SERIE
IT-mensen zijn wel vaker de paria van een bedrijf, maar het trio dat in de geregeld hilarische Britse comedyreeks The IT Crowd wordt opgevoerd, spant zonder twijfel de kroon. Het 'dynamische duo' Moss en Roy, beide nerds van het meest mensschuwe soort, verkommert al jaren in de kelderverdieping van het succesvolle Reynholm Industries. Telefoonconversaties met in computernood verkerende collega's op hogere verdiepingen bevatten meestal de vraag 'Hebt u al eens geprobeerd de PC uit en aan te zetten?', en niet veel meer. Om maar te zeggen dat het stel weinig contact heeft met de buitenwereld. Wanneer Jen, een IT-leek, tot haar eigen verbazing tot hoofd van het computerdepartement gebombardeerd wordt, verandert de dynamiek in de kelder. De IT'ers worden weliswaar nog steeds als paria's behandeld, maar die collegiale apathie wordt nu tenminste over drie personen verspreid. Net als de frustratie.

De setting is overigens slechts een behoorlijk arbitraire keuze van de makers om een zo groot mogelijke hoeveelheid absurde humor te laten passeren. In die optiek is The IT Crowd een logische opvolger van Father Ted en The Young Ones. Hetzelfde niveau haalt de reeks in deze eerste zes afleveringen echter niet. Daarvoor zit de timing van de grappen niet altijd goed en ligt het quotiënt oneliners per minuut te laag. Dat de setting niet optimaal wordt uitgebuit is bovendien een gemiste kans. Ik pleit er niet voor om computers een extreem prominente rol te geven in The IT Crowd, maar nu hadden de verhaallijnen zich net zo goed op een andere afdeling van het bedrijf kunnen afspelen, waardoor je als kijker te vaak de reflex hebt om de uniciteit van de reeks in vraag te stellen.
Anderzijds is het genre humor dat hier gebezigd wordt best te pruimen. De scenario's vertrekken van dagelijkse problemen - een mislukte date, het kopen van te strak zittende schoenen, het op elkaars lip leven - die buiten alle proporties en op een haast kinderlijke wijze opgeblazen worden. Zelfs als schijnbaar oubollige thema's passeren - in een aflevering wordt gespeeld met het doorbreken van de vierde muur, in een andere 'hangt de rode vlag uit - levert het vaak hilarische slapstickmomenten op. In die optiek doet The IT Crowd denken aan Het Eiland, zij het dat in de Britse reeks maar voor de pure grap wordt gegaan en minder wordt gespeeld op plaatsvervangende schaamte vanwege de kijker.

De personages zijn feitelijk niet meer dan stripfiguren, maar dat drukt de pret niet. Integendeel. Roy wordt met charmante zachtaardigheid vertolkt door Chris O'Dowd. Of het aan zijn op zich al grappige Ierse accent ligt of aan zijn repertoire van twee gelaatsuitdrukkingen - verongelijkt en verongelijkt met een vleugje opgekropte woede - hij krijgt de lachers steevast op zijn hand. Richard Ayoade is echter het meest in het oog springende castlid en niet alleen omwille van Moss' mislukte afro. Waar Roy nog min of meer sociaal adept is, blijkt Moss te dom om het in Keulen te helpen donderen en een nitwit van galactische proporties op het vlak van menselijke relaties. Een rijke bron om komisch te ontginnen dus. Jen - een rol van Katherine Parkinson - schakelt jammer genoeg te vaak in overdrive, waardoor ze bij de kijker eerder ergernis opwekt dan bulderend gelach. Hetzelfde kan worden gezegd van Chris Morris als de egocentrische baas van Reynholm Industries. Gelukkig krijgen zij in twee afleveringen ampel  tegengewicht van Noel Fielding als Richmond Avenal, een goth die als paria onder de paria's wel een directe nakomeling van Neil van The Young Ones lijkt te zijn. Fielding steelt in beide episodes moeiteloos de show, vooral wanneer hij theatraal in flashbacks belandt.

Een absolute topper kan je de eerste reeks van The IT Crowd helaas niet noemen. Alle zaadjes zijn geplant om tot een intrigerende grappige reeks uit te groeien, maar de mix tussen karakter, humor en setting is nog onvoldoende om een rijpe vrucht te produceren. Niettemin bevat de serie genoeg ginnegappende, proestende en bulderende momenten om alle zes aflevering in één grinnikende ruk uit te zien. Daarmee heeft de reeks - alle tekortkomingen ten spijt - alvast een beentje voor op 95 procent van alle andere sitcoms die de voorbije vijf jaar gemaakt zijn.
AFLEVERINGEN
1. Yesterday's Jam
Hoewel ze niets van computers kent wordt Jen hoofd van de IT-sectie van Reynholm Industries, in de kelder van het bedrijf. Moss en Roy, de plaatselijke computernerds, trachten haar onkunde te bewijzen, tot ze beseffen dat Jens aanwezigheid positief voor hen kan uitdraaien.

2. Calamity Jen
Tegen beter weten in koopt Jen zich een paar schoenen die verschillende maten te klein zijn. Roy en Moss raken geobsedeerd door het meten van stress. Een (letterlijk) brandje moet geblust worden in de IT-sectie.

3. Fifty-fifty
Na een afgrijselijk verlopen date, beproeft Roy zijn geluk met een politiek incorrecte advertentie op een datingsite. Jen wil indruk maken op een veiligheidsagent met triviale weetjes, maar haar feitenkennis - en de relatie met de man - ontrafelen na diens optreden in Wie wordt Multimiljonair?

4. The Red Door
Moss kan niet voorkomen dat Jen ontdekt wie zich schuilhoudt achter de rode deur in het kantoor: Richmond Avenal, depressieve goth. Roy zit inmiddels vast onder het bureau van twee bevallige collega's.

5. The Haunting Of Bill Crouse
Wanneer Moss op Jens bevel een excuus verzint om een opdringerige collega af te houden, vertelt hij dat ze dood is. Roy wil de aandacht trekken van een knap meisje op de vijfde verdieping, maar hij verwart de namen Julie en Judy, met alle gevolgen vandien.

6. Aunt Irma Visits
Moss en Roy vertonen alle tekenen van PMS als bij Jen 'de rode vlag uithangt'. Al gauw zijn ze de risée van niet enkel Reynholm Enterprises, maar van gans de IT-sector.
BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The IT Crowd stelt erg teleur. De serie oogt meer als een sitcom uit de jaren tachtig dan als eentje die amper enkele jaren oud is. Vooral de onscherpte van de beelden en de te gesatureerde kleuren zijn soms een doorn in het oog. Artefacten en edge enhancement zijn in bepaalde scènes zichtbaar aanwezig. De soundtrack is evenmin een hoogvlieger, maar het stereospoor geeft niettemin de dialogen helder en verstaanbaar weer.

EXTRA'S
Het gebeurt niet vaak dat de diskmenu's de ster van een dvd zijn, maar bij The IT Crowd is dat ontegensprekelijk het geval. De menu's nemen de vorm aan van spelletjes op een 8-bitscomputer en zijn even entertainend en verslavend als de reeks zelf. Je zou bijna vergeten dat er nog andere extra's op de schijf staan. Behind The IT Crowd (13 min.) is een jammerlijke poging om een making of te kruisen met een mockumentaire met als resultaat een ergerlijke, inhoudsloze rotzooi. Veel beter zijn de Deleted Scenes (9 min.) die op de voet gevolgd worden door enkele hilarische Out-Takes (11 min.). Interessant maar onevenwichtig blijkt Hello Friend (10 min.), een kortfilm uit 2002 van bedenker Graham Linehan waarin al enkele thema's en acteurs uit The IT Crowd voorkomen. Onvergeeflijk is echter het ontbreken van de audiocommentaren die op de Engels versie van deze dvd wel aanwezig zijn. CONCLUSIE
The IT Crowd is het soort comedy waarover je de volgende dag met het ganse kantoor kan napraten bij de waterkoeler. Deze eerste reeks is weliswaar te onevenwichtig om ze als een resolute voltreffer te omschrijven, maar de serie bevat meer dan genoeg hilarisch materiaal om een aankoop aan te bevelen. De audiovisuele kwaliteit stelt helaas teleur, terwijl de bonussectie al even onberekenbaar blijkt als The IT Crowd zelf.