FILM 
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Aan de titel zou je het niet meteen zeggen, maar Eating Raoul gaat niet over kannibalen, wel is het (jawel) een sekskomedie. Een film waar de critici destijds niet echt over te spreken waren, onder andere zuurpruim Roger Ebert. Maar ondertussen heeft Eating Raoul via de cultcinema een tweede leven gekregen en is hij zelfs uitgebracht door het prestigieuze Criterion en op Broadway was er een musical, en dat wil toch heel wat zeggen. En om maar meteen bij de kern van de zaak te komen: deze film uit 1982 is simpelweg één van de meest komische films die u (waarschijnlijk) nog nooit gezien hebt.

De man achter dit zaakje was Paul Bartel. Acteur, schrijver en regisseur. Een manusje-van-alles die in meer dan 90 films en tv-afleveringen te zien was. Een echte karakterkop van wie niemand de naam kent, maar eens je een foto van hem ziet dan weet je onmiddellijk over wie het gaat. Als regisseur maakte hij onder meer voor Roger Corman de culthit Death Race 2000, deze Eating Raoul en ook nog de compleet gestoorde western Lust In The Dust met de travestiet Divine in de hoofdrol. En als acteur moet je hem beslist al gezien hebben bijv. in Cannonball! of de eerste Piranha.

Death Race 2000 was wel een hit, maar Roger Corman was niet te spreken over het eindresultaat, en hij liet dan ook aan iedereen horen dat hij zich bedrogen voelde door het feit dat Bartel de komedietoer opging met zijn opdracht. Komedie was blijkbaar ook zijn ding, en dat merk je absoluut in het hilarische en doeltreffende script van Eating Raoul dat hij samen met Richard Blackburn schreef. In diezelfde Death Race 2000 had hij Mary Woronov (een ongelooflijke Jamie Lee Curtis-lookalike) leren kennen. Het klikte tussen Bartel en Woronov die vooral bekend was vanwege haar werk met Andy Warhol want in de meer dan 80 films die ze vertolkte, speelde ze met Bartel een getrouwd stel in 17 films.

Het verhaal is heerlijk fout en zo van de pot gerukt dat het alleen maar kon bedacht worden in de '80’s. Paul Bland (Paul Bartel) werkt in een voedingszaak en als notoire wijnkenner probeert hij het clienteel zonder veel succes de duurste wijnen aan te smeren, terwijl zijn vrouw Mary (Mary Woronov) de kost verdient als verpleegster. Verliefd, maar een bijzonder preuts stel dat apart slaapt en wiens liefdesleven niet verder reikt dan wat knuffelen en zoenen. Amerikanen en hun dromen... het blijft onafscheidelijk, en ook deze twee hebben een doel in het leven: een restaurant openen. Alleen de centen ontbreken, maar door een stom toeval krijgen ze een ingenieus plan. De twee wonen in een flatgebouw waar de buren regelmatig swingerparty’s houden. Wanneer een dronken swinger hun appartement binnensluipt en Mary zowaar probeert te verkrachten, slaat Paul hem met een gietijzeren koekenpan op diens hoofd en doodt hij hem per ongeluk. In de veronderstelling dat niemand om hem zal treuren, nemen ze zijn geld en zwieren ze zijn lichaam gewoonweg de container in. Een paar dagen later vermoorden ze een andere swinger en ze hebben meteen door dat ze geld kunnen verdienen door "rijke perverselingen" uit te nodigen, hun nadien te doden en er met hun geld van doorgaan. Mary wordt Doris de Dominatrix en hun plan lijkt efficiënt te werken. Het wordt nog meer gortig als de louche Raoul (Robert Beltran) op het toneel verschijnt en wel een heel apart idee heeft om de lijken te doen verdwijnen.

Geef toe, zou je met zo’n verhaal naar een producer willen stappen? Maar Bartel deed het, vond het geld en draaide één van de meest hilarische komedies uit het begin van de jaren '80. Foute humor die wel eens omschreven wordt als een zwarte komedie omdat de ondertoon er één zou zijn van gretigheid, maar zelf zien we er meer slapstick in. En wat voor slapstick! Een film met een korte running time die door de fantastische grappen zo voorbij is. Al bij al is het niet meer dan pakweg de grollen van Gaston & Leo, maar soms moet het ook niet meer zijn dan dat, want deze film doet waar hij voor gemaakt is: je aan het lachen brengen. En mocht je een broertje dood hebben aan '80’s-komedies dan is ook dat geen hinderpaal, want behalve het feit dat vandaag zo’n verhaal niet meer vefilmd zou kunnen worden (denken we toch) is de film geen beetje gedateerd. Komedie met de grote K!

BEELD EN GELUID
Als filmliefhebber hoop je in feite dat iedere film een Criterion-behandeling krijgt. Toegegeven, de prijs is niet van de poes, maar je krijgt steeds waar voor je geld. Eating Raoul is uitgebracht via Criterion UK wat betekent dat je ze afspeelbaar zijn op je blu-raytoestel. Uiteraard gaat het om een gerestaureerde versie en die is tot in de puntjes afgewerkt. De typische 80’s-kleuren ogen prachtig en dan nog eens met hartje Hollywood als setting. De geluidsband is een sobere LPCM Mono-band, maar wel zonder enig geruis. De film is voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Criterion-releases zijn niet bepaald goedkoop. Doorgaans betaal je gemakkelijk 25 euro per titel en dus verwacht je het allerbeste, en dat krijg je vaak. Ook bij de extra’s. Naast een leuk boekje met weetjes zijn er twee kortfilms die Paul Bartel in de jaren '60 maakte: Naughty Nurse en The Secret Cinema. Ergens in de lijn van Eating Raoul, want ondeugend grappig en zelfs uw tijd waard. Het minste is de gag reel die werd samengesteld door medewerkers om Bartel te plezieren. In Cooking Up Raoul blikt Mary Woronov terug op Eating Raoul en wat voor een groot belang Paul Bartel in haar carrière had. Er is ten slotte nog een interview met Paul Bartel en Mary Woronov uit de oude doos, want Barlet overleed in 2000 aan leverkanker, hij was amper 61.

CONCLUSIE
Eating Raoul is nu eens zo’n typische '80’s-film waar weinig mensen van hebben gehoord, maar die de tand des tijds (zoals dat zo mooi heet) meer dan prima heeft weerstaan. Hilarisch grappig…