FILM 
"Geregisseerd door Umberto Lenzi". Zo staat het op de kaft en zo wordt het ook gepromoot, maar de man die met Man From The Deep River de eerste Italiaanse kannibalenfilm maakte en dat daarna met Eaten Alive! en Cannibal Ferox schaamteloos overdeed heeft maar weinig te maken met deze film. Het was wel de bedoeling dat Lenzi Nightmare Beach zou maken, maar het duurde niet lang vooraleer hij ruzie kreeg met de producent en het boeltje liet voor het was. Lenzi die zichzelf zonder gêne herhaalde en films aan de lopende band maakte vond immers dat het verhaal van Nightmare Beach veel te veel op zijn eigen Seven Blood-Stained Orchids leek. Nog voor er ook maar één opname was gedraaid, gaf hij de fakkel door aan scenarist Harry Kirkpatrick. Om het allemaal wat ingewikkelder te maken wilde die ook zijn alter ego (James Justice) op de affiche waardoor heel wat horrorfilmfans dachten dat Harry Kirkpatrick gewoon een alias was van Lenzi. Later werd bekend dat Lenzi toch, kwestie van Harry Kirkpatrick wat te helpen, een paar scènes heeft geregisseerd, maar in geen geval wilde hij zijn naam vermeld zien worden op de credits.




Wie weet had Umberto Lenzi toch nog wat goede smaak, want Nightmare Beach is één grote janboel. Zelfs de grootste liefhebber moet toegeven dat, op de geslaagde special effects na, deze film noch kant noch wal raakt. Een slasher van het Spring Breaker-type want alles speelt zich af in het zonnige Miami waar de ene feestende student na de andere geëlektrokuteerd wordt door een kerel op een moto wiens gelaat de hele film verstopt is door een helm. De politie gaat ervan uit dat de dader iemand is van een gevreesde motorbende die na zijn arrestatie naar de elektrische stoel werd gestuurd. Als men ontdekt dat het graf van de geëxecuteerde motorrijder leeg is, doen de geruchten de ronde dat hij is verrezen en op wraak uit is.




Het is niet zo zeer de premisse die sullig is, want per slot van rekening zijn we in het horrorgenre heel wat gewoon, maar de film heeft gewoon veel te veel vreemde wendingen en lijdt aan een gebrek van ook maar wat suspense. Men probeert de leegte wel wat op te smukken door blote borsten en (degoutante) metalrock, maar op de verschijning van John Saxon na, is deze film zo goed als een ware nachtmerrie om volledig uit te zitten en met daarboven op ook nog eens de meest dwaze plot die we in lange tijd hebben gezien. De film is uitgebracht op 88 Films in hun The Italian Collection-reeks en ieder is vrij om uit te maken of deze rommel vijftien euro waard is of niet, hoewel er natuurlijk ook nog zoiets bestaat als verzamelwoede, maar dat u de film beter mijdt is een feit.

BEELD EN GELUID
Deze film werd uitgebracht op 88 Films (in de US is er één op Kino Lorber) en zoals dat moet bij Italiaanse producties kun je ook hier kiezen tussen de Italiaanse versie in Dolby Surround 2.0 en een veel krachtigere Engelse via een DTS-HD MA 2.0-geluidsband. De muziek staat veel te luid in vergelijking met de schelle dialogen, en dan komt daar nog eens het feit bij dat de film bol staat van afgrijselijke FM-metalsongs die ongelooflijk gedateerd klinken, en erg op de zenuwen werken. Gelukkig is het beeld top. De film kreeg een 2K-restauratie en de kleuren oog zeer fris. De feel voelt nogal '90's aan, het was dan ook in 1989 dat deze film gedraaid werd. Van technische mankementen is geen sprake en er is weinig of geen filmgrain, maar dat komt wellicht ook doordat er weinig of geen donkere scènes in deze film zitten.




EXTRA'S
Naast een trailer is er het 15 minuten durende interview Nightmare Rock waarin componist Claudio Simonetti (hij zat in de progrockband Goblin en werkte mee aan de soundtracks van de Argento-films Deep Red en Suspiria) en hij heeft het over de filmindustrie en zijn (slechte) score van Nightmare Beach.

CONCLUSIE
Nightmare Beach is een absoluut te vermijden slasher en dat moet ook Umberto Lenzi gedacht hebben, want vlak voor de opnames besloot hij dat hij niks met dit vehikel te maken wilde hebben.