FILM
Het begin van de jaren '80 waren gouden jaren voor de slasher. Toen Paramount Friday The 13th van Sean S. Cunningham opkocht en daarmee onverwachts een dikke hit scoorde, waagden heel wat mensen zich aan het maken van een slasher. In principe was het even gemakkelijk als een pornofilm maken, waar maar weinig talent voor nodig is. Madman van Joe Giannone en Gary Sales is daar een perfect voorbeeld van. De film werd wel regelmatig in beslag genomen door de Britse politie, maar stond niet op de beruchte video nasties, een niet onbelangrijk detail dat niet verteld wordt door Giannone en Sales, die zeer uitvoerig hun vehikel op deze Arrow-release mogen presenteren, maar dat soort verhalen bekt nu eenmaal lekker.




Madman zit dan wel in het lijstje van de '80’s-slashers, toch valt deze film in de eerste plaats op door zijn saaiheid en onkunde. Er was gewoonweg geen budget aanwezig, ook al dacht men eventjes om Vincent Price in te huren omdat die in de jaren '80 best wel te vinden was om voor een habbekrats aan een film mee te werken, maar ook daar was geen geld voor. De twee bevriende studenten wilden gewoon een slasher maken (en daarmee geld verdienen) en kwamen zo uit bij een project over de Cropsey-maniak. Giannone schreef het scenario, terwijl Sales probeerde om een investeerder te vinden. Dat laatste liep niet van een leien dakje, zeker niet toen bleek dat toevallig op datzelfde ogenblik Harvey Weinstein bezig was aan The Burning dat over (jawel) de Cropsey-maniak ging. De twee zagen de bui al hangen en gaven hun monster maar veiligheidshalve de naam van Madman Marz en verzonnen de titel Madman: The Legend Lives. Ook hier speelde het toeval hun parten, want Frank Sinatra was op dat moment met een tour bezig die de titel Frank Sinatra: The Legend Lives droeg. Om old blue eyes niet voor het hoofd te stoten werd de film dan maar ingekort tot Madman.




Het grote probleem van Madman is niet alleen het gebrek aan acteertalent, maar vooral het scenario dat tussen de soep en de patatten is geschreven, en door iedereen die een paar slashers zag in een paar uur verzonnen kan worden. Een groep kampeerders verzamelt zich rond een kampvuur en vertelt de legende van ene Madman Marz, die zijn vrouw en kinderen vermoordde met een bijl. Net op het moment dat men hem wilde ophangen, slaagde hij erin om naar het bos te vluchten en de legende zegt dat, wanneer je zijn naam luidkeels roept, hij terugkeert. En ja, er is natuurlijk wel één of andere slimmerd die zich niet kan beheersen en het lot uitdaagt.




Ondanks het feit dat Madman iets langer dan 80 minuten duurt, lijkt de film door zijn saaiheid een wel zeer lange trip. Er is niet de minste suspense, want steeds weet je wie het volgende slachtoffer wordt, alsook het feit dat hij of zij de aftiteling niet zal halen. Het enige wat overblijft is welke manier het grommende monster kiest om de pineut af te maken. Slasherfans doen er niks mis aan om deze Madman een kans te gunnen (geef er wel niet al te veel geld aan uit), anderen kunnen waarschijnlijk hun tijd aan iets beters spenderen.

BEELD EN GELUID
Deze release is uitgebracht van Arrow, en dat betekent dus dat je een transfer krijgt die de perfectie nastreeft. Te oordelen naar de kwaliteit van deze restauratie moet de originele filmrol flink gehavend zijn, want regelmatig duiken er allerlei strepen op die weliswaar nooit echt storend werken. De kleuren zijn bijgewerkt en dat zie je ook wel, want alles heeft een vrij onnatuurlijk karakter, zoals het bloed dat eerder lijkt op een ketchupvariant uit de Aldi. De geluidsband is een opgepoetste LPCM Mono 1.0 waarbij je geregeld wat geruis op de achtergrond hoort. Net zoals bij alle andere Arrow-releases is ook Madman voorzien van Engelse ondertiteling.




EXTRA’S
Puur qua lengte overtreffen de extra’s de film, maar of dat nu voor veel kijkplezier zorgt, is maar de vraag, want het gaat alleen maar om ellenlange interviews waarin je iedere keer hetzelfde verhaal hoort. The Legend Still Lives! Thirty Years Of Madman is een kanjer van anderhalf uur waarin iedereen die nog leeft zijn zegje heeft. Madman: Alive at 35 is een extra die is overgenomen van de Vinegar Syndrome-release, waar een deel van de cast elkaar na 35 jaar terugziet. Wie interesse heeft om Gary Sales te horen pochen over wat hij zo allemaal geproduceerd heeft, kan terecht bij The Early Career Of Gary Sales, een interview dat zowel qua audio als beeld een wel zeer amateuristische indruk heeft. Er is een apart filmpje (Music Inspired By Madman) waarin aandacht wordt besteed aan de muziek, en In Memoriam krijgen zij die ondertussen onder de graszoden liggen nog een laatste eerbetoon. Tenslotte zijn er nog twee commentaarbanden. Eén met regisseur Joe Giannone, acteurs Paul Ehlers en Tony Fish, en een ander met de mensen van de griezelblog The Hysteria Continues.

CONCLUSIE
Madman is een slasher, maar daarmee is in feite alles gezegd. Wie het amateurisme en het veel te zwakke scenario naast zich kan neerleggen, bekomt een vehikel die tracht te doen wat Friday The 13th deed, maar daar geen seconde in slaagt.