstandigheden en precaire werkvoorwaarden een centrale plaats krijgen. Dat betekent o.m. dat er meer getoond wordt dan we gewend zijn van Amerikaanse programmamakers, en dat heeft uiteraard alles te maken met de zeer specifieke manier waarop bedrijven zoals HBO en Netflix hun product aan de man brengen, nl. niet via het zgn. open net, maar via betaalkanalen. Blote borsten en venusheuvels zijn dus schering en inslag, en zelfs piemels – zij het in slappe toestand – worden niet vermeden. In de pornografische scènes is men een stuk voorzichtiger en kiezen de makers voor suggestie zoals dat in de Europese cinema standaard is.
 

De makers kiezen voor een rustig verteltempo, maar het mag duidelijk zijn dat er gemikt wordt op stevige verhaallijnen, waarvan sommige over meerdere seizoenen kunnen worden uitgesmeerd. Met een beetje geluk wordt The Deuce voor New York wat The Wire was voor Baltimore en Treme voor New Orleans.

EXTRA’S
Inside The Episodes is een verzameling van 8 zeer korte impressies over de zorg die is besteed om Times Square en 42th Avenue er precies zo uit te laten zien als in 1971 het geval was (1), over de laissez-passer van de hoertjes zodat ze niet elke avond werden opgepakt door de politie (2), over de functie en de positie van de pooiers in een veranderende omgeving (3), over de corruptie in de schoot van het New Yorkse politiekorps (4), over het feit dat homo’s zich in het centrum van de stad vrijer konden bewegen dan elders (5), over de rol van de maffia in de opbloeiende seksindustrie (6), over de massagesalons waar men niet voor een massage terechtkon (7) en tenslotte over de gevaren op straat, want de buurt trok een apart volkje aan (8). Alles bij elkaar een minuut of tien. 

 

De piloot- en de slotaflevering zijn voorzien van een audiocommentaar; in de wat ruimere documentaire The Wild West: New York in the Early 70s worden onderwerpjes uit Inside the Episodes dieper uitgewerkt: hoe de seksindustrie op Times Square met de goedkeuring van de gemeente uit de grond werd gestampt, hoe sommige leden van het korps inderdaad geld afpersten van de bordelen, cafés, pooiers en hoertjes en dat er pas is ingegrepen na een reeks artikels in The New York Times. Ook de positie van de pooiers komt opnieuw ter sprake na de introductie van de massagesalons, waardoor de hoertjes minder gevaar liepen, en het feit dat diegenen die het werk deden (de prostituees) er het minst aan overhielden. In The Deuce in Focus praten twee vrouwelijke regisseurs én James Franco over de manier waarop ze het scenario van George Pelecanos en David Simon in beeld hebben gebracht.