In de recente film van Pedro Almodóvar is huid het belangrijkste aandachtspunt en daarover weet Dr. Robert Ledgard (Antonio Banderas) alles, want in de voorbije jaren heeft hij met succes drie gelaatstransplantaties uitgevoerd. Ze zijn het hoogtepunt uit z’n lange carrière. Maar op een congres wordt hij door de voorzitter van de Spaanse huidspecialistenbond op het matje geroepen omdat hij genetisch materiaal van varkens heeft gebruikt om z’n menselijke huid te verstevigen, wat bij wet verboden is. Dr. Ledgard legt zich zonder tegenpruttelen neer bij het verbod om nog meer onderzoek te doen, maar hij vertelt z’n voorzitter niet dat hij thuis de jonge Vera gevangen houdt op wie hij sinds geruime tijd experimenten uitvoert en ook niet dat hij eerder zeer bewust de jonge modeontwerper Vincente op straat aanreed, hem kidnapte en dagenlang geboeid in de kelder onder z’n riante villa opsloot.
 

Het begon allemaal tijdens een feestje bij vrienden waar hij met z’n dochter Norma uitgenodigd was. Het jonge meisje was net terug van een opname in een psychiatrisch ziekenhuis en raakte aan de praat met Vincente (Jan Cornet) die net zoals zij te veel hallucinogeen spul had gebruikt. In de tuin kwam het tot handtastelijkheden, niet eens brutale seks, maar achteraf was Norma helemaal overstuur en moest ze opnieuw opgenomen worden. Ze pleegde kort nadien zelfmoord door net zoals haar moeder vele jaren eerder door het raam te springen. Daarop besloot Dr. Ledgard om de vermeende verkrachter op te pakken en te straffen. Doodschieten leek hem een te milde straf; via plastische chirurgie het wezen van een mens veranderen en dus zijn lotsbestemming, dat leek hem een intrigerende oplossing. En dus creëerde hij Vera, naar het evenbeeld van zijn overleden vrouw die bij een auto-ongeluk levensgevaarlijk werd verbrand, die van hem een nieuw gezicht en nieuwe huid op lichaam en ledematen kreeg, maar zich van het leven beroofde toen ze zichzelf in het vensterglas zag: een monster, een wezen dat nog nauwelijks op een mens leek.

 

 

In een film van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar verwachten de fans felle kleuren in decor en aankleding, harde muziek, getormenteerde personages, massa’s seksscènes en dito perversies, humor, cynisme en verrassende verhaallijnen die schijnbaar willekeurig voor- en achteruit glijden in de tijd. In La Piel Que Habito heeft de regisseur het er weer allemaal ingestopt, samen met een flinke dosis spanning, berekende effecten en af en toe een scheutje horror, want voor het eerst in z’n lange carrière maakt Almodóvar een thriller, naar de novelle Tarantula van de Franse schrijver Thierry Jonquet die bij onze zuiderburen bekendheid geniet als auteur van tv-series. Het onderwerp dat Almodóvar aansnijdt verwacht je eerder in een slechte horrorfilm met in de hoofdrol een waanzinnige professor, maar Antonio Banderas maakt van Robert Ledgard een serieuze en gedreven wetenschapper die zijn kennis over transplantaties allerhande voortdurend wil uitbreiden en die meent dat hij zich daarvoor om het even welk menselijk lichaam mag toe-eigenen, want zonder experimenten is er uiteraard geen voortgang mogelijk. Dat hij misschien gedreven wordt door wraakgevoelens is onduidelijk en mocht dat zo zijn, dan laat hij dat niet één keer merken, want misschien voelt hij zich een beetje zoals god na het scheppen van een totaal nieuwe mens zoals Vera.
 

 

De jonge vrouw heeft weinig keuze. Ze wordt opgesloten in een grote witte kamer, kan er tv-kijken, lezen, yoga-oefeningen doen en ze wordt drie keer per dag van het nodige voedsel voorzien. Ze heeft alles wat ze maar kan wensen, maar ze is niet vrij. Ze kan niet gaan waar ze wil; ze kan de villa niet verlaten en via een intern tv-systeem wordt ze de hele dag in het oog gehouden, overdag door Roberts huishoudster Marilia (Marisa Paredes), ’s avonds door Robert zelf die op een gigantische flatscreen elke beweging van z’n gijzelaar bestudeert, inzoomt op haar gezicht in een poging om haar gedachten te lezen of minstens te raden hoe ze zich voelt en wat ze over hem denkt. Je bespioneert mij, zegt ze flemend en kijkt in de richting van de kleine camera achter glas op de lange muur tegenover het kingsize bed terwijl ze hem probeert te verleiden, want hoe raakt ze anders ooit naar buiten? Als je haar niet doodt, doodt ze zichzelf, waarschuwt Marilia als ze ziet hoe hij op het kleine schermpje in de keuken naar Vera kijkt. Je bent verliefd op haar en dat is fout, helemaal fout!, zegt ze,  je moet haar nu doden! Maar Robert reageert nauwelijks op haar woorden alsof dat soort gevoelens hem vreemd is sinds de dood van z’n vrouw en dochter.
 

 

Maar Marilia heeft gelijk: Robert koestert andere gevoelens dan puur wetenschappelijke voor z’n gevangene. Uiteindelijk is ze bloedmooi, bijna perfect en schijnt ze zich na verloop van tijd neer te leggen bij haar nieuwe identiteit en levensomstandigheden, waardoor ze misschien ook zichzelf bedriegt. De vraag is: voor hoelang? Hoofdpersonage Robert Ledgard stelt zich die vraag niet. Misschien is het verliefdheid die hem verblindt, want wat hij niét ziet, dat ziet de toeschouwer wél, nl. dat Vera zich niet neerlegt bij de feiten en alleen het geschikte moment afwacht om toe te slaan en desnoods haar vrijheid met geweld af te dwingen. Elena Anaya laat in La Piel Que Habito niet in de kaarten van haar personage kijken, maar ze kan niet voorkomen dat de regisseur dat wél doet en de kijker op een zachte manier voorbereidt op een heftige slotscène waarvan de afloop moeilijk te voorspellen is, want Robert Legard heeft de zaken altijd goed in de hand gehouden en niets wijst erop dat zijn aandacht inmiddels is verslapt.

 

In kleinere rollen ziet u Marisa Paredes als Roberts huishoudster Marilia, een oudere dame die nog voor z’n zgn. ouders heeft gewerkt en die geen enkele poging onderneemt om Vera uit haar benaderde positie te bevrijden. U maakt ook kennis met haar als tijger verklede zoon die wordt gezocht door de politie en zich dus alleen tijdens het carnaval op straat kan vertonen en hij mag de heftige seksscène voor z’n rekening nemen. Uiteraard zou dit geen Almodóvar-film zijn zonder een broedermoord, chantage of afpersing, ingrediënten die de regisseur schijnbaar moeiteloos in het scenario verwerkt. Jammer genoeg presenteert Almodóvar het redelijk bizarre verhaal op een bloedserieuze manier en laat hij in tegenstelling tot doorsneehorrorregisseurs totaal geen ruimte voor humor of ironie. De finale scène heeft iets aandoenlijks, maar ze roept meer vragen op dan er antwoorden worden gegeven.
 

Visueel is La Piel Que Habito een zo goed als perfecte film. De kleuren zijn zoals we dat van Almodóvar gewend zijn fel en contrasterend en z’n camera-instellingen zijn bij momenten adembenemend (zoals tijdens de yoga-oefeningen van Vera). Het zwartniveau is in orde, de details blijven altijd overeind en van ongerechtigheden is geen sprake. De muziek van huiscomponist Alberto Iglesias is wondermooi, met veel strijkers en jankende violen die de actie voortstuwen, ook op momenten dat er visueel niet zoveel gebeurt, maar Almodóvar vooral met sfeer en spanning speelt.

In Behind the Scenes (9 min.) krijgt u een aantal setopnamen te zien, jammer genoeg zonder interview en/of commentaar. Somerset House Premiere (3 min.) is een zeer korte impressie van de Londense première van de film met nog kortere interviews met de regisseur, Antonio Banderas en Elena Anaya, gevolgd door een overbodige Photo Gallery, de Theatrical Trailer en de Teaser Trailer.

 

La Piel Que Habito is ontegensprekelijk een Almodovár-film, maar het moet duidelijk zijn dat de regisseur veel minder goed op dreef is dan in z’n komedies en drama’s waarin bizarre dames en heren, prostitués, homo’s, criminelen en ander schoon volk de dienst uitmaken. Visueel is La Piel Que Habito een meesterstuk, maar het scenario is een twijfelgeval en daaraan kunnen sterke acteerprestaties en een perfect production design weinig veranderen.