FILM
Keer op keer slaagt Tarantino erin waar anderen hopeloos in falen: men spreekt over zijn films. Ook over zijn tiende, Once Upon A Time In Hollywood, zijn er al ontelbare potten inkt gesneuveld niet in het minst omdat Quentin (wederom) een serieus loopje neemt met de waarheid. Voor wie het nog niet zou weten of zich te veel bekommert over Belgische regeringsvormingen: Once Upon A Time In Hollywood gaat over de moord op Sharon Tate. De vrouw van Roman Polanski die op 9 augustus 1969 op beestachtige wijze werd vermoord door de zot Charles Manson. Geen biopic dus, en zelfs niet echt waarheidsgetrouw, maar gewoon een handige kapstok die dient om het verhaal van de (fictieve) acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) te schetsen. Buurman van huize Polanski en die met veel verdriet toeziet hoe Hollywood op hem is uitgekeken. De enige uitweg lijkt een carrière als cowboy in een Italiaanse spaghettiwestern, of die via zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt) met wie hij alles deelt, behalve zijn geld. De main story van deze film zou trouwens gebaseerd zijn op de relatie tussen Burt Reynolds en zijn stuntdubbelganger Hal Needham. Maar wederom gezien door de ogen van Quentin Tarantino. Een boek vol onjuistheden, maar wel geschreven met liefde, en het is ook dat wat Once Upon A Time In Hollywood weeral zo uniek en onweerstaanbaar maakt. 




Het geheim van Tarantinos succes is volgens ons niet alleen omdat hij alles uit de acteurs weet te puren (zelfs al gaat het om B-acteurs), maar ook omdat iedere prent het werk is van een film geek tot over zijn oren verliefd is op het medium film. De tiende van Tarantino wordt meestal gezien als Tarantinos liefdesbrief aan Hollywood, en daar zit het jaar 1969 ook voor veel tussen. Het was niet alleen het jaar waarin Tinseltown opgeschrikt werd door een gruwelijke moord, maar ook de datum waarop de stad (of ten minste het oude systeem) een harde dreun kreeg. Dennis Hopper bewees met Easy Rider dat iedereen zijn Hollywood-droom realiteit kan laten worden, en dat gaf zuurstof aan heel wat cineasten die niet wilden meespelen in het oude Hollywood-spel. De liefde die Tarantino toont voor het oude Hollywood staat dan ook in schril contrast met het misprijzen van de hippies die hier eerder als vies worden afgeschilderd.




Once Upon A Time In Hollywood is wel Tarantino, maar toch helemaal anders. Een film die zelfs enige cinefiele kennis vereist wil je er ten volle van genieten, en één die mijlenver afstaat van zijn voorgangers. Van gratuit geweld is er, op de slotscene na, geen sprake en zie je in de eerste plaats hoe deze regisseur een filmrit van bijna drie uur kan doen lijken op één van tien minuten. Vreemd genoeg was het de eerste keer dat Leonardo DiCaprio en Brad Pitt tegenover elkaar stonden. De chemie spat van het scherm, en meermaals lijkt het erop alsof de twee een spelletje spelen waarbij gepoogd wordt om als allerbeste te acteren met als resultaat twee winnaars die tegelijkertijd over de finish lopen.Margot Robbie als Sharon Tate loopt er helaas net iets te veel voor spek en bonen bij, maar het is vooral Margaret Qualley die we reeds in The Nice Guys zagen die ons hart deed smelten en waarvan we schrijven “one to look out for”. Voor de rest krijg je een hele resem oudjes te zien die het nog altijd doen: Al Pacino, Kurt Russell, Bruce Dern en natuurlijk Luke Perry uit het tienerdrama Beverly Hills, 90210 die tijdens de opnames van deze film op 52-jarige leeftijd stierf aan een herseninfarct. 




Once Upon A Time In Hollywood heeft zeker zijn schoonheidsfoutjes. Zo is de scene met Steve McQueen op het Playboy-huis ronduit slecht of duurt de confrontatie op Spahn Ranch simpelweg veel te lang, toch is dit een opus gemaakt door iemand met veel goesting en dat merk je bijna drie uur lang.

BEELD EN GELUID
Bij Sony weten ze ook wel dat Once Upon A Time In Hollywood één van de best verkochte films van het jaar ging worden, en dus heeft men er als goede zakenlui daar perfect rekening mee gehouden en het mag worden gezegd dat dit een top blu-ray is. Het zo goed als perfecte werk van Tarantino en cameraman Robert Richardson bevatten in zowat iedere scene fijne details die zeer scherp en helder zijn. Van enige korrel of compressie-afwijkingen is geen sprake, en de gele sixties-kleuren ogen fantastisch. De DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsband doet zijn werk meer dan naar behoren. In de de zij- en achterkanalen hoor je massa’s achtergrondgeluiden en natuurlijk heeft iedere Tarantino-film een denderende soundtrack. 




EXTRA'S