FILM 
Het is de nachtmerrie van iedere filmfreak. Die ene film noemen die de top aanvoert van alles wat je ogen ooit hebben gezien. Het is een bijna onmogelijke taak, maar mits het toepassen van de nodige marteltechnieken zal ondergetekende zo goed als zeker antwoorden: Body Double van Brian De Palma. En wie weet, moet je mij daar zelfs geen seconde voor pijnigen...

De Palma behoort samen met mannen als Hal Ashby, Paul Schrader, Martin Scorsese, George Lucas, Woody Allen en Steven Spielberg tot wat men de Movie Brat-generatie is gaan noemen. In feite een schizofreen verschijnsel, want het waren regisseurs die weigerden om de Hollywoodregels te volgen, maar toch films maakten voor de grote studio’s. In 1980 kwam er aan deze revolutie een einde toen Michael Cimino er in zijn eentje voor zorgde dat met Heaven’s Gate heel United Artists failliet ging. Producers en andere maatpakken hadden het nadien weer voor het zeggen, maar tegen dan was Brian De Palma al een heel grote mijnheer die met Carrie een gigantische hit op zak had. In de jaren 90 liet De Palma wel nog geregeld van zich horen, al was het maar om met Mission:Impossible één van de meest populaire filmfranchises te starten, toch moest je het commerciële hoogtepunt van deze Amerikaan in de jaren 80 situeren, en dan nog wel met zeer gevarieerde genres. Er was het nu wat vergeten Vietnam-drama The Casualties Of War en de twee gangsterklassiekers The Untouchables en Scarface. De Palma probeerde ieder genre uit, zelfs komedies hoewel die niet zijn paradepaardjes werden (Wise Guys of The Bonfire Of The Vanities). In het geheugen van menig cinefiel is hij eerder de man van de nagelbijters. Hij deed het al in de jaren 70 met Sisters en Obsession, alsook in het begin van de jaren 80 (Dressed To Kill en Blow Out). Vaak moest de regisseur horen dat hij net iets te vaak leentje-buur speelde bij de master of suspense Hitchcock. Dat is ook zo, en De Palma heeft dat zelf nooit onder stoelen of banken gestoken. Zeker niet met Body Double. De film draait rond claustrofobie (in Hitchcock’s Vertigo was dat hoogtevrees), sommige scènes zijn simpelweg blauwdrukken van de voyeurfilm par excellence (Rear Window), er is een douchescène en één van de hoofdrollen werd aan Melanie Griffith gegeven. Ook dat was een Hitchcock-link, want Griffith is de dochter van Tippi Hedren die in Marnie en The Birds speelde. Achteraf gaf De Palma toe dat dit wel toeval was, want aanvankelijk zou porno-actrice Annette Haven deze rol krijgen, maar ironisch genoeg werd die op het nippertje geweigerd omdat ze niet sensueel genoeg was.

Net zoals Hitchcock het doet, zet ook De Palma de kijker bij iedere scène graag op een dwaalspoor. Vaak krijg je het gevoel “wat doet deze twist hier nu toe?”, maar op het einde heb je een puzzel in handen die je met de nodige trots op de wand kan hangen. Een acteur met claustrofobie. Het kan gebeuren, maar voor Jake Scully (Craig Wasson) is het wel een zeer vervelend euvel, zeker als je een vampier moet spelen die zijn dutje in een lijkkist doet. Jake wordt ontslagen en op de koop toe wordt hij nog eens bedrogen door zijn vrouw. Totaal aan de grond krijgt hij op de toneelschool van ene Sam Bouchard (Gregg Henry) het royale aanbod om een paar weken in een hypermodern huis te gaan logeren. Scully stemt in en Bouchard geeft hem de raad om iedere avond om negen uur met de telescoop zijn buurvrouw te bespieden, want die geeft op dat uur een gratis stripteasevertoning. Voor hij het weet zit Scully middenin een gevaarlijke situatie.

De film stamt wel uit 1984, maar zo voelt het nooit echt aan. Behalve misschien krak in het midden wanneer De Palma zonder veel aanleiding Frankie Goes To Hollywood laat aandraven om hun schandaalhit  van toen (Relax) volledig te laten playbacken. Een beslissing die we nooit hebben begrepen, en in feite het enige minpuntje van Body Double is. Voor de rest voelt deze thrillerhit die in de Benelux onder de hilarische naam “De Dood Klopt Tweemaal Aan” werd uitgebracht aan als een giallo. Door zijn overwegende rode kleuren, maar ook door de typische score van huiscomponist Pino Donaggio. De film was de grote doorbraak van Melanie Griffith die in datzelfde jaar van zich liet horen in één van de meest toegankelijke Abel Ferrara-films Fear City, maar voor de rest waren het vooral onbekenden. Craig Wasson kon je nadien wel in massa’s films zien, maar naast deze De Palma is A Nightmare On Elm Street 3: Dream Warriors de bekendste op zijn cv, tenzij je je nog Four Friends van Arthur Penn herinnert waarvoor hij overigens een Oscarnominatie kreeg. Vreemd dat de man nooit doorbrak, want in zijn rol als Jake Scully zie je dat de man tot veel in staat was. Datzelfde geldt voor de vilain Gregg Henry die altijd wel een rolletje kreeg in films van De Palma (van Scarface tot Raising Cain), maar voor de rest een televisie-acteur pur sang  was. Deborah Shelton die de vermoorde vrouw vertolkt werd vooral bekend als de Miss Universe van 1970. Een film die zich profileert door zijn donkere, grimmige sfeer en op dat vlak ook wel wat aan Suspiria van Dario Argento doet denken. Ongelooflijk spannend, zonder dat daar in feite (op de drilboor en de hond na) veel bloed aan te pas komt. Een film die je alsmaar kan beleven, en dat is zeker niet slecht, want Body Double heeft misschien wel een paar viewings nodig om de bizarre gedachtengang van De Palma te kunnen snappen. Beslist doen, want dit is een meesterwerk.

BEELD EN GELUID
Voor een blu-ray van Body Double die je je naar het buitenland te begeven. Er zijn er twee op de markt: eentje van Carlotta (de Franse versie die we hier bespreken) en de veel duurdere uitgave op het Britse Indicator. De prints zijn dezelfde, maar op de Indicator-versie vind je veel meer extra’s. De kleuren zijn vitaal en voor een release als deze is dat dubbel belangrijk. Deze release heeft ook audiogewijs een goede dynamiek, met een perfecte balans tussen de briljante score en de heldere dialogen. Deze release bevat alleen maar Franse ondertitels. 

EXTRA'S
Als gezegd schaf je je beter de Indicator-release aan als je extra’s wil. Op de Carlotta-release is het maar een mager beestje met alleen maar een voorwoord van filmkenner Samuel Blumenfeld die met De Palma samenwerkte. Informatief, maar wel weinig. 

CONCLUSIE
Giallo vermengd met ouderwetse Hitchcock-suspense en zo kom je bij Body Double uit. Een meesterwerk dat niet genoeg bejubeld kan worden en een De Palma op zijn hoogtepunt.