CONCERT
De Black Crowes zijn niet meer, leve de Black Crowes! Gelukkig zijn ze nog één keer op tournee geweest in 2005, kwestie van het pensioenfonds te spijzen. Het resultaat is een spetterende live-dvd, opgenomen in het Fillmore Auditorium in San Francisco, een overzicht van 15 jaar Black Crowes-hits met de broertjes Chris en Rich Robinson in pool position op stem en gitaar, begeleid door twee elektrische gitaren, drums, keyboard en voor de gelegenheid een vierkoppige koperband plus twee rondborstige zwarte achtergrondzangeressen. De Black Crowes in het historische en zwaar burgerlijke Fillmore, inclusief de kroonluchters en een staand publiek dat de band enthousiast ontvangt bij de eerste tonen van Halfway to Everywhere waarmee het concert wordt ingezet. De brassband is meteen van de partij en dat blijft zo terwijl de groep zich door Sting Me, No Speak No Slave en drie andere nummers wurmt. Het zijn rockerige ballades met lange intro’s, stomend en jachtig op een tapijt van keyboards en elektrische gitaren.

Met Space Captain wordt een eerste hoogtepunt bereikt. De keyboards krijgen meer ruimte en in het muzikaal weefsel ontstaat meer reliëf door een minder dichtgespoelde geluidsmuur. Met My Morning Song, krachtig en up tempo, een lawine van gitaarsolo’s en fragmenten uit een videoclip, sluit de eerste elektrische set af. De stem van Chris Robinson is nu opgewarmd en broertje Rich grijpt naar de akoestische gitaar voor een reeks rustige nummers die het fragiele karakter van het Black Crowesmateriaal in al zijn schoonheid en soms met verrassende effecten toont. Sunday Night Buttermilk Waltz is een perfect duet voor twee akoestische gitaren met Rich op de lead. Dit is duidelijk zijn ding. Cursed Diamond is intimistisch, gebottleneckt en folky. She Talks To Angels gaat op hetzelfde tempo door met fragiele keyboards, drums en elektrische gitaar. Het fijnzinnige arrangement laat de melodie mooi tot haar recht komen. Wiser Time krijgt een lange gitaarsolo als intree. Het nummer heeft iets van de Allman Brothers in hun hoogdagen qua samenzang en gitaarondersteuning met een dwarrelende elektrische gitaar middenin en de tingeltangel van het orgel tussendoor. Voor het nummer is gegrabbeld in de korrelige home-video-opnamen van de band om voor visuele afwisseling te zorgen. Non Fiction heeft dezelfde toonzetting, maar het klinkt als een tussendoortje met een weinig geïnspireerde zanger.

Vanaf Seeing Things gaat de gewone gitaar terug op de standaard en betreden de gastmuzikanten opnieuw het podium voor een portie slepende rhythm ’n blues waar Mick Jagger niet voor terug zou deinzen. In Hard to Handle wordt een tandje bijgestoken en treedt de Rod Stewartfan in Robinson op het voorplan met loeiend orgelgeluid en forse trompetstoten in de rug. Black Crowes is op vertrouwd terrein. Let Me Share the Ride en Mellow Down Easy, met een mondharmonica tussen de jankende gitaren, brengt zowel de Allman Brothers als de grote Leon Russell in herinnering, Remedy mocht uiteraard niet ontbreken en The Night They Drove Ol’Dixie Down is een mooi eerbetoon aan de legendarische The Band.

PLAYLIST
1. (Only) Halfway To Everywhere
2. Sting Me
3. No Speak No Slave
4. Soul Singing
5. Welcome To The Goodtimes
6. Jealous Again
7. Space Captain
8. My Morning Song
9. Sunday Night Buttermilk Waltz
10. Cursed Diamond
11. She Talks To Angels
12. Wiser Time
13. Non Fiction
14. Seeing Things
15. Hard To Handle
16. Let Me Share The Ride
17. Mellow Down Easy
18. Remedy
19. The Night They Drove Ol'Dixie Down

BEELD EN GELUID
Het beeld van de live-registratie op video High Definition is van een uitstekende kwaliteit ook qua kleur en scherpte. Af en toe zijn er korrelige en verkleurde videoclipachtige fragmenten ingelast van de band tijdens de concerttour en de aankomst van hun tourbus aan de Fillmore. Het geluid van de opname staat in alle formaten. De 5.1-versie en de DTS-track slagen er evenwel niet in om het effect van de 2.0-surround fundamenteel te verbeteren. Je zou een upgrade van de lage tonen en de drums verwachten, maar dat is maar in beperkte mate het geval. Bovendien levert de verdeling van het geluid over verschillende kanalen niet echt een doorgedreven uiteenrafeling van de instrumentengroepen of een doorzichtiger geluidsweefsel op. Alleen de stemmen doen enigszins hun voordeel met de ruimere surround en dan nog alleen in nummers die rustiger zijn uitgevoerd. De hoogte van het geluidsniveau speelt uiteraard een grote rol bij de beluistering en wie de knop helemaal naar rechts kan draaien krijgt gegarandeerd een betere indruk.

EXTRA'S
Bij de extra’s noteren we 15 minuten Bonusmateriaal over de stop van de groep in San Francisco waar ze een vijftal concerten hebben gegeven begin augustus 2005.

CONCLUSIE
The Black Crowes - Freak'N Roll... Into The Fog is de zwanenzang van The Black Crowes op dvd, een cadeautje voor de fans die hun idolen graag af en toe nog eens aan het werk willen zien in plaats van alleen maar te horen. De playlist is 17 nummers lang en bevat alle grote Crowes-hits. De opname is van uitstekende kwaliteit, iets meer visueel dan auditief, maar dat kan de pret nauwelijks temperen want The Black Crowes beluister je bij voorkeur loeiend hard. Voor wie niet echt een doorwinterde fan is, is 150 minuten wellicht iets te veel van het goede en was een iets compacter concert met een 12-tal songs ruim voldoende geweest. De sfeer zit er evenwel goed in in de Fillmore (de dvd is een compilatie van hun 5 optredens aldaar), dus wie kickt op rock'n'roll, rhythm and blues, de Stones en Rod Stewart is hier in elk geval aan het goeie adres.