Treme seizoen 4 maakt een sprong van 38 maanden naar het najaar van 2008. Dat is verrassend, want de levens van de hoofdpersonages zijn ondertussen niet echt ingrijpend veranderd. DJ Davis voert al een tijdje z’n rockopera op, maar wegens het dalend aantal betalende bezoekers, moet hij er de brui aan geven. Z’n auto is total loss sinds hij in een diepe kuil in het wegdek is gereden, uitgerekend voor z’n eigen deur, wat hij met een beetje goede wil had kunnen voorzien. Hij rijdt nu met de fiets, zowaar een uniek gezicht in downtown New Orleans. Janette Desautel heeft eindelijk de middelen gevonden voor een nieuw restaurant, maar de openingsplechtigheid komt in het gedrang als blijkt dat ze haar eigen naam niet mag gebruiken op het menu en/of op de gevel: die is volgens haar toenmalige contract eigendom van haar vorige werkgever. Antoine Batiste werkt ondertussen fulltime op de muziekschool, maar daar dreigen bezuinigingen, want als gevolg van een afzwakkende economie is er minder geld voor sociale projecten en onderwijs. Z’n ex LaDonna is ondertussen opnieuw gescheiden, maar omdat ze geen fatsoenlijk onderkomen heeft – ze slaapt in een kamertje boven haar café – wonen haar beide zoons nog in het huis van Larry. Indianenleider Albert Lambreaux (Clarke Peters, Mona Lisa, 1986) heeft net een behandeling met chemo achter de rug, maar volgens z’n huisarts is er sprake van uitzaaiing naar de lever: hij hoopt nog één keer deel te kunnen nemen aan de Mardi Gras-festiviteiten, maar zijn zoon Delmond, een veelgevraagd jazztrompettist in New York, heeft er geen goed oog in.

Als kijker wordt je m.a.w. opnieuw binnengevoerd in het leven van mensen van alle slag in een stad die nog altijd niet bekomen is van de verwoestende orkaan. Van een dergelijke gang van zaken zouden wij in West-Europa niet opkijken mocht het om een ramp in Italië of Rusland gaan, doch van een land zoals de Verenigde Staten verwacht je een totaal andere aanpak, maar als gevolg van de corruptie en het voortdurende geweld, is er nauwelijks sprake van een normalisering van de toestand. Mensenrechtenadvocate Toni Bernette moet met lede ogen toezien hoe haar dossiers tegen politiemannen nog altijd in de doofpot terechtkomen en het stadsbestuur blijkt vooral geïnteresseerd te zijn in de afbraak van woonwijken, terwijl de bouw van een prestigieus en groots opgezet jazzcentrum alle aandacht (en geld) krijgt en de muziekclubs in de Treme – het kloppende hart van de muziekscène - systematisch gesloten worden, zogenaamd wegens klachten over geluidsoverlast vanwege de buren. Als er al sprake is van enige hoop, dan is die het gevolg van de nieuwe wind die door het land waait, want de African American Barack Obama maakt de grootste kans om de 44ste president van de Verenigde Staten te worden en van hem verwacht de overwegend zwarte bevolking van de Treme werkbare initiatieven om het geweld aan te pakken, een probleem dat de politie schijnbaar niet onder controle krijgt.

Gelukkig is er ook goed nieuws. Violiste Annie (Lucia Micarelli), krijgt het aanbod voor een album met bekende namen uit Nashville en haar nationale doorbraak lijkt bijgevolg nog maar een kwestie van enkele maanden. Haar voormalig vriendje Sonny  (Michael Huisman, Zwartboek, 2006) is ondertussen getrouwd met de dochter van zijn Vietnamese werkgever en hij heeft er weer zin in, want de rest van z’n leven op de vissersschuit van zijn schoonvader doorbrengen, dat ziet hij niet zitten. Z’n jonge echtgenote trouwens ook niet. DJ Davis, die weldra veertig wordt, besluit om volwassen te worden en verruilt z’n jeans en cowboyhemd voor een kostuum met stropdas, doch Janette Desautel, met wie hij opnieuw het bed deelt, is niet overtuigd en zij krijgt gelijk: muziek zit Davis McAlary in het bloed. Ander goed nieuws is dat Terry Colson (David Morse, The Hurt Locker, 2008) van de Politie van New Orleans als getuige opgeroepen wordt in een FBI-onderzoek naar aanleiding van de mishandeling van zwarte medeburgers kort na de doortocht van orkaan Katrina en dat ook het ongewoon hoge dodencijfer in de gevangenis ter sprake komt. Dus toch een frisse wind?

Treme is sinds het eerste seizoen een serie waarin veel aandacht wordt besteed aan New Orleans als de bakermat van jazz en blues en ook in dit korte vierde seizoen passeren nog een groot aantal bekende namen de revue, waarbij ook andere populaire genres uit Louisiana zoals hillbilly en cajun (BeauSoleil, Michael Doucet) niet vergeten worden. Maar jazz krijgt in deze laatste vijf afleveringen opnieuw de meeste aandacht, waardoor de hele Treme-cyclus uiteindelijk nooit een hapklare brok wordt voor een ruim publiek, want New Orleans-jazz is een moeilijk genre. Maar omdat het vanaf het begin duidelijk de bedoeling van de makers was om in deze serie de rijke muziekcultuur van New Orleans in het zonnetje te zetten, is een dergelijke aanpak uiteraard niet te vermijden en veeleer een keuze. Dat men onder die omstandigheden nog bijna 4 seizoenen heeft kunnen maken, het is bijna een wonder. Voor New Orleans, en dan vooral voor de Treme-wijk, is deze serie niet minder dan een godsgeschenk dat de voortgang ter plaatse zonder twijfel heeft beïnvloed, zowel op het politieke vlak als op het niveau van de heropbouw van de wijk, want sterke financiële groepen hadden het graag anders gezien.

Na 38 afleveringen neem je als kijker met spijt afscheid van het bonte gezelschap dat David Simon en Eric Overmyer te voorschijn hebben getoverd. DJ Davis McAlary (Steve Zahn, Rescue Dawn, 2006) was onze gids, zeurderig en dan weer hilarisch, Jeanette Desautel (Kim Dickens, Deadwood, 2004) was de bloedmooie en aandoenlijke meesterlijke kok die vecht voor een plaatsje onder de Louisiaanse zon en de rondbuikige Antoine Batiste (Wendell Pierce, The Wire, 2002) zullen we ons altijd herinneren als de immer goedgeluimde schuinsmarcheerder met het gouden hart. Het zijn allemaal typetjes die op een voortreffelijke manier warmte en intimiteit in de serie brachten, net zoals de melancholische cafébazin LaDonna (Khandi Alexander, CSI Miami, 2002) en de immer vechtende Toni Bernette (Melissa Leo, Mildred Pierce, 2001) die het na al die jaren niet heeft opgegeven om op te komen voor de rechten van de slachtoffers van het brutale politieoptreden na de orkaan en van de onheuse behandeling van zo vele andere medeburgers achteraf. Als Treme ook maar een miniem deel van de problemen en de misbruiken zichtbaar heeft gemaakt, dan hebben de makers hun doel bereikt en zijn de inwoners van de volksbuurt er hopelijk beter van geworden. Over hoeveel tv-series kan je dat zeggen?