Zijn zoon Cosimo krijgt na Giovanni’s dood af te rekenen met de vijanden van zijn vader. Zijn jeugdvriend Rinaldo Albizzi, edelman en diplomaat, heeft zich al meteen na het aantreden van Comiso voorgenomen om hem in de Signoria – de politieke autoriteit van Florence – tot medewerking te dwingen inzake de oorlog tegen de stadsstaat Lucca en haar beschermengel de hertog van Milaan, een oorlog die Florence niet kan winnen, maar die Albizzi tot elke prijs wil voortzetten. Ondertussen kunnen de Engelse schepen geen wol leveren voor de Medici-wolmolens en valt ook de rest van de handel grotendeels stil waardoor de Medici-bank elke dag handenvol geld verliest. Tot grote woede van Albizzi wordt het conflict zonder duidelijke uitkomst geregeld als de hertog van Milaan een eenzijdige wapenstilstand afkondigt en zelfs Rinaldo Albizzi beseft dat zijn aartsvijand Cosimo de’Medici hem opnieuw te slim af geweest is.
Het conflict escaleert een tijdje later als Cosimo besluit om de koepel van de dom van Florence af te laten werken door Brunelleschi – sinds decennia ligt de bouw stil, mede omdat de architecten er niet uitkomen hoe ze de enorme koepel tijdens de bouw behoren te ondersteunen. Heel kort na de aanvang van de bouwwerken breekt in Florence de pest uit en Rinaldo Albizzi verspreidt het gerucht dat de ziekte een straf van God is voor de architecturale pretenties van Cosimo de’Medici, die het project zou financieren met de woekerwinsten van zijn bank. Cosimo probeert het tij te keren door de pestlijders in de dom van Florence onder te brengen, maar woedende bouwvakkers hebben inmiddels al een flink deel van de koepelfundering vernield, terwijl Albizzi in de Signoria de executie van Cosimo bepleit wegens machtsmisbruik en woeker. Het draait uiteindelijk op een verbanning uit: Cosimo, z’n jongere broer Lorenzo, z’n zoon Piero en diens vrouw Lucrezia, z’n boekhouder Ugo Bencini en z’n jeugdvriend en manusje-van-alles Marco Bello moeten voor een periode van vijf jaar de stad verlaten. Alleen Cosimo’s adellijke echtgenote Contessina mag in het Medici-paleis blijven wonen. Het gezelschap zet koers naar Venetië, een bondgenoot van Florence, maar gauw zal blijken dat Cosimo de’Medici niet op de steun van de Doge kan rekenen om z’n terugkeer naar z’n geboortegrond te bespoedigen. Die wil de goede economische en politieke relaties met Florence nl. niet in gevaar brengen…
Het lijkt allemaal (en alleen maar) om politieke intriges te gaan, maar in Medici, Masters Of Florence gaat het net zoals in The Tudors of The Borgias om veel meer, want de Italiaanse steden en de vooraanstaande families zijn krabbenmanden waarin persoonlijke rivaliteiten, bloedige afrekeningen, verraad en amoureuze intriges een belangrijke rol spelen en vaak veel meer impact hebben op het dagelijkse leven en het evenwicht tussen de elkaar bekampende partijen. Zo hangt de giftmoord op Giovanni de’Medici als een zwaard van Damocles boven het hoofd van een aantal Florentijnse burgers die ervan verdacht worden voordeel te hebben bij de dood van de machtige bankier, terwijl het gedwongen huwelijk tussen Cosimo en Contessina voor spanningen zorgt in de schoot van de Medici-familie. Bovendien is het heel lang onduidelijk waarom de vriendschap tussen Cosimo de’Medici en Rinaldo Albizzi is ontaard in een vijandschap die voor één van hun beiden fataal zal blijken te zijn. En terwijl Cosimo voortdurend nieuwe brandjes blust om te voorkomen dat het fortuin van z’n familie verloren gaat, is er op de achtergrond sprake van nieuwe intriges om te voorkomen dat de Medici-familie haar oude machtspositie opnieuw verovert en eventueel naar Florence terugkeert.
Het was een uitstekende keuze om Dustin Hoffman te casten voor de rol van Giovanni de’Medici. Jammer genoeg overlijdt de bankier in de eerste aflevering van dit achtdelige eerste seizoen, maar gelukkig is zijn rol daarmee niet uitgespeeld, want via de veelvuldige flashbacks keren acteur en personage later terug en kunnen we ons een goed idee vormen over hoe de handelaar in wol uitgroeide tot één van de rijkste en machtigste mannen van het 15de-eeuwse Florence en geen enkel middel schuwde om z’n doel te bereiken. Z’n oudste zoon Cosimo leek hem een geschikte opvolger, maar boekhouder Ugo Bancini, decennialang de vertrouwensman van Giovanni de’Medici, verzekert Cosimo dat hij een veel betere man is dan zijn vader, al is hij uit eigenbelang niet van plan om die overtuiging met bewijzen te staven. Ook in de schoot van de Medici-clan is er m.a.w. sprake van gevoeligheden en geheimen die beter niet aan het daglicht treden. Na een aantal weinig indrukwekkende rollen in eerder middelmatige films (Boychoir, 2014; Esio Trot, 2014) en een al even mediocre tv-serie (Luck, 2011), keert Dustin Hoffman terug in een sterke rol die alle twijfel wegneemt: zijn acteertalent is onaangetast.
Richard Madden, je herkent hem uit A Promise (2013), maar vooral uit Game Of Thrones (2011-2013) waarin hij de rol van Robb Stark, de erfgenaam van Winterfel, voor zijn rekening nam, is een zeer geloofwaardige Cosimo de’Medici, een man die in tegenstelling tot zijn vader wél rechtvaardig en genadig durft te zijn en die zijn diepe religieuze gevoel moeiteloos koppelt aan respect en medemenselijkheid indien hij daartoe de kans en de mogelijkheid ziet. Z’n vijanden noemen het zwakte, zelf beschouwt hij het als een goddelijke opdracht die de Kerk, Florence en het Medici-imperium ten goede komt, waardoor Cosimo de’Medici met zijn moderne kijk op kunst, architectuur en maatschappelijke ontwikkelingen al helemaal een man van de renaissance is. Dat wordt uitstekend geïllustreerd door de bronzen David (met het hoofd van Goliath, 1430) die hij door Donatello laat maken voor de binnentuin van het Medici-paleis, een werk dat door zijn vijanden als blasfemisch wordt afgedaan, mede omdat het is gemaakt door een sodemiet. Donatello’s David wordt al sinds een paar eeuwen als een meesterwerk uit de Italiaanse renaissance beschouwd.
Een sterke prestatie levert ook de Engelse actrice Annabel Scholey (Being Human, 2009; Jane Eyre, 2006) als Contessima, de echtgenote van Cosimo, een jonge adellijke vrouw die in een huwelijk is gedwongen op initiatief van Giovanni de’Medici omdat een verbond met de adel zijn zakelijke belangen zou dienen. Als meisje werd haar koppigheid en vastberadenheid toegedicht, maar precies die eigenschappen maken haar geschikt voor de belangrijke rol in het huishouden van Cosimo de’Medici, want ondanks diens regelmatige ontrouw en de crisissen in haar huwelijk, verzaakt Contessima nooit aan haar verplichtingen als echtgenote, moeder en zakelijke leidster op het moment dat de rest van de familie naar Venetië is verbannen. Annabel Scholey weet precies de goede toon te vinden om de stijfkoppigheid, maar ook de vastberadenheid van haar personage zichtbaar en voelbaar te maken. Ze is bovendien een aantrekkelijke verschijning in een serie waarin vooral mannelijke acteurs op de voorgrond treden.
Stuart Martin (Crossing Lines, 2013) kruipt in de huid van Lorenzo de’Medici, bijgenaamd ‘The Elder’ om hem niet te verwarren met de kleinzoon van Cosimo de’Medici. Hij is de jongste zoon van Giovanni de’Medici en hjj heeft schijnbaar geen moeite met het feit dat hij nooit het hoofd van de Medici-clan zal zijn, want hij beseft dat Cosimo zo veel geschikter is voor die functie. Hij treedt vooral op als zaakgelastigde van de Medici-bank en als diplomaat van het Medici-imperium, altijd in opdracht van zijn oudere broer. Een opvallendere figuur is Marco Bello, een rol voor de Italiaanse acteur Guido Caprino, die een uitstekende beurt maakt als Cosimo’s jeugdvriend en manusje-van-alles die als een soort bewaarengel over hem waakt, die op zoek gaat naar de moordenaar van zijn vader, maar die ook een zekere mate van geweld gebruikt om informatie te vergaren die belangrijk is voor het voortbestaan van het Medici-imperium. Met z’n ruige uiterlijk lijkt Marco Bello een beetje op een vrijbuiter, een piraat, maar vooral op een intelligente handlanger die niet met zich laat spotten. Guido Caprino is uitstekend gecast voor de rol.
Maar naar Medici, Masters Of Florence kijkt u vooral ook wegens het adembenemende production design, en het is uiteraard een voordeel dat regisseur Sergio Mimica-Gezzan in Florence, maar ook in Venetië heeft mogen filmen, waardoor hij geen beroep heeft moeten doen op CGI voor de prachtige dom van Florence (via CGI wel zonder koepel!), het statige Signoria-gebouw en de sprookjesachtige kanalen in de Dogestad. Dat de dom van Florence pas in 1871 z’n huidige neogotische uitzicht kreeg ter vervanging van een voorgevel die al in 1588 werd afgebroken om plaats te maken voor eentje in renaissancestijl die er eeuwenlang niet kwam wegens het ontbreken van voldoende financiële middelen waardoor de kerk al die tijd een doodgewone bakstenen voorgevel had, dat zullen weinig mensen weten en dus beschouwen we het als een detail dat de regisseur die correctie niet heeft gemaakt. Zonder die gevel uit 1871 zou de kathedraal trouwens nooit haar huidige status van uniek bouwwerk bereikt hebben en zou Florence beslist veel minder toeristen trekken. Bovendien is de dom zoals hij er nu uitziet dé eyecatcher van de tv-serie.
De interieurs worden met kaarsen verlicht, dus is er ook op dat vlak sprake van een zekere soberheid. Er zijn gelukkig voldoende buitenopnamen die voor een aangenaam contrast zorgen (groen, beige en wit van de gevels). We zagen geen ongerechtigheden. Er zijn ondanks de vaak donkere interieurs toch veel details zichtbaar en het beeld is haarscherp: de baardstoppels op het gezicht van Marco Bello kan je bijna tellen.
Voor de muziek is een poging gedaan om in de stijl van de tijd te blijven, dus hoor je vaak troubadours en minnezangers en eenvoudige melodieën in de rest van de scènes.
