Tim Hunter is een cineast die vooral zijn baan vond in de televisiewereld. Als regisseur maakte hij afleveringen van de meest populaire reeksen zoals Breaking Bad, Deadwood, Twin Peaks of American Horror Story en dan zijn we er nog een heleboel vergeten. Wat de Amerikaan er zelf van denkt is niet onmiddellijk duidelijk, maar toch is het jammer dat Hunter niet wat langer in de filmwereld is blijven rondhangen, want hij wist als geen ander een treffend tijdsportret van jongeren te schetsen. Een John Hughes met een duister kantje, zeg maar. Het begon in 1979 als schrijver van het nihilistische Over The Edge wat de lievelingsfilm was van Kurt Cobain en die ook diende als inspiratie voor de videoclip van Smells Like Teen Spirit. Als regisseur maakte Hunter zijn debuut met de coming-of-age film Tex die hij in opdracht maakte voor Walt Disney en waarin een jonge Matt Dillon te zien was, die trouwens voor het eerst op het grote scherm te zien was in Over The Edge. De belangrijkste film van Hunter in zijn toch wel kleine filmografie is het in 1986 uitgebrachte River’s Edge met Keanu Reeves die na een paar commercials en een klein rolletje in de Rob Lowe-sportfilm Young Blood hiermee zijn eerste grote rol te pakken had.

De enige ster (Reeves kende geen mens toen) die in de film zat was Dennis Hopper als de gevaarlijke, oncontroleerbare Feck die zijn boterham verdient door drugs aan jonge kinderen te verkopen en die een bizarre "relatie" heeft met een opblaaspop. Het was dan ook 1986 en dat was het jaar waarin je Dennis Hopper steeds in de rol van één of andere krankzinnige zot zag. Je had hem in het discutabele The Texas Chainsaw Massacre 2, in Blue Velvet van Lynch waarin hij als Frank Booth één van de gevaarlijkste psychopaten uit de filmgeschiedenis speelde, Hoosiers met Gene Hackman, een klein rolletje in de Debra Winger-thriller Black Widow of samen met Joe Strummer van The Clash in het totaal geflipte Straight To Hell van Alex Cox. Kortom; toen was Dennis Hopper overal.

Ook Crispin Glover was aanwezig, en misschien zelfs iets te prominent. Sommigen gaan zelfs zo ver om te stellen dat het floppen van de film op zijn conto mag geschreven worden. De acteur die een jaar daarvoor als George McFly in Back To The Future te zien was, is ook als Layne in River’s Edge compleet zichzelf. Volledig over the top dus, en je vraagt je af wie het langer dan een half uur met hem kan volhouden.

We zitten in Noord-Californië en het eerste waarmee we geconfronteerd worden, is het lijk van een jong meisje. De jonge Tim (Joshua John Miller) ziet hoe de veel oudere John (Daniel Roebuck) rustig een sigaret zit te roken met naast zich het naakte lijk van zijn vriendin Jamie. De kerel lijkt verward en totaal weg van de wereld, maar vooral is het bizar dat hij het ombrengen van het jonge meisje de normaalste zaak van de wereld vindt. Iemand die gewoon net op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats is beland, en daarmee is de kous af. Meer zelfs, de kerel is trots op zijn daad en licht al zijn vrienden in. En er was iets goed mis met de jeugd in de eighties, want net zoals in Stand By Me zijn ook hier de jonge gastjes gefascineerd door het feit dat ze voor het eerst in hun leven een lijk kunnen zien. En dan komt natuurlijk ook het morele gedeelte bovendrijven: moeten ze de politie inlichten of niet?

River’s Edge is een brute, bijna humorloze film en als je lacht, dan is het om de marginaliteit van de personages. De jongeren luisteren naar de muziek van Slayer (wat voor dit soort film toch vrij ongewoon is, ook al was en is het een ontzettend populaire band), ze dolen maar wat rond en vooral lijkt het er al op alsof ze geen toekomst hebben. Een beeld dat in het midden van de jaren '80 tijdens het Reagan-tijdperk niet eens zo ver van de waarheid lag. Een film die qua stijl mijlenver af ligt van het doorsnee beeld van 1986, en met de houthakkershemden die de jongeren dragen de eerste beelden van de grunge oproept, of hoe Kurt Cobain ook hier weer aan gelinkt kan worden. River’s Edge gaat wel om een moord, maar het heeft niets te maken met wie of waarom het gedaan is. De dood van het meisje is voor deze jongeren gewoon de zoveelste hindernis waar je over moet stappen wil je overleven. Het schorremorrie (wat een vreemd woord is dat toch!) wordt prima vertolkt, alleen Crispin Glover overdrijft zo in zijn acteren dat hij bijna cartoonesk wordt. Wat Linklater ook mag beweren, hij is absoluut de zwakke schakel van de ketting maar gelukkig doet de rest zo zijn best dat ze nooit breekt.

BEELD EN GELUID