FILM
Zeven jaar na Mary Poppins probeerde Disney - ditmaal zonder de inmiddels overleden Walt - het eclatante familiesucces te evenaren met Bedknobs And Broomsticks. De prent is volledig op dezelfde leest geschoeid: gebaseerd op een kinderboek met een centrale rol voor magie en een middendeel dat liveaction met animatie vermengt. Zelfs cast en crew bleven voor een deel overeind. In een van de hoofdrollen herkennen we namelijk David Tomlinson. Regisseur van dienst is eens te meer Robert Stevenson en de muziek is neergepend door Richard en Robert Sherman. En wellicht is net dat het probleem. Bedknobs And Broomsticks blijkt immers niet meer dan een flauw doorslagje van zijn illustere voorganger.

Het verhaal speelt zich af in het Engeland van 1940 dat bang afwacht of de nazi's een invasie op het eiland plannen. Drie weeskinderen zijn uit veiligheidsoverwegingen uit London naar een slaperig kuststadje verscheept. Daar worden ze ondergebracht in het huis van de excentrieke, tegensputterende Eglantine. De vrouw heeft namelijk geen tijd om voor de kinderen te zorgen: ze volgt een correspondentieopleiding tot heks en zit bijna aan de laatste les. Wanneer het bericht arriveert dat het onderwijsinstituut is opgedoekt wegens de oorlog, bezoekt ze - samen met de kinderen, op het vliegende bed dat prominent de dvd-cover siert - haar magieprofessor. Die blijkt niet de persoon te zijn die ze in gedachten had. Maar hij zet haar wel op het spoor van een formule die van belang kan zijn voor het verdedigen van Engeland bij een nazi-invasie. Het blijkt het begin van een wonderlijke reis via een resem intrigerende (fantasie)werelden.

Om met het positieve te beginnen: de speciale effecten van Bedknobs And Broomsticks zijn ook veertig jaar na dato nog (min of meer) indrukwekkend. De interactie tussen tekenfilm en liveaction was in Mary Poppins al geperfectioneerd en komt bijgevolg in de meest iconische sequentie - een voetbalmatch tussen dieren met 'professor' Tomlinson als scheidsrechter - prima tot zijn recht. Ook tijdens de climax slagen de effectentovenaars van Disney erin om geloofwaardig een leger harnassen tot leven te wekken. Compleet gedateerd zijn echter de sequenties waarin het magische bed van de ene locatie naar de andere vliegt: psychedelische kleuren en dito beeldvervormingen doen de kijker eventjes ongemakkelijke ineenkrimpen. Daar staat tegenover dat andere visuele aspecten van de prent wél authentiek overkomen. De decorbouwers recreëren op indrukwekkende wijze de antiekmarkt Portobello Road en ook de locaties aan de Britse kust kunnen overtuigen.

De muziek kan dat helaas niet. De bliksem slaat beslist geen tweemaal in voor componisten Richard en Robert Sherman. Het enige min of meer beluisterbare liedje is het (te) lang uitgesponnen Portobello Road, al de rest hoort thuis in het rijtje Disney-songs dat innovatief noch emotioneel relevant is. Robert Stevensons regie kleurt eveneens veilig binnen de lijntjes, maar de animatiescènes halverwege Bedknobs and Broomsticks (geregisseerd door Ward Kimball) geven de prent een aangename adrenalinestoot. De performance van Angela Lansbury als heks-in-spe Eglantine balanceert mooi op de dunne koord tussen excentriciteit en empathie, maar zij is het enige castlid dat enigszins een indruk op de kijker maakt. De drie kinderen zijn immers naar goede DIsney-gewoonte zo braaf en saai als het maar kan zijn, terwijl David Tomlinson geen verrassende nieuwe wending aan zijn geijkte filmische persoonlijkheid geeft. In veredelde cameo's herkennen we ook nog Roddy MacDowall en huidig BBC-presentator Bruce Forsyth.

Het is niet uit te sluiten dat Bedknobs And Broomsticks bij de allerkleinsten nog in de smaak valt, maar wie ouder is dan pakweg 10 zal niet onder de indruk zijn van het 'spektakel' dat deze familiefilm biedt. Zelfs wat een pluspunt had kunnen zijn - de nostalgiefactor - is eerder een minpunt omdat de decorstijl en de stijl van de speciale effecten (met op kop de scènes in het vliegende bed) elkaar geregeld tegenwerken. Ook de toevoeging van de oorlogsplot, met een nakende Duitse invasie, voelt geforceerd aan. Wellicht had dit tijdens de oorspronkelijke release meer effect (in 1971 was Amerika volop bezig te verzuipen in Vietnam), maar anno 2009 voegt het onnodige gruwelijke realiteit toe aan wat een vrijblijvend sprookje zou moeten zijn.

BEELD EN GELUID
Grain is wellicht het grootste probleem dat de beeldkwaliteit van de film plaagt. Vooral in de scènes waarin specials effects gebruikt worden en in de Portobello Road-sequentie werkt dit bovendien storend. Uiteraard heeft dit ook invloed op de scherpte van het beeld, die op zijn best middelmatig is. Niettemin ziet Bedknobs and Broomsticks er voor een bijna veertig jaar oude film nog oké uit. Zolang je geen visuele uitmuntendheid verwacht, is de kleurenweergave en het contrast immers best te pruimen. De soundtrack is opgewaardeerd van het originele monospoor naar een DD 5.1-track. Helaas komen de achterste kanalen nauwelijks in het spel voor en is het aan de voorste boxen om de dynamiek van dialogen en muziek zo goed mogelijk te verkopen aan de kijker. Het resultaat is een degelijke track, die niet teleurstelt maar ook geen potten breekt.

EXTRA'S
Op een Special Edition verwacht je een massa extra's, maar de mensen bij Disney dachten daar blijkbaar anders over. Er zijn immers louter een aantal korte featurettes op de schijf aanwezig, die uitblinken in voorspelbaarheid en op een ergerlijke manier promotie maken voor series op het Disney-kanaal. The Wizards of Special Effects (8 min.) koppelt bijv. een analyse van de effecten in Bedknobs and Broomsticks aan een recente tv-reeks over een jonge heks, terwijl Dylan & Cole Sprouse: Blu-Ray is Cool (4 min.) zowel een sitcom als een aantal Disney-films promoot. Beter maar nogal saai is Music Magic (11 min.), waarin het componistenduo aan het woord komt over de muziek die ze voor Bedknobs and Broomsticks schreven. A Step in the Right Direction (4 min.) reconstrueert een gesneuvelde song a.h.v. foto's en een audiotrack en een Recording Session (1 min.) van Portobello Road is zowel kort als zinloos. Als afsluiter bevat de schijf vier Trailers (9 min.) voor de hoofdfilm.

CONCLUSIE
Bedknobs And Broomsticks kopieert schaamteloos de formule van voorganger Mary Poppins, maar met heel wat minder effect. Ongeïnspireerde songs en een dito verhaal verknoeien immers een leuke centrale performance en een prima production design. Beeld en geluid stijgen evenmin boven de middelmaat uit, net als de teleurstellende bonussectie.