FILMS
Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl (10/10)
Wapensmid Will Turner (Orlando Bloom) moet machteloos toekijken wanneer de piraten van het gevreesde spookschip de Black Pearl, onder leiding van kapitein Barbossa (Geoffrey Rush), zijn grote liefde Elizabeth Swann (Keira Knightley), de dochter van de gouverneur, kidnappen. Elizabeth heeft Will ooit als kind van op een stuk wrakhout gered, en hem bij die gelegenheid het piratenmedaillon dat hij droeg, afgenomen, om te voorkomen dat hij voor piraterij zou worden terechtgesteld. Nu is Elizabeth praktisch verloofd met de stijve, on-avontuurlijke commandant Norrington (Jack Davenport), en is de sjofele smid beslist geen partij meer voor haar. Al snel blijkt dat de piraten het feitelijk voorzien hebben op Elizabeths medaillon - de facto dus dat van Will - en die laatste sluit een niet alledaags verbond met "kapitein" Jack Sparrow (Johnny Depp), de na muiterij afgezette voormalige kapitein van de Black Pearl. Sparrow wil zijn schip terug, en Will wil zijn geliefde redden, dus hun belangen komen tot op zekere hoogte overeen. Zelfs al moeten ze daarvoor een schip van de marine kapen - al zou je het hem niet aangeven, piraterij zit Will toch op de één of andere manier in het bloed (wink wink). De piraten van de Black Pearl zijn echter niet zomaar piraten: ze zijn vervloekt doordat ze ooit een legendarische schat van Cortès hebben veroverd, en totdat ze de schat terug bij elkaar verzameld hebben, zijn ze gedoemd over de zeeën te reizen als zombies, waarvan de ware gedaante alleen zichtbaar is bij maanlicht. Maar Wills moed en vooral Jack Sparrows grote mond zijn te geduchten wapens, zelfs voor onsterfelijke piraten.




"You better start believing in ghost stories, Miss Turner! YOU'RE IN ONE!" (Captain Barbossa)

Stel je dit eens even voor: een op een attractiepark-ritje gebaseerde film over zombiepiraten, geregisseerd door de regisseur van onder meer de horrorprent The Ring, en geproduceerd door de Disneystudio's. Dat klinkt als... laten we zeggen de onfrisse mengeling van bier met chocomelk en vers gekookte spruiten, nietwaar? De meeste mensen met wie we vóór de release van de film gesproken hebben, werden ofwel groen van misselijkheid, ofwel dachten ze bij het Disney-label onmiddellijk aan een moralistische prutfilm voor kinderen, en werden ze eveneens groen van misselijkheid. Maar zaten die er even naast! Indien U nog nooit van Pirates Of The Caribbean gehoord zou hebben ‑ in welk geval U wel de enige zal zijn ‑ kunnen we U bij deze het ons hand op ons hart vertellen dat dit ongewone recept, gewoonlijk dé manier om een nonsensikale B-film te draaien, dé bioscoopkaskraker van 2003 was, en bovendien ook nog eens in al zijn aspecten een extremely fucking coole film.




Disney én producent Jerry Bruckheimer (Pearl Harbor, Armageddon) hebben met dit project een zware gok gedaan, maar vervolgens compleet de jackpot binnengehaald. De laatste echte grote piratenfilm moet Cuththroat Island geweest zijn, hetgeen zo'n gigantische flop werd dat er jaren geen enkele regisseur zich aan het genre wilde verbranden. De tegendraadse Gore Verbinski heeft van deze film echter zoveel méér gemaakt: romantiek, avontuur, bijzonder goed geslaagde speciale effecten en vooral een flinke dosis humor maken van deze film een (zwart) pareltje. De geestige one-liners, voornamelijk de verdienste van Johnny Depp, de spectaculaire zeeslagen en de benodige portie knok- en swashbuckling-partijen volgen elkaar in hoog tempo op, en, wat misschien nog belangrijker is, het scenario vertoont geen noemenswaardige lacunes. Het idee om bovendien drie protagonisten, de goeie (Orlando Bloom), de slechte (Geoffrey Rush) en diegene waar we het niet zo goed van weten (Johnny Depp), tegen elkaar uit te spelen, creëert zeker een spanningsveld waar je als kijker niet onbetrokken bij kan blijven.




Johnny Depp, de naam is intussen gevallen. De man had anno 2003 een zodanig acteerpalmares dat hij zich de luxe kan oeroorloven om enkel nog die rollen uit te pikken waar hij daadwerkelijk artistiek iets aan kan bijbrengen. Voor zijn rol als Jack Sparrow heeft hij, zoals aangegeven in talrijke interviews, zich gebaseerd op het karakter van Rolling Stones-gitarist Keith Richards, omdat, volgens hem, "de piraten de rockers van hun tijd waren": ongegeneerd, onbeschoft, stoïcijns maar brutaal, een enorm gevoel voor eigenwaan en niet vragen maar nemen, dat zijn de sleutelwoorden in de karakterschets van Sparrow. En Depp heeft dan ook nog eens de verdienste dat hij die karaktertrekken moeiteloos eigen kan maken zonder er een one-man show van te maken en de andere acteurs in de schaduw te stellen. Vooral de reeds meerdere malen onderscheiden Geoffrey Rush kan goed zijn stempel op zijn angstaanjagend en sadistisch personage drukken, en sinds Lord Of The Rings is de marktwaarde van de daarvoor schier onbekende Orlando Bloom enorm gestegen, vooral bij een vrouwelijk publiek. Zowel Depp, Bloom, Knightley als regisseur Verbinski tekenden voor twee back to back geschoten sequels, die evenzeer schoten in de roos werden en waarvan we de Blu-raybespreking in de steigers hebben staan. Tot nader orde blijft deze eerste Pirates-film de beste van de vijf, een klapper van formaat, een spervuur van welgemikte gags, perfect in het plaatje passende pompeuze dialogen en schitterende actie. Komt dat zien, allen.

Pirates Of The Caribbean 2: Dead Man's Chest (8/10)
Wat de prachtige huwelijksdag van Will Turner en zijn geliefde Elizabeth Swann had moeten worden, eindigt in een nachtmerrie. De ambitieuze Cutler Beckett (Tom Hollander), een marionet van de Oostindische compagnie, heeft tegen de twee een arrestatiebevel uitgevaardigd voor het helpen ontsnappen van de door de Engelse kroon gezochte piraat Jack Sparrow, een vergrijp waarop de doodstraf staat. Beckett is echter bereid om het met Will op een akkoordje te gooien: als hij, op welke manier dan ook, het magische kompas van Jack kan te pakken krijgen, gaan hij en Elizabeth vrijuit. Will gaat de gezochte piraat achterna, en ook Elizabeth is er de vrouw niet naar om intussen in de cel te zitten wegpieteren totdat verloofde-lief haar komt verlossen. Via een ommetje langs een eiland vol kannibalen die denken dat Jack hun nieuwe god is, belandt de crew van de Black Pearl - of toch diegenen die niet in de kookpot zijn terechtgekomen - in een nieuw avontuur. Jack wil met Will Turner namelijk zijn kompas alleen maar ruilen voor de sleutel die de half tot vis getransformeerde piraat Davy Jones (Bill Nighy), kapitein van de Vliegende Hollander, in zijn bezit heeft, en die de fameuze Dead Man's Chest kan openen.




Getrouw aan zijn ware aard heeft Jack natuurlijk enkele cruciale details voor Will verzwegen: in de kist zit namelijk geen schat, maar het hart van Davy Jones, en wie daar de controle over heeft, kan Jones commanderen. Wat voor Jack een uitermate lucratieve deal zou zijn, want om de puntjes op de i te zetten heeft Jack bij Davy Jones nog een schuld uitstaan van zeggen en schrijven één ziel: de zijne. Jones is echter tevreden als Jack hem in de plaats daarvan honderd zielen kan bezorgen, en die van Will beschouwt hij al vast als aanbetaling. Met dwang aangemonsterd op de bemanning van verdoemde zielen die allemaal langzaam maar zeker in verzworen calamari's aan het veranderen zijn, doet Will de schrik van zijn leven op: tussen de bemanning bevindt zich ook zijn doodgewaande vader, Bootstrap Bill (Stellan Skarsgard), die zijn ziel aan Jones heeft geschonken - vrijwillig nog wel. Elizabeth probeert de verraderlijke Jack Sparrow te vinden om hem ter verantwoording te roepen, en haar pad kruist opnieuw dat van de aan lager wal geraakte ex-commodore Norrington. Davy Jones is intussen het wachten op Jacks deel van de overeenkomst beu, en hij stuurt een onstopbaar zeemonster, de Kraken, achter de kapitein van de Black Pearl aan.




Net als de twee sequels van Back To The Future werden delen twee en drie van de succesvolle Pirates-franchise back to back gefilmd, met deel drie, At World's End was bij het verschijnen op dvd van de tweede film nog in postproductie, wat onder meer inhoudt dat de film redelijk abrupt eindigt - iets té abrupt voor sommigen - klaar in de startblokken om volgend jaar bij het sluitstuk van de trilogie opnieuw een aanval op onze portemonnee te doen. Net als bij het eerste deel kroop horror-regisseur Gore Verbinski in de regisseurszetel, wat opnieuw zorgde voor een naar Disneynormen redelijk angstaanjagend verhaal, dat bol staat van de bijzonder vervaarlijk uitziende CGI-zeemonsters. Kroon op het werk is daarbij de exquisite CGI-makeup van de zo goed als onherkenbare - op zijn karakterstem na dan - Bill Nighy, een met zuignappen overdekte octopus-man die zijn gevangenen graag héél langzaam martelt.




Konden we inhoudelijk het eerste, verfrissende deel van de trilogie, dat het piratenavontuur-genre een nieuw leven inblies (nee, die eer is, in tegenstelling wat sommigen denken, niét weggelegd voor Piet Piraat) maximaal appreciëren, wordt er in het tweede deel iets té nadrukkelijk de kaart van het goedkoop herkauwen van de grappen uit het eerste deel getrokken, inclusief ondode apen, handtastelijke ex-lieven van Cap'n Jack en piraten met een glazen oog. Natuurlijk gaat minstens 95 % van het publiek in eerste instantie kijken om de gekke bekkentrekkerij van Johnny Depp (U dacht écht toch niet dat ze voor het acteertalent van Orlando Bloom gingen kijken?), en dat segment van de markt wordt rijkelijk bediend. Moreel nog dubieuzer dan in het eerste deel, en bereid om zijn beste vrienden onmiddellijk te verkopen aan de meestbiedende als het hem uitkomt, krijgt Depp de lachers al op de hand vóóraleer hij een eerste keer in beeld komt, wanneer hij vanuit een doodskist een iets te nieuwsgierig geworden vogeltje in flarden vaneen schiet.

Desondanks kan dit niet verhullen dat de eerste drie kwartier van de film scenariogewijs een rommeltje zijn: eerst krijgt Jack Sparrow gratie, dan weer niet, dan is hij en zijn bemanning van het ene ogenblik op het andere gestrand op het Toast Kannibal-eiland, vervolgens plots weer op zee, en zo gaat dat een tijdje door. Het verhaal komt pas echt op dreef vanaf het moment dat Davy Jones zijn opwachting maakt, en dan gaat het gelukkig met het scenario terug bergopwaarts. De verstoorde relatie tussen Bootstrap Bill en zijn zoon zorgt voor spanning in de verhaallijn, die cumuleert in het fatale dobbelspel waarin Will de confrontatie aangaat met Jones op zijn eigen terrein, en dat een verrassende afloop kent (nu ja...) Daarna is het hek van de dam, en worden we ongeveer anderhalf uur non-stop getrakteerd op een achtbaanrit waarin de diverse zwaardduels, achtervolgingen en zeeslagen elkaar in een moordend tempo opvolgen. De tweede installatie van de Pirates Of The Caribbean-reeks is zeker niet slecht te noemen: het is een avonturenfilm die met veel zin voor technische afwerking en de nodige pathos wordt geleverd. Ook zijn de sets en kostuums bijzonder indrukwekkend, en heeft het rekwisieten-departement overuren geklopt dat de vakbonden er van op hun achterste poten steigeren. Toch kan de film zeker op gebied van consistente verhaallijn zeker niet tippen aan zijn voorganger. Ook niet zo'n gelukkige keuze is het weer aan boord hijsen van Jack Davenport, want op de duur lopen de diverse schurken - naast Norrington en Davy Jones hebben we ook onze twijfels bij de geloofsbrieven van Jack Sparrow, en op het einde van de film is er dan ook nog eens een kleine verrassing voorzien - elkaar iets te nadrukkelijk voor de voeten.

Pirates Of The Caribbean 3: At World's End (6,5/10)
Een delegatie piraten onder leiding van de uit de dood herrezen kapitein Barbossa vaart naar Singapore om de Chinese piraat Sao Feng (Chow Yun-Fat) ter hulp te vragen om naar de piratenhel, Davy Jones Locker, te varen, waar kapitein Jack Sparrow gevangen zit. Het spookschip, de Flying Dutchman, van de vervloekte kapitein Davy Jones is onder de controle van de Oost-Indische compagnie gekomen, en die hebben besloten om de zeven zeeën piratenvrij te maken. Barbossa wil dat de Broederschap van de negen beroemdste zeeschuimers bij elkaar komt om een gezamenlijke strategie te bespreken, maar de kans dat dat gaat gebeuren is zeer klein: de Broederschap moet immers een koning verkiezen, en zoals bij elke verkiezing stemt elke piraat alleen op zichzelf. Will Turner probeert intussen de voornaamste knoop in zijn leven door te hakken: kiest hij voor zijn verloofde Elizabeth, of probeert hij zijn verdoemde vader Bootstrap Bill te bevrijden?




Harrr... Het derde deel van de succesvole Pirates-franchise was na het veelbelovende tweede deel Dead Man's Chest helaas één van de grootste teleurstellingen van het filmjaar 2007, is niet te vergelijken met die andere zomerblockbuster waarvan er een derde deel verscheen, het best te pruimen Spider-Man 3, en kan al helemaal niet tippen aan het magistrale en bijna de perfectie bereikende eerste deel. De film is verworden tot datgene waar die oorspronkelijk op gebaseerd was: één lange kermisattractie met weliswaar veel kabaal en spektakel, maar bijzonder weinig gedrevenheid; de gebeurtenissen donderen voort zonder echt een einddoel aan de horizon te bespeuren. De eerste act is anders bijzonder goed te genieten, waarin Barbossa en zijn zeeschuimers hun Chinese collega's met een bezoekje gaan vereren, en dit onvermijdelijk uitloopt op een schietpartij met veel bravoure en exploderende, dure decorstukken. Vervolgens gaat er wat tijd over vooraleer de hoofdrolspelers terug verenigd zijn - wie het tweede deel heeft gezien weet dat Johnny Depp door een onfris ruikend zeemonster de zee uit geknikkerd is, en er is een behoorlijke kunstgreep nodig om hem terug ten tonele te laten verschijnen. Maar ongeveer na een uurtje wordt het scenario een soep zo dicht als een mistbank ter hoogte van Gibraltar: er wordt zo vaak van alliantie gewisseld dat het op de duur onmogelijk is om nog te onderscheiden wie er tegen wie aan het vechten is. Het ene ogenblik vallen Sparrow en zijn gezelschap in handen van de Oost-Indische Compagnie, die blijkbaar de controle over Davy Jones hebben verworven, het andere ogenblik worden de piraten weer vrijgelaten - of ontsnappen ze, dat is niet helemaal duidelijk - en gaat het hele zooitje weer achter Jones aan, die nochtans in hun kamp zit. Denken we.




Waar het ambigue karakter van Sparrow in de eerste twee films nog een welkome afwisseling was, weet je hier echt op de duur niet meer wie de vijand is. Barbossa? Jones? Will Turner? De Oost-Indische Compagnie? Tia Dalma? Misschien wel Jack de aap? Na een tweetal uur is ongeveer iedereen wel het rijtje gepasseerd, en wikkelt de film zich af naar een, toegegeven, spectaculair, einde in de Maalstroom - tenminste na een passage waarin ze op een eilandtong elkaar wat grommend staan aan te kijken -  maar ook tot op het laatste ogenblik blijven de elementen van het verhaal slap aan elkaar hangen, en het einde van de film is een jammerlijk onbevredigend en nogal flauw einde vol gemakkelijkheidsoplossingen. Er worden dan in het scenario nog iets te veel gratuïte scènes gestopt die enkel tot doel schijnen te hebben dat Johnny Depp zijn Jack Sparrow-nummertje nog eens mag herhalen, en niet dat we dat beu gezien zijn, maar Pirates Of The Caribbean verdient toch beter dan de Johnny Depp one-man show te zijn. De scènes waarin Depp begint te hallucineren en meerdere kopieën van zichzelf het hele schip ziet bemannen, doen zo weinig terzake aan de voornaamste verhaallijn dat we er echt aan twijfelen waarom er niet is gekozen voor een aparte spinoff "an evening with Jack Sparrow", zodat déze film tenminste sneller tot de kern van de zaak zou kunnen komen. Ook zaken zoals de fel geanticipeerde bijrol van Rolling Stone Keith Richards als Jacks vader - Johnny Depp heeft altijd gezegd dat hij zich voor zijn Sparrow-manieren op Richards heeft gebaseerd, omdat de piraten de rock-en-rollvedetten van hun tijd waren - blijkt uiteindelijk een scheet in een rumfles.




En begrijp me niet verkeerd, iets in mij wil deze film spectaculair nochtans goed vinden. Visueel zitten er enkele zeer mooie uithalen in de film: de manier waarop bijvoorbeeld Tia Dalma tijdelijk Davy Jones terug zijn mensengedaante geeft, en hoe Bootstrap Bill verweven zit in een stuk hout van het schip, zijn twee scènes die bijzonder knap in beeld zijn gebracht. Onze favoriete calamari, Bill Nighy, domineert overigens elke scène waarin hij voorkomt, maar hoe fijn het ook was om hem in het tweede deel van de franchise naar voren te schuiven als de nieuwe ultieme slechterik, tien keer erger dan Barbossa, in deze prent krijgt zijn imago toch wat een knauw, omdat hij altijd moet buiten voor de wil van diegenen die zijn hart in een kistje hebben steken. Normaal zou je verwachten dat hij alles zou proberen om terug controle over zijn eigen doen en laten te kunnen krijgen, en zowat iedereen in de film is daarmee bezig, behalve hijzelf. Het tekent allemaal een beetje in welk bedje deze film symptomatisch ziek is: toen het draaien van de film begon, was het scenario namelijk nog alles behalve af, en je kan er zo het moment uitpikken tot waar men verhaalsmatig bij draaidag één al was geraakt. Daarna wordt het improviseren, krampachtig trachten om het piratenavontuur koers te laten zetten naar een nieuwe einder, maar net als Jack Sparrows kompas wijst het alle richtingen tegelijk uit, en niet noodzakelijk naar de beste richting.

Pirates Of The Caribbean 4: On Stranger Tides (7,5/10)
Piratenkapitein Jack Sparrow kan zich ternauwernood uit de strop kletsen wanneer hij verneemt dat iemand in zijn naam een bemanning aan het ronselen is om een expeditie te ondernemen naar de Fontein van de Eeuwige Jeugd. De valse Jack is niemand minder dan zijn oud lief Angelica (Penélope Cruz), die werkt in opdracht van haar vader, de beruchte piratenkoning Edward "Blackbeard" Teach (Ian McShane). In ruil voor Jacks medewerking belooft Angelica hem zijn geliefde schip Black Pearl terug. Er zijn echter, om het met een flauw woordgrapje te stellen, nog kapers op de kust. De Engelse koning George (Richard Griffiths) roept de hulp in van Jacks aloude aartsvijand Barbossa, die tegen Blackbeard niet alleen de Black Pearl, maar ook een been is kwijtgeraakt, en gelast hem de Bron te vinden, en liefst voor de vuile Spaanse katholieken met het geheim van het eeuwige leven gaan lopen. Naast twee zilveren kelken vergt het verjongingsritueel ook de traan van een zeemeermin, maar die blijken minder makkelijk te vangen te zijn, en alhoewel ze er verleidelijk uitzien, zijn het kannibalistische monsters. Bovendien kan de Bron alleen maar leven geven in ruil voor ander leven.




Dit alweer derde vervolg op Gore Verbinski's Pirates Of The Caribbean, oorspronkelijk bedoeld ter promotie van de gelijknamige Disney-pretparkattractie, is alleszins terug een stap in de goede richting na een overweldigend eerste deel, een matig interessante sequel Dead Man's Chest en vooral het flauwe At World's End, waar geen enkele scenarist nog glorie bij kon halen. Orlando Bloom en Keira Knightley werden bedankt voor bewezen diensten, een paar anciens zoals Kevin McNally als Joshamee Gibbs worden terug opgevist (alhoewel die piraat met zijn houten oog stukken grappiger was), en Johnny Depp werd voor deze film opnieuw naar het voorplan verschoven. De openingsscène van de film is hilarisch en laat alvast op het beste hopen, en met Ian McShane (Deadwood, The Pillars Of The Earth) heeft de film terug een volwaardige slechterik in dienst. Daarnaast wordt de absoluut enig greintje acteertalent ontbrekende Keith Richards even terug opgevoerd, en zien we in een cameo Oscarwinnares Judi Dench voorbijflitsen. Oh, en er wordt een blik zeemeerminnen opengetrokken.




De drie partijen (Sparrow, Blackbeard en Barbossa) tegenover elkaar uitspelen maakt de zaken er nochtans niet altijd even duidelijk op, en de wisselende allianties zijn soms iets té overlappend voor een film die toch maar uitgaat van een simpel verhaaltje. Less is more, want de ingewikkelde troep die de scenaristen van het derde deel hadden gemaakt werkte toch niet in het voordeel van de franchise. Wat deze franchise üperhaupt nog steeds bij Disney doet is me terdege een raadsel, want veel van de spookhuishorror die op ons wordt afgevuurd heeft weinig vandoen met de familievriendelijke esbattementen die we op dit label doorgaans krijgen voorgeschoteld. Jammer genoeg eindigen de twee romantische subplots wat op een los draadje en wordt er iets te hard te kaart van de goedkope vuurwerkscènes getrokken ten nadele van wat inhoudelijke uitwerking. Rob Marshall heeft zeker de subtiele kneepjes niet te pakken die Gore Verbinski in zijn eerste deel kwijt kon. Toch zijn de meeste ingrediënten voor een avondvullende blockbuster ruim aanwezig, en is de kans klein dat je tijdens On Stranger Tides in slaap zal vallen.




Pirates Of The Caribbean 5: Dead Men Tell No Tales (8/10)
De jonge Henry Turner (Lewis McGowan) is geobsedeerd door het idee om zijn vader Will te redden van de vervloeking van de Vliegende Hollander - wie geen flauw idee heeft waar dit over gaat, kijkt beter nog even terug naar At World's End. Hij heeft gehoord over de legendarische Drietand van Poseidon, die élke zeemansvloek kan verbreken. Negen jaar later is hij een volwassen man (Brenton Thwaites) geworden, en komt hij op zee in aanraking met de geest van kapitein Salazar (Javier Bardem), die gewoonlijk slechts één overlevende in leven laat om het verhaal na te vertellen (vandaar de titel van de film), en hij geeft Henry de opdracht om de beruchte piraat Jack Sparrow te laten weten dat hij eraan komt om wraak te nemen; Jack is immers de reden waarom hij vervloekt is en gedoemd om in de Bermuda-driehoek alle schepen tot zinken te brengen.




Jack heeft op dat moment andere katten te geselen: na een mislukte overval op de bank van Sint-Maarten laat zijn bemanning hem in de steek en wordt hij tot de guillotine veroordeeld. Omdat zijn magisch kompas echter de sleutel is tot het vinden van de Drietand, komt Henry hem redden, en neemt en passant de voor hekserij veroordeelde wetenschapster Carina Smyth (Kaya Scodelario) mee in zijn kielzog. Jacks oude rivaal, kapitein Barbossa meent intussen dat hij op een goed blaadje kan komen bij Salazar en hem kan overtuigen zijn eigen schepen niet langer te belagen als hij Jack op een presenteerblaadje aflevert. Salazar is echter óók geïnteresseerd in een object dat zijn vervloeking kan verbreken, en als hij intussen even terloops kapitein Jack kan kielhalen, zal hij het niet laten...




Het regisseursduo Joachim Rønning en Espen Sandberg weten de piraten uit de Caraïben alvast opnieuw in stabiele wateren te laten zeilen, na het ronduit slechte deel 3 en het gehandicapte deel 4 dat leed onder het feit dat op Johnny Depp en Geoffrey Rush na moest worden gewerkt met een gloednieuwe cast die niet overtuigde. Voor deel 5 is Orlando Bloom terug, zij het in een veredelde figurantenrol, en maakt zelfs Keira Knightley een cameo met niet één zin dialoog. Maar vooral zit het scenario weer op het goede spoor; ofschoon het niveau van de oorspronkelijke film uiteraard nergens gehaald wordt, is de film een goeie mix met schimmige allianties die meer verbroken dan gesmeed worden, creepy spookpiraten, waarbij Javier Bardem zich eens lekker kan en mag uitleven, en de nodige humor, alhoewel het typetje van Johnny Depp wel wat te voorspelbaar wordt.




Waarom de film per se in Europa moest herdoopt worden in het nietszeggende Salazar's Revenge en niet voor de oorspronkelijke titel Dead Man Tell No Tales werd geopteerd, is me een raadsel, zoals wel meer marketingbeslissingen van Disney, en de volledig zinloze cameo van Paul McCartney als een oom van Jack was beter weggeknipt; Keith Richards had ook geen acteertalent, maar had wel een reden om in de film te zitten: aangezien Johnny Depp zijn personage naar zijn voorbeeld had gemodelleerd, was hij de geknipte figuur om Jacks vader te spelen. Paul McCartney daarentegen is de oom die je liever niet uitnodigt op je feestje tenzij het niet anders kan, omdat hij binnen de vijf minuten ladderzat in de billen van de aanwezige dames aan het knijpen is.

De voornaamste vraag die we ons echter moeten stellen, is: heeft de Pirates Of The Caribbean-franchise nog een toekomst? De reeks is geïnspireerd op een attractie in de pretparken van Disney, en als je zou vragen of dié nog een toekomst hebben, dan is het antwoord wel duidelijk. Als ze ergens geld geroken hebben, draaien ze hun hand nergens voor om, maar de defenestratie van Depp na zijn proces tegen zijn ex heeft diepe wonden geslagen. De post credits-scène laat alleszins het einde open, en als er van de Fast And fucking Furious verdorie elf delen kunnen worden gemaakt en de bron nog niet opgedroogd is, en van Transformers zes, waar één deel er al te veel aan was, dan mogen we hopen dat de frisse wind die Joachim Rønning en Espen Sandberg in de zeilen hebben gekregen, nog een tijdje blijft waaien. De sprookjesfabriek van Disney is echter cold, heartless business en wil de franchise overleveren, dan zal die geld moeten blijven opleveren, en of je dat doet door nieuwe paden in te slaan zoals de vierde film probeerde, of door gewoon voorgekauwde recepten te blijven herhalen, zoals deze film, is nog maar de vraag. De flashback naar Jacks jeugd was alleszins veelbelovend, en love him or hate him, maar Depp draagt de film, alhoewel Geoffrey Rush hem deze keer een run for his money geeft.

BEELD EN GELUID
Er is al heel veel inkt over deze release gevloeid, zodat het misschien opportuun is om even te recapituleren: de beeldkwaliteit van de eerste film is gewoon reteslecht. Disney maalt tegenwoordig niet meer om fysieke releases, en de 4K-transfer is gewoon veel te donker. Alle films hebben er last van, maar de eerste film spant wel degelijk de kroon, in die zin dat de Blu-ray veel helderder is, en ondanks de iets mindere resolutie toch een kleurenpalet heeft dat aangenamer oogt, qua detaillering voldoet en eigenlijk deze 4K-release tot het kneusje van de hoop degradeert. Gaandeweg de franchise wordt de beeldkwaliteit film na film iets beter, maar ook film 4 is nodeloos donker. De Dolby TrueHD Atmos-tracks zijn weliswaar goed ruimtelijk, maar staan veel te stil op de schijf, zodat je het volume moet opendraaien, waardoor het geheel vervormt en de muziek bijvoorbeeld soms wat vals klinkt. Ook hier scoren de recentere films marginaal beter dan de oude; de release van Dead Men Tell No Tales is de enige zonder Nederlandse ondertitels om de stomme reden dat deze hier onder een andere titel (Salazar's Revenge) werd uitgebracht.

EXTRA'S
Piraat Jack S. is met de extra's gaan lopen en heeft deze begraven op een eiland. Daarna heeft hij zich strontlazarus gezopen aan de rum, en nu weet hij ze niet meer terug te vinden. Willen we het de aap vragen? Misschien weet de aap het wel.

CONCLUSIE
Deze Australische box is een mooie manier om aan de 4K-versies van de Pirates-films te geraken als u de Blu-rays al hebt. De films zijn intussen ook los verkrijgbaar mét een Blu-ray bij. Merk evenwel op dat slechts 4 van de 5 films Nederlandse ondertitels hebben.