FILM
Wellicht zullen de meeste lezers nog nooit van Pin hebben gehoord, maar in het horrorcircuit geniet deze Canadese prent de faam van cultklassieker. Deze griezelfilm uit 1989 had aanvankelijk de welluidende titel Pin, A Plastic Nightmare. De film brak geen potten aan de kassa, maar kreeg jaren later toch de nodige herwaardering.


Het verhaal dat is gebaseerd op de pulproman van Andrew Neiderman stelt misschien weinig voor, maar dankzij de strakke regie komt deze film toch aardig in de buurt van het werk uit David Cronenbergs begindagen. Huisarts Frank Linden (Terry O'Quinn) voedt zijn kinderen streng op, maar toch gaat het behoorlijk mis met zijn twee spruiten. Dochter Ursula (Cynthia Preston) ontpopt zich op vrij jonge leeftijd als schoolslet, met zoonlief Leon (David Hewlett) is het nog erger gesteld. In Franks werkkamer zit er een levensgrote pop die door de gezinsleden Pin wordt genoemd. De plastic pop is een volwaardig lid van het gezin, maar het is vooral Leon die er een speciale band mee heeft omdat hij ermee kan praten. Pin wordt in alle gezinsbeslissingen betrokken. Zelfs als Ursula zwanger is, vindt Leon dat de raad van de pop moet worden gevraagd. Na een tijdje ontdekken we het echte mysterie van het verhaal. Leon is schizofreen, maar uit medelijden met de jongen doen de andere gezinsleden alsof Pin echt bestaat. Wel wordt Leon met de dag gekker en vooral gevaarlijker. De dood van zijn ouders kan hij nog met een auto-ongeluk camoufleren, desalniettemin ontdekt de arme Ursula dat ze met een krankzinnige psychopaat opgescheept zit.


Het sterkste gedeelte van de film is zonder twijfel het eerste. De humor zit behoorlijk fout en vooral de kleine Ursula is hilarisch met onsterfelijke oneliners als "Do you think daddy washes his penis with Spic & Span"? Eens Leon compleet gek is geworden, vervalt deze cultklassiekers wel in clichés, maar dat kan de pret niet drukken. De film geraakte bij horrorfanaten bekend omdat Terry O’Quinn later een ster werd door Lost, maar ook door zijn onvergetelijke rol uit die andere horrorklassieker, The Stepfather.

Tot voor kort moesten genrefans rommelmarkten afschuimen voor deze videotape, maar sinds kort is deze cultfilm op dvd te vinden (ook al moet je daarvoor naar het Verenigd Koninkrijk trekken).


BEELD EN GELUID
Ondanks het feit dat Pin een zeer goedkope productie uit de jaren 80 is, valt de beeldkwaliteit al bij al mee. Echte storingen zoals filmgrain of vervelende streepjes zie je niet. De kleuren zijn wel wat gedateerd, maar in vergelijking met andere films uit dit genre is Pin een voltreffer. Het geluid is standaard, maar ook hier is geen sprake van geruis of andere mankementen.

EXTRA'S
Er staat geen bonusmateriaal op deze disk.


CONCLUSIE
Pin is een degelijke (maar vooral hilarische) vergeten genrefilm die herinneringen oproept aan de eerste films van David Cronenberg. Het verhaal is volledig van de pot gerukt, maar dat betekent niet dat het niet plezant is. Integendeel, Pin is cultplezier in de hoogste graad.