FILM
In 1996 had men bij Warner een tamelijk leuk idee. Niet dat Space Jam een goede film is, maar de aaibare (en toen nog populaire) Looney Tunes in een langspeelfilm steken waarbij ze een basketbalteam vormden onder leiding van Michael Jordan, had toch een zekere charme. Zo'n vijftien jaar later besloot Warner om diezelfde truc met Space Jam: A New Legacy over te doen. Het veroorzaakte geen wachtrijen aan de bioscoopkassa, en dan drukken we ons nog zacht uit, want het overgrote deel van het filmpubliek (als die de film al op legale wijze zag) verguisde de film compleet. Een beetje zoals dat het geval was met die andere Warner-titel, Tom & Jerry. De grootste oorzaak van het falen is krak hetzelfde: de kinderen van nu hebben totaal geen binding met Bugs Bunny, Speedy Gonzales of Daffy Duck. En om het allemaal nog wat erger te maken is Space Jam: A New Legacy een film die alles uit de nostalgiekast haalt wat eruit te halen valt en waar vooral de makers zich mee geamuseerd hebben.




Het is vooral de manier waarop Warner het aangepakt heeft die de film nekt. We lezen wel dat Malcolm D. Lee op de regiestoel zat (de man deed niet meer dan flauwe komedies als Night School en Soul Men), maar het is duidelijk dat hij niet meer deed dan wat Warner hem oplegde. De basketbalmatch waar het hem in feite om draait, wordt bijna volledig weggecijferd door het schaamteloos promoten van alles wat er in de Warner-catalogus zat, en dat gaat van A Clockwork Orange (jawel!) tot de DC Comics, net alsof Warner het nodig vindt om concurrent Disney eventjes bij het nekvel te grijpen en ze ervan te vergewissen dat ze er ook nog zijn.




Geen Michael Jordan in deze film, wel LeBron James. Het zijn voorspelbare woorden, maar het is niet omdat je basketbal kan spelen dat er daarom ook een goed acteur in je schuilt. Dit maar om te zeggen dat iedereen die in deze film zit het voor elkaar krijgt om rotslecht te spelen. De enige die het er wel goed vanaf brengen zijn de Looney Tunes-karakters, hoewel het bijzonder jammer is dat ze in het midden van de film hun tekenfilmversie moeten inruilen voor hippe 3D-CGI-figuren.

1986 is ook niet 2021, en daarom speelt alles zich af in de computer- en smartphonewereld waarbij de Looney Tunes een basketbalmatch onder leiding van LeBron James moeten zien te winnen zodat die zijn zoon terug kan krijgen van een algoritme (u leest ook dat goed, en enigszins leuk vertolkt wordt door het hypernerveuze Duracell-konijn Don Cheadle).




Een eigentijdse versie van de film uit 1986? Ja dus, maar daar alleen was Warner niet tevreden mee. Men gooit echt alles in de film wat ook maar iets met Warner te maken heeft. Plots wordt Lola Bunny Wonder Woman, zien we Road Runner rondlopen in een scene van Mad Max: Fury Road, de Gremlins komen even langs, King Kong staat aan de zijlijn te supporteren en zelfs de Matrix passeert de revue. Het probleem is dat dit zeer leuk is om naar te kijken, maar ook ontzettend vermoeiend en vooral: voor wie is dit nu gemaakt? Voor de kinderen, lijkt het eerste antwoord dat in je opkomt, maar geef toe: welke kleuter heeft iets met Casablanca, want ook dat zit er in de film of Bugs Bunny die plots MC Hammer wordt?

Het is duidelijk dat de makers zich wilden spiegelen aan Ready Player One van Steven Spielberg door de film vol te gaan steken met nostalgie, maar het oogt meer als een Warner-promomachine die je iedere seconde wil stopzetten. Het grootste probleem is evenwel dat dit allemaal veel te spectaculair gemaakt is om zo maar eventjes met de grond gelijk te gaan maken. Een ode aan het filmuniversum (of in dit geval het Warner-universum) veeg je niet zo maar van tafel, alleen is dit net iets teveel van het goede.




BEELD EN GELUID
Of je er nu voor of tegen de film bent, is het overduidelijk dat Warner Space Jam als paradepaardje wilde gebruiken om de wereld te tonen hoe overweldigend hun iconencatalogus wel is, en dat ze dus niet moeten onderdoen voor Disney. Het zal dan ook niemand verbazen dat er op technologisch vlak alles uit de kast werd gehaald om de kijker te overdonderen, en hoewel het allemaal wat te veel van het goede lijkt, blijft het toch bijzonder spectaculair. Zowel het animatiegedeelte als de echte personages en decors zijn haarscherp en hebben het meest gevarieerde kleurenpalet dat je je maar kan inbeelden. Ook de details zijn feilloos en zelfs als zou je deze film een gedrocht vinden, blijf je er technisch gewijs sowieso met open mond toch naar staren. De geluidsband is een schreeuwerige Dolby TrueHD Atmos 7.1.4 die bol staat van de effecten en zo luidruchtig is dat hij wel eens op de zenuwen zou kunnen werken. Denk eraan hoe het moet voelen om opgesloten te zitten in een flipperkast en het resultaat moet zo wat hetzelfde zijn.

EXTRA'S
Qua extra’s moet je niet veel verwachten. Er is een sectie van Behind The Scenes-filmpjes en weggelaten scènes die beide in vier stukken zijn verdeeld. Als je het in tijd omrekent, bekom je een vijftal minuten verwijderd materiaal en een klein half uurtje bonusfilmpjes die je iets over de film willen bijbrengen. In de featurettes gaat het over de special effects en uiteraard hoe het was om aan deze titel mee te mogen werken. Zo wat iedereen van de cast komt aan bod, en dat gaat van de acteurs, regisseur, producer, muziekverantwoordelijk tot degene die de make-up mocht opsmeren.




CONCLUSIE
Space Jam: A New Legacy is best genietbaar om één keer te bekijken, al was het maar in functie van filmnerd, omdat Warner zowat al zijn personages in deze hypermoderne (en slecht geacteerde) film heeft gestopt. Het enige (en pijnlijke) minpunt is dat men hiermee het doelpubliek (en dat zijn toch de kleintjes) volledig vergeten heeft, tenzij u een kleuter in huis zou hebben die Humphrey Bogart kan citeren natuurlijk!