FILM
Is het nog zinvol om 15 jaar na een eerste succes nog maar eens een verhaal in dezelfde franchise op de markt te gooien? Toy Story 3 is het bewijs dat het kan, maar dat heeft veel, zo niet alles met het talent dat Pixar in huis heeft te maken. Feit is dat Pixar met één vinger in de neus en een blok beton aan hun been nog steeds een straatlengte voorsprong houdt op alle concurrerende tekenfilmstudio's die ook maar enigszins iets doen wat computeranimatie heet; de maatschappij heeft nog geen enkele misser begaan en met Toy Story 3 wordt de lijn voortgezet. Enigszins tapt men voor de verhaallijn wel uit hetzelfde vaatje als die met de existentiële vrees van Jessie in Toy Story 2 van ooit obsolete te worden. Andy (John Morris) is anno 2010 groot geworden, en gaat volgende week naar de universiteit. Met zijn speelgoed speelt hij al lang niet meer, maar om de één of andere sentimentele reden houdt hij alles toch nog in een koffer in zijn slaapkamer netjes bij elkaar. De stukken speelgoed maken zich alvast op op een semi-permanent verblijf op de zolder, waar het zo kwaad nog niet is (er staat een oude tv en die vrolijke kerels van de kerstversiering zijn er), en wie weet haalt Andy hen op een dag weer boven als hij zelf kinderen heeft. Er ontstaat echter naijver wanneer Andy Woody (Tom Hanks) eruit pikt om als mascotte mee te gaan naar de universiteit, ten nadele van Buzz Lightyear (Tim Allen). De andere speelgoedstukken zijn daarvoor zo danig in hun gat gebeten  - plus dat ze na een ongelukkig misverstand in de vuilniszak eindigen - dat ze nog liever in de charity box kruipen waarin Andy's zusje Molly, intussen een tiener, haar ongebruikt speelgoed in deponeert om af te geven in het Sunnydale kinderdagverblijf.

In Sunnydale, feitelijk het voorgeborchte van de hel, lopen de zaken echter radicaal verkeerd: eerst lijkt het een absolute droomjob voor speelgoed: no owners mean no loss. Het lijkt wel alsof ze er de perpetuum mobile hebben heruitgevonden: wanneer de kinderen ouder worden en naar de grote school gaan, worden ze gewoon vervangen door andere kinderen, zo legt de purperen naar aardbeien ruikende knuffelbeer Lotso (Ned Beatty) de nieuwkomers uit. Het stukje dat hij er wijselijk heeft uitgelaten is dat de nieuwe speeltjes bestemd zijn voor het papklasje van de allerkleinsten, die niet bepaald zachtzinnig met hun speelgoed omgaan, en met onze vrienden allerlei ongein met verf, snot en kwijl uitspoken. Lotso zelf zit intussen met een handjevol vertrouwelingen in het hoogste klasje te genieten van de knuffels van de bedaardere kindjes. Met andere woorden: hij heeft de organisatorische piramide van de voedselketen in de hand en heeft zichzelf aan de top van de pikorde geplaatst. Sheriff Woody staat echter klaar om zijn onfortuinlijke vrienden ter hulp te snellen, en en passant heeft hij nog een interessant nieuw stekje gevonden om samen met zijn vrienden een nieuw leven te beginnen. Als ze voorbij Lotso geraken, natuurlijk.

Een film vol intelligente grapjes, verwijzingen naar de rest van de Pixarcatalogus, een kleurrijke fantasiewereld die tot ieders verbeelding spreekt, herneming van alle catchphrases uit de vorige films met een briljante nieuwe invalshoek, een lach, een traan én op de koop toe een Buzz Lightyear met een Spanish mode. Wat kan daar technisch gesproken nog bij komen? De studio uit Burbank doet zijn eigen reputatie weer eer aan en brengt opnieuw een film-met-een-boodschap waarin iedereen wel een stukje van zichzelf zal herkennen. Geen sequelitis zoals bij vele van de afgeleide Disneyproducten die op uiterst liefdeloze manier in een sweatshop in elkaar worden gedraaid, maar the real thing; de film draagt duidelijk opnieuw de stempel van bedenker John Lasseter, tegenwoordig de grote baas van de creatieve afdeling van het Disneyimperium, alhoewel hij de plaats in de regiestoel heeft overgelaten aan één van zijn compagnons de route, Lee Unkirch. Al van de openingsscène, een groots opgezette kinderfantasie waarin sheriff Woody zijn eeuwige vijand Mr. Potato Head (Don Rickles) bekampt in een duel met als inzet een trein vol trollenweeskindjes is het duidelijk dat alle drukwijzertjes van de Pixarstoomtrein in de rode zone wijzen en dat Unkirch precies de goede kadans te pakken heeft om de stoomlocomotief van de vorige sequel te laten voortdenderen. Naast Tom Hanks en Tim Allen, die de draad van zoveel jaar geleden weer opnemen, en eigenlijk niet bijster gek moeten doen om hun karakter weer dadelijk op het juiste spoor te laten voortbollen, is het uitkijken naar enkele opmerkelijke bijrollen, zoals Michael Keaton die als de enige echte Ken, het lief van Barbie (Jodi Benson), zich eens mag uitleven als gepatenteerde narcistische antipatico die meent dat het middelpunt van het universum ergens door zijn endeldarm loopt, en Ned Beatty, die een ogenschijnlijk lieve grootva-troetelbeer met onder het laagje roze vernis een diep verbitterd karakter mag spelen, dat enigszins een beetje lijkt op Stinky Pete uit Toy Story 2 maar die toch op zijn eigenste wijze een meer diepgelaagde schurk is. Het is overigens verbazend dat de bedenkers met sprekend gemak een tiental nieuwe personages op de kijker loslaten, zoals de sombere clown Chuckles (Bud Luckey) en de arrogante egel Pricklepants (Timothy Dalton), die dadelijk in het Toy Story-universum passen en geen van allen inwisselbaar zijn. De liefhebbers van Pixar kunnen alweer op hun beide oren slapen en met de ogen dicht deze release aanschaffen, met misschien als enige inhoudelijke randopmerking dat er toch wel weer enkele scènes in zitten die de allerkleinste kijkertjes de stuipen op het lijf zullen kunnen jagen in dit verhaal waarin ook de dood, morbide verbittering en verlatingsangst hun plaats hebben. Net als de personages is de verhaallijn van Toy Story, waarschijnlijk ook nog samen met de gemiddelde kijker, op pakweg 15 jaar ook mee volwassen geworden, en Unkirch en zijn team weten precies de vernieuwingen in een juiste dosering uit te schenken om nieuwe fans voor de franchise aan te trekken, zonder zich van de oorspronkelijke fanbasis te distantiëren. Wie doet hen dat na? De manier waarop met deze Toy Story 3 de verhaallijn blijkbaar definitief wordt afgerond is fijngevoelig, raakt net als bij Up precies de gevoelige snaar en betoont het nodige respect voor de franchise.

BEELD EN GELUID
Pixar heeft hier natuurlijk als voorvechter van de moderne animatietechnologie een reputatie te verdedigen, en er wordt blijkbaar geen duimbreed op toegegeven. Heeft Disney eigenlijk ooit al een Pixarfilm uitgebracht met notoire fouten in beeld of geluid? Ik moet heel diep in mijn geheugen graven en kan niet dadelijk één onvolkomenheid voor de geest halen. Of toch. Eén storend elementje verpest deze Toy Story 3, en dat is dat één of andere verlichte geest in Burbank de directieve heeft uitgeschreven om deze film te voorzien van joekels van knalgele ondertiteling die op deze disk staat als een olifant in een porseleinwinkel. Afgezien daarvan is de zin voor detail en smaak alweer een verbluffend staaltje van wat voor een kwaliteit u tegenwoordig op Blu-ray in huis kan halen voor minder dan de prijs van een parkeerboete. De fijne, delicate kleuren tonen zelfs bij plastic speelgoed als Woody en zijn kleurrijke vriendenbende details zoals de blos op de wangen, de weefstructuur in Jessies haar en de textuur van Lotso, inclusief de foutjes in zijn stiksel. Er wordt perfect gespeeld met de zwartbalans, wat onder meer maakt dat scènes zoals die waarin Lotso's bende op de bovenverdieping van een frisdrankenautomaat 's nachts een feestje houdt, flink strak afgelijnd blijven. Scènes zoals die waarin de gezellige drukte van de kleuterklasjes van Sunnydale worden getoond hebben met hun vibrant kleurgebruik en fijne details echter nog een streepje voor, en je weet echt niet waar eerst te kijken. De randen zijn haarscherp, de compressie is zo goed als foutloos (zelfs die "zo goed als" staat hier bij nader inzien eigenlijk overbodig), en zaken als ruis of digitale blokvorming zijn in de verste verten niet te bespeuren: als er al een foutje in het beeld zit, dan zal het waarschijnlijk ónder het scheidend vermogen van het menselijk oog zitten. De DTS-HD MA 7.1-track is weer eens een knaller van formaat: warm, innemend, vol sprankelende details zoals kindergejoel, vallende regendruppels en weergalmende echo's in de toiletten van Sunnydale. De vaak nogal ingewikkelde sets, zoals die waarin Woody's vrienden letterlijk komen binnenvallen in het kinderdagverblijf en worden begroet door een schare hyperenthousiast speelgoed, zijn dit in de puntjes uitgewerkt. De subwoofer is alomtegenwoordig, en gaat in overdrive wanneer de toys in een vuilnisvermaalmachine terecht komen. De details zijn niet zo fijn afgewerkt in de gedubde versies, waarvan ik zoals gewoonlijk zeeziek word door onder meer het gebrek aan lipsynchonisatie, maar wie deze film niet wil bekijken in de originele taal is denkelijk qua leeftijd toch niet rijp genoeg om op dit soort subtiliteiten te letten.

EXTRA'S
D'r staat weer een heleboel lekkers op de 2 disks van deze release, en u krijgt er nog een derde disk met de film op dvd bij. Puntje van kritiek kan zijn dat de extra's in een myriade van kleine stukjes zijn verkapt, maar daarin verschilt deze release dan weer niet van de andere releases. De disk start zoals gewoonlijk met enkele cross-promotionele trailers, waar je gelukkig met het top-menu van je Blu-rayspeler voorbij kan. Net als bij de vorige twee films begint de disk met Buzz Lightyear Mission Logs: The Science of Adventure (4 min.), een filmpje met een educatief randje, waarin Buzz Hamm en Rex het belang bijbrengt van experimenten in de ruimtevaart. De kortfilm Toys! (7 min.) toont ons hoe de makers hebben zitten nadenken over het concipiëren van het kinderdagverblijf en de horden nieuw speelgoed. Net zoals bij de andere Pixarfilms wordt de traditie weer hooggehouden om de hoofdvertoning te sieren met een voorfilmpje. Ditmaal heet het filmpje Day & Night (6 min.) en het is een dialoogloze cartoon waarin twee figuurtjes elkaar zitten te bekampen. De eerste disk bevat ook nog een screensaver.

Het echte vlees zit aan de tweede disk. De optie Family Play bevat vier documentaires. In de eerste, The Gang's All Here (10 min.) worden de karakters weer samengeharkt, samen met de stemacteurs: de oude en nieuwe castleden mogen om beurten hun zegje doen. Goodbye Andy (8 min.) maakt ons duidelijk dat we samen met Andy op het einde van deze film definitief afscheid gaan nemen van de kleurrijke speelgoedkarakters. Wie de laatste tijd al eens in een speelgoedwinkel is gestapt, kan ook niet om de merchandising rond de film heen. Disney zag overigens in 1995 juist brood in de franchise omdat het idee van een film rond speelgoedproducten bij de boys en girls van de marketing een gevoelige snaar raakte. In Accidental Toymakers (4 min.) getuigen de bedenkers dat ze door de makers van de afgeleide producten in snelheid zijn genomen, en dat het speelgoed dat ze voor de film bedachten sneller in de winkels lag dan dat ze Reach for the sky! konden zeggen. En dat de merchandisingmolen intussen maar blijft draaien, zien we in A Toy's Eye View: Creating a Whole New Land (5 min.) waarin duidelijk wordt aangegeven dat de Disney-themaparken alsmaar zitten te broeden op nieuwe attracties rond het olijke duo Woody en Buzz. In Epilogue zien we de uitsmijter die over de aftiteling van de film te zien is op groot scherm, nog zo'n Pixartraditie die geheel in de lijn van onder meer Monsters Inc. ligt

De optie Film fans bevat om te beginnen twee commentaren: de eerste is een Cine-Explore Picture-in-picturetrack (103 min.) waarvoor gek genoeg de hele film op de tweede disk nog eens een tweede keer staat; niet dat dat een probleem is, maar het is wel een merkwaardige keuze. Hierin geven regisseur Lee Unkrich en producente Darla Anderson hun gefundeerde en goed gedocumenteerde visie op de verschillende scènes van de film. Dit is voor Pixarfans natuurlijk gefundenes Fressen, maar voor wie er niet genoeg aan heeft is er nog een audio-only alternatieve commentaartrack met animatoren Bobby Podesta en Mike Venturini, technisch regisseur Guido Quaroni, en continuïteitsverantwoordelijke Jason Katz, die misschien een wat technischere duiding geven, maar daarin ook onder meer álle visuele easter eggs becommentariëren die in de film te vinden zijn, van gastoptredens van Nemo en de cast van de Pixar-short Tin Toy tot en met Finn McMissile, het nieuwe hoofdpersonage uit het op stapel staande Cars 2, over het wederoptreden van Sid, het rotjoch uit de eerste film die nu blijkbaar bij de vuilnisdiensten werkt, tot en met het product placement voor Buy'N'Large batterijen uit Wall-E. You blinked, you missed something. De sectie wordt vervolgd met negen korte documentaires. In Roundin' Up A Western Opening (6 min.) zien we de onstaansgeschiedenis van de dijenkletser waarmee de film opent, en hoe deze het gehaald heeft van een ander idee. Bonnie's Playtime: A Story Roundtable (7 min.) is een dissectie van een redelijk ingewikkelde scène, ingewikkeld omdat er verschillende nieuwe karakters op tijdsspanne van een minuut in het verhaal worden getrokken. In Beginnings: Setting A Story In Motion (8 min.) komt scenarist Michael Arndt aan het woord in enkele beschouwingen over zijn eigen scriptwerk; de opeenvolgende fasen van bewerking worden toegelicht in Life Of A Shot (7 min.). In het veel te korte Making Of Day And Night (2 min.) wordt de alweer briljane short toegelicht. Paths To Pixar: Editorial (5 min.) bevat wat commentaar bij de eindredactie van de film, en tenslotte vinden we drie korte grappige anekdotes in de sectie Studio Stories (7 min.) waaruit blijkt dat de werkethiek bij Pixar niet echt lijkt op die bij MacTac (nvdr: het Waalse bedrijf dat laatst de actualiteit haalde omdat de werknemers blijkbaar niets beters hebben te doen dan elkaar fijntjes te zitten martelen tijdens de werkuren).

De sectie Games And Activities bevat gewoontegetrouw weer een spelletje. De Toy Story Trivia Dash is een klassieke quiz over de film, met de mogelijkheid om al dan niet ook detailvragen te krijgen over de vorige twee films uit de reeks. De flink gestoffeerde sectie Publicity bevredigt al uw reclamebehoeften. Grab Bag (4 min.) is een leuke montage van promomateriaal, Ken's Dating Tips (2 min.) bevat al wat de eenzame vrijgezel moet weten om te kunnen scoren; het risico om af te gaan als een gieter is natuurlijk voor eigen rekening. Daarna volgen twee faux reclamefilmpjes over Lotso (1 min.), eentje in het Engels en de andere in het Japans. In een derde filmpje (1 min.) krijgen we hiervan ook nog eens een making of. Internet Chat (1 min.) toont hoe Buzz en Woody over het internet met elkaar aan het chatten zijn geslagen, ten koste van elkaar, Security Cam (1 min.) toont ons wat er gebeurt met het speelgoed als de camera's niet meer draaien, Gadgets (1 min.) bevat een confrontatie tussen het speelgoed en andere wonderen van de 21ste eeuw, en in Dancing With The Stars At Pixar (2 min.) nemen de mensen van Pixar twee danscoaches in dienst om Buzz en Jessies dans te stofferen. In een achttal trailers leren we onder meer dat je in de cinema je smoel dicht moet houden en dat John Lasseter je persoonlijk de nek komt omwringen als je illegale kopieën van de film maakt; twee van de trailers zijn ook in het Japans. De promosectie wordt afgesloten met een pos tergallerij.

CONCLUSIE
Elke film van Pixar is onmisbaar in een collectie, maar voor wie de eerste twee Toy Story-films op het schap heeft staan is deze welgemaakte Blu-ray ongetwijfeld een onmisbaar item.