Als je zoals Dustin Hoffman (77) richting 80 gaat, of zoals Judi Dench (81) die leeftijdgrens al overschreden hebt, dan wordt het moeilijk om nog aan bod te komen, niet alleen omdat rollen voor mensen van die leeftijd niet echt meer voor het rapen liggen, maar veel meer omdat het grote geld wordt verdiend aan een publiek dat regelmatig naar de bioscoop gaat, en per definitie bestaat dat uit jonge mensen en die willen aantrekkelijke acteurs en actrices zien, en die zijn dan per definitie een stuk jonger dan Hoffman en Dench. Dat betekent uiteraard niet dat dergelijke acteurs veroordeeld zijn tot bejaardenfilms, Judi Dench was 2 jaar geleden trouwens nog te zien in het uitstekende Philomena (2013) en een jaar eerder als M in de James Bond-film Skyfall (2012), en Dustin Hoffman had een hoofdrol in de beide seizoenen van de tv-serie Luck (2011), die wegens haperend succes werd afgevoerd, wat beslist aan het weinig boeiende scenario lag en niet aan de acteerprestatie van Hoffman. Maar hij moest ook vrede nemen met de hoofdrol in het melige Boychoir (2014), terwijl Dame Judy Dench, althans voorlopig, haar toevlucht heeft moeten nemen tot tv-films. In een gelijksoortige positie bevindt zich overigens Maggy Smith (81), die sinds haar succesrol in Downton Abbey moet tevreden zijn met rolletjes in films als Quartet (2012) en My Old Lady (2014), die nauwelijks opgepikt zijn door het bioscooppubliek.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat we de beide topacteurs Dustin Hoffman en Judy Dench in Esio Trot tegen het lijf lopen, een film die bij ons rechtstreeks op dvd-markt is uitgebracht. Het is beslist geen film waar het bioscooppubliek wakker van ligt, en daaraan kan de naam van de schrijver van het verhaal, Roald Dahl, de auteur van grappige en soms wat griezelige kinder- en jeugdboeken, weinig veranderen. Dat wil niet zeggen dat hij niet de kwaliteit levert die we van hem gewend zijn, maar Esio Trot is vooral een verhaal (én een film) voor oudere dames, sentimenteel, braaf en uiteraard flink voorspelbaar. Daar is niets mis mee, maar u bent beter gewaarschuwd vooraleer u deze dvd in uw winkelwagentje legt.

Vrijgezel Mr. Hoppy (de naam alleen al!) woont op een flat met het mooiste terras van de hele buurt. Hij is een bloemenliefhebber, en z’n balkonnetje ziet er dan ook uit als de Garden of Eden. Schuin onder woont Mrs. Silver, een goed uitziende en beminnelijke dame op wie Mr. Hoppy verliefd is sinds ze voor het eerst in de lift stapte met haar spulletjes, zo’n vijf jaar geleden. Maar Mr. Hoppy is schuchter en bedeesd en dus maakt hij af en toe een praatje met zijn buurvrouw van op zijn terrasje zonder evenwel over z’n gevoelens te praten, of in de lift, want daar lopen ze elkaar veel vaker tegen het lijf dan volgens de gangbare kansberekening mogelijk is, maar dat merkt Mr. Hoppy niet. Als Mrs. Silver op een keer een schildpadje in huis haalt en haar buurman vertelt dat ze het diertje graag snel groot zou zien worden, bedenkt Mr. Hoppy een methode om haar wens in vervulling te laten gaan. Z’n buurman Mr. Pringle heeft evenwel ook een oogje op Mrs. Silver en als die verneemt dat door toedoen van zijn rivaal het schildpadje van de buurvrouw in minder dan een maand verviervoudigd is in omvang, heeft hij een stevig wapen in handen om de geloofwaardigheid van Mr. Hoppy onderuit te halen, want er is sprake van bedrog ten koste van die charmante, maar goedgelovige Mrs. Silver…

Verwacht geen helse achtervolgingsscène met Mr. Hoppy en Mr. Pringle achter het stuur van snelle auto’s naar aanleiding van het incident, geen pistoolschoten of bloederige moordpartij, en ook geen superheld à la Batman en konsoorten om de arme Mr. Hoppy uit de problemen te helpen, of een revolutionaire sf-machine die de verrassend snelle groei van de schildpad voor z’n rekening heeft genomen. Nee, aan special effects (behalve dan in die ene scène waarin Mr. Hoppy aan een touwladder langs de gevel van het flatgebouw slingert) of stuntmannen (behalve in dié scène, dus) heeft regisseur Dearbhla Walsch het geld van haar broodheren nauwelijks hoeven te besteden. Esio Trot is wat dat betreft een eenvoudige en een beetje ouderwetse film, of m.a.w. een film voor een publiek dat niet in katzwijm valt bij de gedachte dat het zo meteen wordt overspoeld met daverende geluidseffecten en bloedstollend geweld. Esio Trot is een film mét en over bejaarde mannetjes en een vrouwtje die tot elkaar worden aangetrokken, maar die niet vergeten zijn dat het liefdesspel er eentje is van nuance en behoedzaamheid, van tact en geduld, van wachten op het goede moment en op de signalen dat de kust vrij is.

Voor het hitsige gevecht met de engel zijn ze te oud, of beter: daar zijn ze in dit stadium van de film nog helemaal niet aan toe, want wat ze zoeken is mentale tevredenheid, geborgenheid en iemand die nog waardering en respect opbrengt voor wat er van hun lichaam en leven is overgebleven. Daar komt uiteraard een flinke portie sentimentaliteit en emotie bij kijken, een spel van verhulde dialogen en voorzichtige blikken, en in het geval van Mr. Hoppy, van te weinig durf en angst om te beschadigen en misschien ook wel angst om zelf te worden beschadigd, terwijl Mrs. Silver zich aan de omgangsvormen houdt die haar als jong meisje zijn geleerd, en zich dus een terughoudende en timide houding aanmeet. Maar gelukkig is er bullebak Mr. Pringle die niet alleen roet in het eten probeert te gooien, maar die de beide partijen ook dwingt om hun positie ten opzichte van elkaar te bepalen. En gezien Mr. Hoppy zo bedeesd en verlegen is, hoeft het niet te verbazen dat het ontwarren van de kluwen een taak is voor Mrs. Silver.

Als u met plezier naar My Old Lady, Quartet of de tv-serie Call The Midwife heeft gekeken, dan is Esio Trot beslist een film die op uw waardering kan rekenen, dan hoeft u het verhaal van Roald Dahl niet melig te vinden, maar wellicht eerder hartverwarmend, want Dustin Hoffman en Judi Dench doen er alles aan om van deze film een aantrekkelijke en ontroerende comedy te maken, waarin ze ook slagen wegens hun groot en onbetwistbaar talent. Carl Bernstein (rol van Dustin Hoffman in All The President’s Men) of Iris Murdoch (rol van Judi Dench in Iris, 2001) krijgt u niet te zien, want die tijd is lang voorbij, maar het charisma is intact en de impact van hun uitstraling is nauwelijks afgenomen.